Zondag 15 mei 2016
Aankomst in San Diego, westkust van Amerika. Net over de grens van Mexico
Eerst in de vroege ochtend al aantreden ( anders kan ik het echt niet noemen) in de grote zaal voor douane controle. Alleen de Amerikaanse paspoorthouders van Amerika mochten wat langer in hun bed blijven liggen.
Ik dacht dat ik toch wel wat gewend was tijdens customsclearing maar deze show ontbrak nog. Het was nodig omdat wij vanuit Miami vertrokken waren, via Mexico weer terug Amerika binnen kwamen. Het was niet alleen voor de reizigers maar ook voor sommige bemanningsleden.
Het is dat het applaus ontbrak toen ze de zaal binnenkwamen, netjes achterelkaar de trap af. Dan werden de rugzakken uitgepakt, stempels en aanverwante dingen uitgepakt en netjes weggezet.. Inderdaad een show waar ik eigenlijk alleen maar om moest glimlachen en hoopte dat het snel voorbij zou gaan aangezien wij ook nog moesten ontbijten op een bepaald tijdstip en dan het schip moesten verlaten.
Foto nemen mocht niet anders had ik het graag gedaan.
Echter nadat alles gesetteld was ging het ook wel vrij vlotjes. Dat is echt iets wat ik de dienstdoende bemanning mee moet complimenteren. Ze hielden alles netjes in de gaten zodat er een goede doorstroming was als er plekken vrij waren. De bureaucratie van de ambtenaren is overal hetzelfde vrees ik.

En dan was het na het ontbijt echt tijd om het schip te verlaten, onze bagage op te halen bij het depot en dan richting huurauto voor 3 dagen. Althans Marnix ging richting huurauto en ik bleef rustig met de koffers op het havenbankje zitten wachten, kijken naar alle opgetogen nieuwe reizigers voor 3 dagen. Zelfs een hele schoolklas ging aan boord. Althans checkten in en moesten dan rustig wachten totdat ze op het schip mochten. Spanning en blijheid was te zien op vele gezichten.
Nog wat foto’s maken van het schip en daar kwam onze flitsende huurauto.

Koffers erin en op weg naar ons hotel in het Gaslampdistrict.
Aangezien het nog vroeg was konden we de koffers achterlaten in het hotel en gingen we op weg naar onze eerste stop.
San Diego Zoo

Volgens Marnix die er al eens eerder was geweest een absolute must en ik moet ook zeggen dat het een hele mooie dierentuin of beter dierenpark is. Natuurlijk wilde ik de panda’s zien maar eerst tijd voor een rondtoer per treintje door het park heen. Je kreeg zo een goed beeld van wat waar allemaal te zien was. Helpt enorm om je weg te vinden zeker als ik sommige hellingen bekeek.
Lopend viel het eigenlijk wel mee, hoewel dit mijn eerste dierenpark is waar roltrappen aanwezig waren om je hogerop te brengen. Wel makkelijk.
We zagen een dierenproject van een hond met een luipaard. ( er zijn meerdere van deze projecten ) om een vertrouwensband op te bouwen.

Ruim ’n uur hebben we in de rij gestaan voor de 2 zwart witte panda’s maar ik heb ze gezien, zoals ook de rode panda’s, koala’s, vrij rondvliegende kolibrie’s en nu ik daaraan terug denk is de Zoo ook de enige plek waar ik ze heb gezien. En nee ze waren niet opgesloten of zo. En wat zijn ze snel. Zo zie je ze, pak je heel snel je fototoestel, zie je ze nog en dan ineens opgenomen in de struiken door hun schutkleur. Na een paar keer geprobeerd te hebben, heb ik het maar opgegeven. En zo maar genoten van ze.
Bloeiende struiken en bomen, de uren gingen snel voor bij en ineens hoorden we de bekende toon, die wij de afgelopen 2 weken regelmatig hoorde. De Mickeyhoorn van de Disney Wonder, het schip was klaar voor de afvaart richting Mexico.
Met een glimlach hoorde we de hoorn een paar keer gaan, wetende wat er op dat moment op het bovendek te zien was en zeiden we zachtjes tegen elkaar: “tot woensdag”

Met de nodige inkopen gingen we tegen sluitingstijd terug richting het hotel. Een zeer steriele hotelkamer/penthouse zoals ze dat noemen. Schuiframen en uitzicht. Voorzover je wat kon zien door de aanslag aan de buitenkant..Maar dat mocht de pret niet drukken, we zaten vlakbij de hoofdstraat van het Gaslampdistrict en blijkbaar is zondag showdag van de American Cars.
Dus bij sommige van deze auto kwamen de vonken al dan niet echt onder de auto vandaan.
Even wennen bij de wat goedkopere restaurants, overal grote tv schermen met daarop sportwedstrijden. maar we hebben lekker gegeten en de rest neem je dan op de koop toe. Hadden ook om de hoek een top ontbijtrestaurant. Alles vers gemaakt en puur natuur. Als we ooit nog eens terug komen in San Diego dan weten we 21 te vinden.

