Het voelt dat ik over deze week wel het nodige mag gaan schrijven maar dat dit niet in 1 blog zal zijn.

Op 18 augustus 2013 vertrokken we en voor mij was het de eerste vliegreis weer nadat alles in mijn/ons leven veranderde op 25/26 augustus 2010. Nerveus was ik. Hoewel ik een paar mensen wel kende voelde het toch voor mij erg onzeker… “kon ik het allemaal wel aan? Was ik niet te overmoedig en zou het te zwaar zijn? Durfde ik wel weer te vliegen, opgesloten te zijn in een ruimte waar ik niet uit kon als ik dat zou willen.. De vlucht was niet zo lang maar kan heel erg lang zijn in je emoties/angst.

Maar de obstakels die voor mij in de aanloop inmiddels de Himalaya waren geworden werden één voor één getackeld in deze week. Hoewel de eerste 10 minuten van  zitten, snelheid maken, opstijgen etc even erg moeilijk waren viel daarna de onrust van mij af.. Het vliegen ging dus goed, nu had ik ook een fijne plaats aan het gangpad dat scheelde ook wel 😉

Dan kom je aan op Bristol en reis je af naar een plek waar veel over geschreven is, waar films over gemaakt zijn en vele mensen daar kind aan huis zijn of de behoefte voelen om ooit daar heen de te gaan. Het land van Avalon, van koning Arthur, van Morgan la Faye, Merlijn.. Het land waar de Godin zo voelbaar aanwezig is maar ook zeer heuvelig is.. Oeps gingen mijn gedachten tijdens de heenreis naar Glastonbury.. en kwamen de volgende angsten weer naar boven.. ” Heb ik hier goed aan gedaan ? Gaat mijn lichaam dit trekken en  vooral: “ben ik geen blok aan het been van de anderen” In ieder geval had ik een inklapbare wandelstok mee genomen omdat het zo voelde..:-)

Nadat wij ons geïnstalleerd hadden vroeg in de avond was het tijd voor een korte kennismaking door Glastonbury en wat te eten natuurlijk. En tijdens de wandeling voelde ik al onrust opkomen toen ik alle stijgende en dalende weggetjes en paadjes zag.

De volgende dag gingen we uitgerust en vol energie op pad.. Eerst op weg naar Gog en Magog en daar gingen we heuveltje op, heuveltje af, onregelmatige paadjes, door het weiland en over hekjes. Dit begon al goed en zakte me de moed een beetje in de (nieuwe) schoenen. Daarna merkte ik bij mijzelf heel sterk dat keuzes maken weer naar boven kwam en dat ik hierin ook een beetje mijn eigen plan moest trekken. Dus terwijl de anderen in meditatie waren ging ik eens rustig lopen naar deze oude bomen. En omdat de zon ook volop scheen had ik ook behoefte aan wat schaduw voor mijzelf en voor mijn huid. Later voegde de anderen zich bij mij en kreeg ik door dat ik over een hekje moest klimmen om bij deze bomen zelf te komen.

Op dat moment besloot ik om dit niet te doen, zeker met alle struiken erbij en alvast op pad te gaan richting de Tor. Ik had inmiddels al begrepen de dat weg die naar korte weg naar boven loopt dat deze steil omhoog liep en dan moest ik nog de Tor zelf bereiken. En aangezien de rest een stevig wandeltempo er in kon houden zouden ze me ongetwijfeld ergens wel inhalen. Zo bedacht, zo gedaan en samen met mijn wandelstok ging ik met pauzes rustig de weg naar boven. Genietend van het uitzicht, af en toe eens omkijkend hoe steil het was kwam ik steeds dichter bij het startpunt. Onderweg werd ik zoals verwacht ingehaald maar toch was ik bijna al aan het einde van de steile weg naar boven.

Tijd voor lunch was het en ook hier moest ik echt mijn eigen pad trekken. Niet gezamelijk lunchen met de anderen die heerlijk in het zonnetje zittend op de grond aan het eten waren maar een schaduwplekje opzoeken met een verhoging. Want ja, omhoog komen en steunen op mijn knieën was toch wel erg moeilijk voor mij geworden na 2010. Genietend van een lekkere muffin en wat water besloot ik om alvast de weg naar de Tor in te slaan. Geen idee wat mij daar te wachten zou staan. Het eerste gedeelte ging goed en naarmate ik steeds wat hoger kwam, sloeg de verzuring in mijn spieren toe. Ik was zo moe dat ik een onstabiele houding begon te krijgen en dat moet je daar niet hebben plus mijn hoogtevrees kwam in volledige kracht opzetten. En als ik voor mij keek en zag hoe de treden en rechte stukjes wat schuin afliepen werd de onrust in mij nog erger. Rustig met een schouderbuidel die steeds zwaarder en zwaarder aan voelde ging ik verder. Af en toe kwamen er weer mensen op hetzelfde stuk naar beneden en moest ik met trillende beenspieren blijven staan. Op dit stuk kwam alles terug naar boven en bij iedere stap en/of trede die ik daar moest nemen kwam ik mijzelf weer tegen. Ergens kwamen ook de anderen naar boven en toen ik bijna niet meer verder durfde maar ik moest gewoon van mijzelf liet ik alles los wat mij aan emoties   door mijn lichaam heen ging.. Ik keek op en zag dat ik er bijna was.. de laatste trap naar boven en daarboven stond ik. Op de heuvel uitkijkend over dat wat ooit Avalon genoemd werd. Het waaide hard maar dat kon mij niet meer deren. Het voelde alsof alles weggeblazen werd uit mijn lichaam en ruimte kon maken. Mijn vermoeidheid zakte, natuurlijk trilde mijn spieren nog maar op het moment dat ik ook op de grond ging zitten en merkte hoe het contact met Moeder Aarde tot stand kwam voelde ik haar energie omhoog komen. En voelde hoe zij zich opnieuw in iedere cel van mijn lichaam nestelde. Ik dacht aan mijn knieën en aan de moeite die ik ook had om thuis de trap omhoog te gaan en nu had ik dit gedaan. En ook al zou het misschien geen tweede keer meer lukken in die week, nu was ik boven en later toen we de Tor langs de lange kant afdaalde en een paar nog langs de Eggstone zijn gegaan besloot ik om het niet te doen en gewoon verder rustig omlaag te lopen. Het was genoeg geweest voor die dag en na even uitgerust te hebben bij de White Spring en daar heerlijk wat bron water te hebben gedronken en gewacht te hebben op de anderen terug gelopen naar het appartement. Waarbij ik tot mijn grote vreugde merkte dat ik hoewel doodmoe, geen kniepijn gehad heb. Ook niet de volgende dag toen we op weg gingen naar Tintagel en St Nectans Glen…..

De Tor