Zo leek het beeld wel in mijn droom van afgelopen nacht.
Goud stralend licht overal waar ik keek op dat moment.. een woestijn van gouden energie, het leek zand maar dat was het niet. Het leek op water maar ook dat was het niet of misschien was het ook weer wel.. ondergedompeld in het gouden, stralende licht.
het was een huis maar ook weer niet waar ik mij bevond, uitkijkend over ‘zand’heuvels van gouden energie. Vanuit een ruimte van binnen naar buiten doch ook open en transparant. Er was niets en toch ook weer alles..
En dan komt er ineens iemand die ruimte in, onverwacht en toch ook uitnodigend. En bevonden we ons ineens buiten, aan een riviertje met goud, stromend ‘water’ en een prachtige kleine waterval. Daar zaten wij allebei aan 1 kant en toch keek ik ook toe. ik was ook een toeschouwer van dit hele tafereel wat zich ontvouwde. Ik keek naar de jonge vrouw die een meermin was en de man die dat gewoon aanvaarde omdat het er niet toe deed..
2 jonge mensen, samen in eenheid. Spelend met de gouden stralen die rondom hen heen zijn. Een tafereel van Liefde wat ontroert en zo vertrouwd is. En dan glij ik weer terug in het beeld van de jonge vrouw en ben tegelijkertijd ook de man die aan de andere kant zit. Een verbinding, een brug is voelbaar.
Dan staat de jongeman op, draait zich om en loopt weg en verandert de omgeving weer zoals het begon. Uitkijkend vanuit de ruimte alleen is er nu een groot verschil.
Waar de vrouw eerst uitkeek naar een Doel wat ze ook voor die tijd zag vanuit die ruimte, nu was er geen Doel meer te zien, geen toekomst. Alleen NU..een samensmelting van Toekomst en Nu tot één geheel en voelde het voor mij als een weg die reeds gelopen is. Dat we niet vooruit gaan maar terug vanuit de Toekomst naar onze Geboorte. Van dat wat we waren tot wat we nu zijn en gaan worden.
En heel rustig word ik wakker van het vogelgeluid in de jonge bomen voor ons huis. Geen zon deze dag, maar een wolkendeken in de lucht. En het is goed zo..