Maandag was het onverwacht Disneyland bezoeken. Ik had gehoord dat het ongeveer anderhalf uur rijden van San Diego was en hoewel het niet op de planning stond, kon ik mij deze kans niet laten ontglippen. Disneyliefhebbers als wij zijn.
Marnix was er al eens eerder geweest maar voor mij de eerste keer.
We dachten dat het niet zo druk zou zijn maar kwamen wat bedrogen uit.

Het is kleiner dan Disneyland Parijs maar wat ademt het nog de sfeer van Walt Disney himself uit. Kneuterig, gezellig en rides die alleen daar te doen zijn buiten de attracties die je ook in andere Disney parken vindt. Ook hier hadden ze pineapple float alleen zonder vanille ijs maar we moesten het toch proberen. <3
Tijdens de rit naar Los Angeles ( terugweg was donker) heb ik genoten van de omgeving. Hoe anders dan de oostkust. Heuvels, meer groen en vooral meer rust en ruimte. En als ik dus moet kiezen tussen de hektiek, zomerhitte, drukte van de oostkust geef mij dan maar de ruimte en minder warm van de westkust.

Het staat zeker nog op een lijstje om dit verder te ontdekken.
Ik moet trouwens toch zeggen dat San Diego een relaxte stad is. Marnix gaf het al aan maar je moet het toch zelf ervaren. Een aangename verrassing voor mij. Of het komt doordat er misschien wat invloed vanuit Mexico is weet ik niet. Maar echt zo’n kalm maar, maak je niet druk mentaliteit.

Dinsdag bezochten we Balboa park. Toen wij zondag terugreden van de Zoo kwamen we er al langs en kregen een glimp te zien van een muziekfestival. We zaten dinsdag wat te dubben wat te gaan doen en kregen dus dit advies.

We hebben er geen spijt van gehad, het is heel multicultureel en er is van alles te zien, doen, luisteren, ervaren. Eigenlijk heb je te weinig aan 1 dag tenzij je specifiek uitzoekt wat je wilt zien. Ons kennende gebeurt dat bijna nooit aangezien ik altijd wel weer iets anders wil zien.
Maar we hebben de Japanse Tuin bezocht, botanische tuin met vooral orchideeplanten. Een prachtige oude vijgenboom bewonderd. Het spoorwegmuseum, veel gelopen en voordat je het weet zijn sommige shops al gesloten. Het sluit daar gewoon om 4 of 5 uur.
Veel straatmuzikanten. Bedelaars die hun droom najagen en vragen of je hen wilt helpen.

We zijn de grote brug overgereden omdat Marnix het Coronado Springs hotel wilde zien/ fotograferen. ( In Walt Disney World resort (Orlando) hebben ze verschillende hotels als resort nagebouwd. Tijdens onze huwelijksreis hebben wij de 2e week in Coronado Springs resort doorgebracht, vandaar dat hij het origineel wilde zien in San Diego) en heb ik even genoten van zee en strand.

Woensdag was het weer terug op de boot voor ons laatste reis naar Vancouver maar eerst zijn we in de Old Town van San Diego geweest. Men zegt dat daar de oorsprong ligt van San Diego in de periode van het “wilde westen” In ieder geval is het een leuk westerngedeelte om te zien. En de rest ach het verhaal is mooi en roept je verbeeldingskracht erg naar voren. <3.

Daarna moest de auto weer terug en herhaalde we het stukje van afgelopen zondag. Ik zittend op een bankje met onze inmiddels 4 koffers. Wachtend totdat Marnix weer terug was en we weer terug het schip op konden gaan.

Dat is wel weer het leuke als je terugkomt op hetzelfde schip en je herkent wordt. Het voelt dan toch als een beetje thuiskomen. Onze kamer lag dit keer aan de andere zijde van het schip, port side voor de kenners.
Verder verandert er niet zo veel. Behalve voor ons het grote verschil dat het nu een gewone cruise was ipv toch een beetje het speciale van de Panama cruise. Andere mensen, wat minder activiteiten maar ook de temperatuur.
Het begon kouder te worden en waar we tijdens de vorige cruise blij waren met de airconditioning merkte we nu dat we deze steeds warmer gingen zetten. De kleding met lange mouwen kwam te voorschijn en ook waren er niet alleen handdoeken te zien bij het zwembad maar ook fleecedekens. Het zwembad werd niet meer zo fanatiek gebruikt, de whirlpools daarentegen wel.

Bij het verlaten van San Diego gingen we redelijke ruwe zee tegemoet. En dat hebben we geweten. Gelukkig vingen de stabilisatoren aan de zijkant van het schip veel rollingen op maar je voelde het schip toch wel meedeinen met de golven. Het heeft ook wel wat om ’s avonds als je in bed ligt in slaap gewiegd wordt. Alleen niet te dicht bij de rand liggen. 😉
Er zijn mensen ziek geworden, sommige zo ziek dat ze 2 dagen later in San Francisco van het schip gegaan zijn.

San Francisco 20 mei

De stad die ik wilde zien, vraag me niet waarom maar het is gewoon zo. Net als met de doortocht door het Panama kanaal.
San Francisco staat voor mij als een non Amerikaanse stad terwijl het dus in de staat California ligt. Maar ergens…. ach.
Vroeg in de ochtend zouden we onder de Golden Gate Bridge doorvaren, dus dat was vroeg opstaan. Sommige dingen moet je niet willen missen als je de kans krijgt.
De zon begon net op te komen en dan ineens duikt ze op uit de mist. De contouren van de Golden Gate Bridge.
En vaar je de baai van San Francisco binnen, terwijl je onder de brug doorvaart klinkt de Mickey hoorn en hoor je het weerkaatst terugkomen via echo. Traditie wil dat geliefden elkaar een zoen geven tijdens de onderdoorvaart en dat hebben we ook gedaan, de betekenis weet ik nog steeds niet.

We hadden een lange dag in San Francisco voor de boeg. in de avond afgesproken met bekenden die wij al eerder op de Disney Magic hadden ontmoet en verder konden we de dag zelf indelen. We hebben het Walt Disney Museum bezocht en gemerkt dat de tijd die we gekregen hadden gewoon veel te weinig was als je een liefhebber bent en ook dat staat op het nog eens to do lijstje.
We hebben een stadsrondrit gemaakt met een mooi overzicht over San Francisco, de superhoge, zigzagstraat gezien. Ik heb weinig foto’s gemaakt vanuit de bus, langs Chinatown geweest en toen we weer terug waren moesten er nog wat regeldingen gedaan worden en werd het dus wat snellopend in de buurt van de haven ;-).

Vergeleken met San Diego ervaarde ik San Francisco meer de drukte en dat lag niet alleen aan de hoge gebouwen.
Dan het bezoeken aan het toeristische centrum Fishermans Warf.

We hadden daar afgesproken en het was heerlijk om ze weer te zien en bij te praten. Facebook heeft voordelen maar echt even zien en kletsen is toch veel beter. Op dit moment van schrijven maken zij een riviercruise in Europa.
Het was toch wel wat frisser geworden merkten we in de avond, de zeeleeuwen/ – honden lagen te slapen in het ondergaand zonnetje en na afscheid genomen te hebben wandelden we weer terug richting cruise schip.

Nagenietend van een fijne dag, een mooie avond en ploften we even neer in de Cruise terminal om de gratis Wifi. Tja als het kan, dan kan het.

Voor hen die willen weten waarom niet naar Alcatraz, er waren geen kaarten beschikbaar voor die dag.

Klik op de foto’s voor de vergroting en sommige fotootjes zijn gekanteld maar als er op geklikt wordt zie je ze goed staan.

Vandaag 15 juni 2016,
heb ik eindelijk de rust gevonden om een reisverhaal te schrijven over een bijzondere cruise die wij gemaakt hebben.
2.5 week na terugkomst uit Vancouver, nu in een periode waarin de tijd hardnekkig probeert om mij die maand te vergeten en terug wil duwen in de maatschappij van nu. Alsof die maand maar snel uitgewist moest worden zodat ik weer over kan gaan tot de orde van de dag.
Helaas voor de tijd en maatschappij is dat niet goed gelukt.
Maar het geeft wel goed weer hoe ik deze reis ervaren heb. En daarover gaat dit blog.
Ik wilde een dagelijks reisverslag bijhouden, boek en potlood was daarvoor meegereisd maar uiteindelijk moet ik het doen met de herinneringen, de emoties, de ervaringen en vooral de foto’s. De foto’s die bijzondere plekjes laten zien echter niet de hitte weergeven die gevoeld werd tijdens ons bezoek. De hoge vochtigheidsgraad van soms wel 92% tijdens deze hitte. Het verlangen naar de duik in zee in de wetenschap dat ik dat beter niet kon doen ivm mijn gevoelige huid. Ja sommige bezoeken hebben onuitwisbare indrukken achtergelaten..
Maar laat ik bij het begin beginnen..
27 april 2016 staat in mijn geheugen gegrift.. De reis waar ik zo tegenop zag en tegelijkertijd zo op verheugde zou gaan beginnen.
De dubbele gevoelens hadden vooral te maken met het achterlaten van onze honden en dan vooral onze Grand Old Lady Quenya. toen 10 jaar en 11 maanden. Een hoge leeftijd voor een Berner Sennen hond. En hoewel ik wist dat ze in hun vakantieverblijf goed verzorgd zouden worden had ik mij al maanden tevoren druk gemaakt hoe het deze maand zou gaan. Of ze er nog wel was als we terug zouden komen, wat als ze ernstig ziek zou worden en mijn grootste angst bewaarheid zou worden: zou komen te overlijden.. tenslotte lag er een oceaan en later ook een continent tussen ons en haar. Voor B’Elanna was ik niet bang maar zij..
Gelukkig voor mij ligt ze nu tijdens het schrijven van dit blog heerlijk op de stenen vloer te slapen en heeft ze haar 11e verjaardag gevierd.
Ook had ik kort voordat de reis aan zou vangen nog een mooie waterreading ontvangen waarbij de opmerking kwam dat deze reis wel eens anders zou kunnen verlopen dat gepland.. Zij benoemde eventueel een andere bestemming dan oorspronkelijk. Nu is dat niet helemaal uitgekomen maar de reis liep inderdaad niet helemaal van een leien dakje..

En het begon allemaal al tijdens onze overstap van Atlanta naar Fort Lauderdale op donderdag 28 april. Een krappe overstap maar het zou moeten lukken als alles soepeltjes zou verlopen. Maar Amerika zou Amerika niet zijn als alles soepel zou gaan, lang leve de bureaucratie. Nadat we eerst door een extra controle op Schiphol waren geweest omdat we met een Amerikaanse maatschappij vlogen, moesten we in Atlanta opnieuw onze koffers ophalen, door de Immigration en Customs heen en dan opnieuw aansluiten in de rij voor de bagage controle voor de binnenlandse vlucht..En als er iets is waar ik een hekel aan heb is bureaucratie en machtsvertoon. Kortom de anderhalf uur ruimte tussen beide vluchten tikte gestaag weg terwijl we geen meter opschoten in de wachtrij. Eindelijk zag iemand het licht en besloot een 2e band te openen zodat we net voordat het boarden begon, aankwamen in de gate voor ons vliegtuig naar Lauderdale. Horde 1 was genomen nadat we ’s ochtends vroeg om 07.00 uur op Schiphol begonnen, vliegtijd 9 uur, tijdsverschil 6 uur terug. We waren aan de oostkust van Amerika
Ik prijs mij gelukkig met een lieve man tijdens deze reizen want ik ben niet altijd even gezellig op lange vluchten. En zeker niet als er dan ook nog gedoe en tijdsdruk is.

3 nachten zouden we in Ft Lauderdale verblijven totdat we zondag 1 mei de boot op zouden gaan voor onze cruise. En wat verheugde ik mij al op de zeedagen. Landexcursies zijn mooi maar de zeedagen zijn voor mij geweldig.

Vrijdag bezochten we de Everglades althans een stukje ervan en hoewel ik zeer stellig was dat ik NIET op zo’n moerasboot zou gaan is dat toch wel gebeurd en ik heb ervan genoten. We hebben alligators gezien en schildpadden, moerasvogels en gelukkig voor mij was het veel te heet voor de slangen om zich te laten zien. Ik was daar absoluut niet rouwig over.
Later tijdens de wandeling kleine baby alligators gezien en mama.. Werd er groetje afgegeven door een havik die vlak naast mij in een hoge struikboom vloog. En ervaarde ik dat alles wat naast het aangelegde pad ligt, drassig is.
Zaterdag zijn we in de richting van Key West gereden, hebben gelegen op Miami Beach en vooral ons verbaasd over de aanwezigheid van de vele grote jachten/boten al dan niet met bemanning voor het geval dat.
Wat mij vooral van Miami is bijgebleven is de drukte, de snelheid waarmee deze stad zich profileert. Auto’s rijden snel, mensen zijn gehaast, bombardement van dure designershops,neonlichten, hoge appartementsgebouwen en hotels. De chaos op de wegen wat je eigenlijk snel achter je laat als je richting de Keys gaat. Nu moest onze huurauto zaterdagavond terug zijn dus de rit helemaal naar Key West (uiterste puntje) hebben we maar gelaten voor wat het was.

1 mei 2016
De dag van het inschepen op de Disney Wonder. Helaas kwam dit schip met norovirus de haven van Miami binnen en moest het eerst helemaal ontsmet worden voordat boarding kon beginnen. Het is ook wel apart om te zien hoe na iedere incheck de balies met ontsmetting werden schoongemaakt voordat de nieuwe passagier kon inchecken. Maar Disney zou Disney niet zijn als ook dat soepeltjes zou verlopen en iets later dan gepland konden we een brandschoon schip oplopen. Nog niet alles was vrijgegeven op dat moment maar het belangrijkste was dat we aan boord waren en dat we een hapje konden eten. Onze koffers zouden later die middag bij de stateloos ( lees 😉 hut) afgeleverd worden.En gelukkig waren deze niet in het water beland, zoals bij een andere bagagecontainer wel gebeurde. Tja cruisen met een Disney cruiseschip is toch net even anders dan met een andere cruiseschip.

Ons reisschema zou ons vanaf Miami naar Cozumel ( Mexico) brengen, daarna naar Cartagena ( Colombia) en dan zou een diepe wens van mij in vervulling gaan door het Panama kanaal richting Puerto Vallarta en Cabo San Lucas ( Mexico) naar San Diego. en een paar dagen later vanuit San Diego naar Vancouver (Canada). Heerlijke zeedagen afgewisseld met landdagen.

De eerste paar dagen was het overuren draaien voor de bemanning, alles had strikte hygiëne en (Disney is daar al heel erg streng in) zelfbediening was nog niet mogelijk. Zeker omdat we door het Panama kanaal heen moesten mocht er niets meer gebeuren wat de gezondheidsverklaring zou kunnen beïnvloeden en we er dus niet doorheen mochten gaan.. Gelukkig voor de kapitein en bemanning is dat allemaal niet gebeurd en cruisen ze op dit moment vanuit Vancouver richting Alaska en weer terug tot ergens in augustus/september 2016

Over de zeedagen kan ik kort zijn; sommige mensen haten ze en anderen vinden ze heerlijk. Wij genieten van deze zeedagen, er is voldoende te doen aan boord van het schip en het is heerlijk uitkijken vanaf je veranda, bovendeks of door de grote patrijspoorten om soms verrast te worden door zeedieren die je ontmoet. Zeedagen zijn voor Marnix en mij ontspannen en rust, zeker iets wat Marnix heel hard nodig had in die weken.

Onze eerste landstop was Cozumel, Mexico.
Vandaar gingen met we met een speedferry richting het vaste land van Mexico om Tulum, een oude Maya stad te bezoeken. Een stad die voor mij heel veel betekende, toen ik las van de mogelijkheid om daar heen te kunnen voelde ik een drang om dat te doen.
Er waren nog andere ruïnes uit die periode die bezocht konden worden maar hier moest ik naar toe.. Ook al duurde het even voordat we er aan kwamen.
In mijn rugzak zaten wat kristallen die ik mee had genomen uit de Kristallen Tuin waarvan ik wist dat ze hier achtergelaten moesten worden.
De hitte en vochtigheid was intens, we waren al gewaarschuwd dat er zonnebrillen, hoofdbedekking en vooral water meegenomen moest worden tijdens ons bezoek.Eenmaal uit de bus sloeg de hitte als een vochtige deken om ons heen. Het klimaat is anders dan in NL en aan hitte kan je wennen maar aan hoog vochtigheidsgehalte?
Door de nep Maya poort heen, gids legde uit waaraan je het verschil kon zien met een echte poort kwamen we in de stad zelf terecht. Althans de ruïnes dan. Terwijl we eerst een rondleiding met uitleg kregen en later tijd voor ons zelf hadden ervaarde ik de begroeting van 2 adelaars die opvlogen van het hoofdgebouw van de stad. Heel bijzonder, zeker omdat ik voor mijzelf toestemming had gevraagd om deze grond te mogen betreden.

Tulum: heeft op mij een diepe indruk achtergelaten. Een gevoel van herkenning en balans. Vrijheid en verdriet. Als ik mijn ogen sloot zag ik energetisch hoe deze stad bloeide in de hoogtijdagen. Zag ik schepen in de baai liggen maar ook strijd en onrust.De Guana’s ( Lequanen) kropen uit de openingen als je even wilde zitten in het kleine stukje schaduw. In mijn handen lag Albast en Topaas.
En heel voorzichtig, bedacht op eventuele slangen die ook uit openingen konden komen stopte ik deze stukjes op de plaatsen waar ik voelde dat ze moesten liggen.
Het uitzicht over de groene baai was overweldigende. De hoge klif met de steile trap naar beneden naar het strand lokte menigeen naar onderen. Even afkoelen in het water na alle hitte en transpiratie.
Voor mij was de wind die daar stond al voldoende.. Douchen deed ik straks wel als ik terug op de boot was. Schoon water, geen zout water.
Kijkend naar de rotsen, de branding daarboven aan de rand van de klifwand bekroop mij het gevoel van aangeraakt worden, vrijheid te ervaren.
Het gevoel om mijn armen te spreiden en te vliegen op de wind. Een roep van Toen, van Ooit daar gestaan te hebben weerklonk in iedere vezel van mijn lichaam. Woorden zijn niet voldoende om dat te beschrijven maar als ik de foto’s terug zie, die ik zelf gemaakt heb voel ik het opnieuw.
Bij ieder plateau waar alleen maar stenen lagen zag ik het gebouw staan of de toren.
En bij het verlaten van deze stad liet zich boven de poort opnieuw een Leguaan zien.. een wachter die ik groette voordat ik weer terug in de bewoonde wereld kwam.

Waar het trammetje wachtte om ons weer terug naar de Plaza te brengen, bomvol toeristenwinkeltjes en schaduwplekken.
Een bijzondere ervaring rijker en een leegte gevuld met een stil verlangen om nu de 2 andere plaatsen te bezoeken die hier mee in verbinding staan.. Maar dat zal misschien wel of niet gebeuren..Toekomst zal het uitwijzen.

Cartagena: een havenstad in Colombia waar we niet met rust gelaten werden door de straatverkopers, sommigen zelfs heel erg drammend. Hitte om nooit meer te vergeten. Nog erger dan Tulum. Gelukkig voor mij was dit een stadsexcursie met een bezoek aan het grote fort en het klooster vanwaar je een prachtig uitzicht had.

Mijn respect voor de chauffeurs van de bussen want het verkeer in Cartagena is chaotisch en druk. Kennisgemaakt met het fenomeen Motortaxi, met gevaar voor eigen leven geloof ik.. Niet van ons maar voor hen die er gebruik van maken.
Als ik terugdenk aan deze dag dan is het vooral de hitte en het klooster met het prachtige altaar wat nog wel het meeste indruk heeft gemaakt. En later de winkeltjes waar ik een prachtige ruwe smaragd ring gekocht heb als aandenken. De echte smaragd komt tenslotte uit Colombia. Ik had de keus uit 2 ringen die mij allebei aanspraken maar waarvan ik de een moest laten vermaken en dat kon daar niet wegens tijdgebrek en de andere paste om mijn door warmte opgezette vinger.. Later had ik toch misschien de andere kunnen meenemen maar dat ben ik. Ben heel blij met mijn mooie ring die als profielfoto op de fb pagina van de Kristallen Tuin staat.

Doortocht Panama kanaal 7 mei
Als er iets is wat mij emotioneel geraakt heeft dat was het deze doortocht. Er waren tevoren diverse lezingen gehouden over het Panama kanaal. De enige plaats waar de zon opkomt boven de Pacific- en ondergaat in de Atlantic Ocean
Het was ook de dag waarop besloten was dat de buffetten en drinkstations weer self service waren ( teken dat de gezondheidsverklaring goed gekeurd was 😉 )
Al vroeg in de donkere, benauwde ochtend stond ik al buiten te kijken naar de lichten van schepen die voor anker lagen voor de eerste sluizen. De Disney Wonder had een tijdslot voor de sluizen en was op tijd. Beide loodsen kwamen aan boord.Toen het ochtendgloren begon stond menig passagier al op de bovendekken te kijken. De avond tevoren was er onweer in lucht te zien. Bliksemschichten en lichtontladingen weerkaatsen in de wolken.
Hiervoor kwam ik, dit was een diepe wens waarom weet ik nog niet maar het voelde zo.. de oude sluizen, niet de nieuwe die inmiddels onofficieel in gebruik zijn genomen.
(Tijdens de terugvaart zal de Disney Wonder zeer waarschijnlijk door de nieuwe sluis gaan, beter voor de romp 😉 )
Voor ons lag de eerste van de 3 Gatun Locks. Het is en blijft bijzonder hoe zo’n cruise schip en/of groot containerschip met zo weinig ruimte aan beiden zijdes door deze Locks heen gaat, begeleid door 8 locomotiefjes 4 aan iedere kant. En het dan nog presteren om de kadewand te raken wat tijdens de aankomst een paar dagen later in Puerto Vallarte pijnlijk zichtbaar was.
Ik voelde me erg emotioneel en naar binnen gericht. Verbaasde me over de grootte van de muskieten en de vochtigheid van het tropisch regenwoud. Zo ver als je oog reikte, zag je woud, hoorde je tropische vogels en aan 1 kant van het schip lag zelfs een krokodil (geen alligator) te zonnen, zijn lichaam half uit het water.
Het schutten was voor mij prachtig om te zien, de snelheid waarmee het schip naar boven ging in 3 etappes. Het verzoek van de kapitein om vooral de deuren dicht te houden zodat de koele lucht binnen bleef en de muskieten buiten. Want warm was het.

Voor ons aan de linkerkant lag het oude kanaal wat de Fransen ergens begin vorige eeuw begonnen waren met graven en op moesten geven. Spiritueel gevoelig als ik ben stelde ik mij open op het moment dat we er langs kwamen en voelde ik het verdriet, de pijn van al die mensen die daar hun leven verloren hadden op welke wijze dan ook. Zachtjes zond ik helende energie vol respect en dankbaarheid aan hen in vroeger tijden. Deze hele doortocht die ongeveer 8 uur geduurd heeft was ik emotioneel erg flexibel en in mijzelf teruggetrokken. Niet zo zeer zichtbaar voor anderen maar voelbaar in mij zelf.
Gelukkig kwam er ook een tropische regenbui voor het eerst sinds een paar jaar die haar water losliet in het kunstmatige meer. Niet voldoende maar een begin was gemaakt.
Tijdens de tocht over het Gatun meer genoten we van een heerlijke brunch in het sjieke restaurant van het schip. Het enige restaurant waar ook echt ’n verplichte dress code is. Anders dan in de andere restaurants waar soms formal, semi formal of cruise casual gekleed wordt.
Zagen we de trapsgewijs gevormde Goldhill met zijn watervallen maar helaas spoelde het buiten dus de binnenfoto is niet goed gelukt. Haalde we een stempeltje in ons inmiddels niet meer in bezit hebbende paspoort.

Later toen we de bui achter ons gelaten hadden genoten we op het dek van het uitzicht, zagen we schildpadden zwemmen en sneller dan we dachten hadden we de Pedro Miquel Lock voor ons liggen. En een stukje verder de laatste Miraflores Locks met het bezoekerscentrum vol met mensen die waren gekomen voor de Disney Wonder en vooral voor Kapitein Mickey Mouse. En aan het gejoel te horen liet Mickey Mouse zich goed assisteren door de kapitein
De scheepshoorn loeide een aantal keren: When you wish upon a star toen we de laatste Locks door gingen richting de Pacific Ocean.
De helft van de eerste cruise zat er op.
Eerst moest er nog brandstof ingenomen worden, ook bijzonder te zien hoe zo’n tankschip naderbij komt en de veiligheidsmaatregelen die genomen worden tijdens het tanken. Dat is toch wat anders dan je auto tanken bij het tankstation en dan na een paar minuten klaar zijn.

Maar laat op de avond werden dan toch de motoren gestart en gingen we onderweg met een paar zeedagen richting Puerto Vallarte ( Mexico aan de westkust) je merkte toch ook wel dat de temperatuur iets frisser werd. Nog wel warm maar minder drukkend en vochtig.
Onderweg een school dolfijnen gezien, die sprongen en duikelden en af en toe het schip kwamen bezoeken en gelukkig hadden we 3 keer de mogelijkheid voor dezelfde school. Want de dag voordat we aan zouden komen in Puerto Vallarta, maakte het schip een grote bocht en kwam de mededeling dat er een medical emergency aan boord was en dat we richting Acapulco gingen aangezien er ziekenhuisbehandeling nodig was. En we net in scheepstermen Acapulco voorbij gevaren waren. Misschien zou de helikopter komen, misschien een boot van Coast Guard.. maar we gingen alvast die richting uit. 2 uur zou de trip duren en dan weer 2 uur terug dus waarschijnlijk zouden we pas later op de ochtend in Vallarta aankomen ipv 6 uur in de ochtend.
Maar oke, er was weer iets te zien en dat het schip niet gekapseisd is mag nog steeds bijzonder zijn aangezien iedereen zich aan de portside van het schip bevond op het moment dat het schip van de Coast Guard zich liet zien. Helaas geen helikopter maar dit was ook wel leuk om te zien de aanleiding even buiten beschouwing gelaten. Interessant om te zien hoe een tenderplatform wordt uitgeklapt, zo zie je nog eens wat uit de schip. Tijdens deze terugreis kwamen we dus opnieuw de school dolfijnen tegen en later toen we weer omgedraaid waren richting Puerto Vallarta dus opnieuw.

12 mei
Later dan gepland kwamen we dus aan in de haven van Puerto Vallarta. En dan merk je dat je op een speciaal cruise schip bent, een kleurrijk Disney schip. Je bent gewoon een eye-catcher dan de standaard 13 in een dozijn witte cruiseschepen. De afmetingen verschillen misschien wel bij de andere schepen maar de uitvoering is toch wel het zelfde. Door het tijdsverlies waren de lange dagexcursies afgeblazen en ging Marnix dus met mij mee op stadsrondrit ipv zijn eerste onderwaterduik te maken. Ik weet niet of ik het anders gekocht zou hebben, de prachtige ruwe vuuropalen. Waarschijnlijk niet. Of ik had er maar eentje gekocht aangezien ik geen creditcard tot mijn beschikking heb. ( Houden zo) Nu moest ik de hele reis het potje meenemen. Inmiddels was er wel al een 2e handcarrier gekocht om de souvenirs in mee te nemen.

Vallarta was warm maar niet zo benauwd als Cartagena en Tulum. Bijzonder te horen dat zelfs de duiven een ander geluid maken dan de Hollandse duiven. Dat er nog straatpolitie is om de voetgangers veilig over te laten steken, want rood licht betekent toch voor veel automobilisten groen en dus gas geven 😉
Een aantal bijzondere standbeelden met hun eigen betekenis stonden aan de boulevard. Kerkjes ten overvloede sommige met mooie binnenplaatsen.
Er was een mooi park met verschillende kramen waar ook een grote rubberboom staat. Laten we over de hangbrug maar zwijgen.. wat een eng ding was dat.
Als je met een excursie meegaat, bepaal je zelf welke excursie dat is. Er zijn verschillende mogelijkheden maar omdat ik oorspronkelijk alleen zou gaan had ik voor een simpele, niet zo inspannende gekozen. Vooral omdat er voor mij sowieso een aantal al afvielen door hun bestemming.
Je krijgt toch een beetje indruk of je hier nog eens terug wil komen of dat je het laat voor wat het is. De indruk, meer niet.

Na een aantal uurtjes was het ook weer tijd om terug naar het schip te gaan. Ondanks dat we later aan waren gekomen was de vertrektijd wel hetzelfde gebleven.
En veel scheepshoorn kabaal verlieten we de haven richting Cabo San Lucas, de bestemming voor de volgende dag en de laatste bestemming voordat we in San Diego aan zouden komen
In San Diego zijn we 3 dagen van het schip afgeweekt terwijl de Wonder een korte back tot back maakte richting Mexico maar eerst Cabo San Lucas.
De muziek schalde ons al tegemoet van de strandtenten. Doordat we niet in een haven konden aanmeren was het tenderen geblazen

Ik zou vandaag mijn voetjes lekker laten verwennen en Marnix zou gaan snorkelen. Aandachtig toegekeken hoe het tenderplatform aan de boeg en achtersteven werd opgebouwd en inmiddels lagen de eerste bootjes al te wachten totdat ze de passagiers mee konden nemen naar de haven of naar hun dagexcursie.
Misschien zou ik in de middag nog gaan maar eigenlijk had ik na een paar uur gedreun van de muziek er eigenlijk niet zoveel zin meer in. Ook bleek dat het er stoffig en heet was in het haventje dus ik vond het wel prima op een praktisch lege boot. En de badmeester die verplicht zijn dienst moest doen bij een leeg zwembad, vond ik wel een beetje zielig. Een heerlijke pedicure, roze nageltjes en verder genoten van alles wat er te zien was. En dat was meer dan genoeg. Zeeleeuwen die zich lieten vervoeren op de achterkant van kajuitjachten. In afwachting van vis nestelden ze zich op het vooruitstekende achterboard en lieten zich horen.
Dolfijnen die de baai in en uit zwommen en later kon ik het geklap wat ik hoorde verklaren toen ik een foto maakte van iets wat uit het water kwam. Zwarte roggen die uit het water opsprongen en klapperde met hun ‘vleugels’ en dan weer terug het water invielen.

Nee ik hoefde niet meer zondig van het schip af en daarom is Cabo San Lucas ook de enige plek waar we geen koelkastmagneetjes van hebben meegenomen.

De tenderbootjes bleven af en aan varen totdat het “when you wish upon a star” weerklonk als signaal dat het tijd werd om naar ‘huis’ te komen. Het was weer tijd om te vertrekken. Een paar zeedagen tot San Diego lagen nog voor ons.

Als je je afvraagt wat er allemaal op zo’n cruise te doen is, dan zou ik wel tig foto’s kunnen plaatsen. Er zijn ontmoetingen met de Disney en Pixar figuren. Er is een Pirates Night waar iedereen die dat wil uitgedost in Piratenstijl aan tafel komt en later mee doet met de activiteiten. Je kan foto’s laten maken met de kapitein en zijn staf. Er is van alles te doen zoals tastings en triviant. Jeugd en jongeren activiteiten, sporten, eten en vooral ook niets doen.. Je hebt formal night waarin het leuk is om opgedoft aan tafel te komen, en semi formal. Netjes maar niet overdone. Er zijn shows en er is een bioscoop.
Kortom je kan het net zo druk of rustig hebben als dat je dat zelf wil.
En dan is het aankomst in San Diego, het laatste ontbijt. De grote koffers zijn al de avond tevoren opgehaald als je dat wou. Afscheid nemen en adressen uitwisselen en dan is het toch echt van het schip af

Dag Disney Wonder, tot over een paar dagen