Onze laatste stukje van een reis die eind april begon.
Wat had ik hier naar uitgekeken.
Toen we de baai van San Francisco verlieten rond middernacht hadden we nog een paar zeedagen voor ons.
Diep in mijn hart hoopte ik dat er walvissen te zien zouden zijn op onze weg naar Vancouver. Hoewel de meeste kans toch bij Alaska lag. Maar ja hopen mag altijd, zeker toen er tijdens de onverwachte tussenstop bij Acapulco een walvis gespot werd.

Yemanya de godin van de zee, vervulde mijn wens. Nadat we Anna en Elsa foto meeting hadden gedaan en plannen hadden gemaakt voor deze luierdag stonden een aantal mensen bij de grote patrijspoorten. Er was een walvis gespot, juist op het moment dat ik geen fototoestel, mobiel bij mij had. Er kwam er een vlak langs het schip, ik dacht eerst een golf omdat de zee nog wat ruw was maar nee, het was de grijze zijkant van een walvis.
Tegelijkertijd kwam er een melding vanaf de brug dat er whale activity was en het schip daardoor wat zigzaggend zou varen om aanvaringen te voorkomen. En niet omdat de bemanning dronken was 😀

Weg waren mijn voorgenomen plannen, ik moest naar boven naar het open dek. De zon scheen, de wind was fris maar dat maakte mij niet uit. Gewapend met mobiel en fototoestel naar dek 9, trui aan, zonnebril bij en dan maar kijken of je ze zag.

En ja, ineens zagen wij spuitfonteinen, daar waren ze. Op afstand maar ze waren er. Het was moeilijk om ze op de foto te krijgen maar we hebben ze gezien, soms zagen we een stuk van de rug, soms zag je de staartvin op het moment dat ze onderdoken.
Marnix vertelde dat ze wanneer ze aan de oppervlakte kwamen een aantal keren moesten ademen om hun hele zuurstofsysteem in hun lichaam te verversen voordat ze weer diep onder konden duiken.
Soms zag je 2 fonteinen dicht bij elkaar waarvan er eentje kleiner was dan de ander. Moeder en haar kalf. Ze waren op trek, gestaag zwommen ze richting het zuiden op terwijl het cruiseschip rustig maneuvreerde om vooral uit hun buurt te blijven.
Terwijl ik genoot van het prachtige schouwspel verheugde ik mij op onze dagen in Vancouver. Daarin zou zeker ruimte zijn om een dagtrip te maken om Orka’s en Whales te spotten. Maar voor nu speurde ik de oceaan af en bij iedere fontein die ik zag maakte mijn hart een sprongetje.
Tijdens de lunch die we natuurlijk buiten op het dek nuttigden hadden we geluk en zagen we bij het achtersteven van het schip een jonge walvis onderduiken met een zwaaiende staart als groet.

Het nadeel is dat op het moment dat je zoiets ziet en je wilt fotograferen dat de walvis al weer weg is. Of je maakt een foto en laat deze zien en dan weet jij wat je hebt gefotografeerd maar anderen hebben er een andere mening over.

Mijn dagbesteding was tijd verdelen tussen portside bovendek en onze veranda die ook portside was. De spotkans was gewoon het grootst aan die zijde.
Het weer speelde mee dus zolang het kon was ik dus buiten en als het aan mij gelegen had waarschijnlijk ook nog de nacht ware het niet dat je dan toch niets zag.
Ik hoopte op de volgende dag maar helaas. Vroeg in de ochtend waren ze nog zichtbaar hoorde ik via anderen maar daarna niet meer.
Met een heerlijke brunch in het exclusieve Palo restaurant sloten we onze cruise af, tenslotte moesten we de volgende dag al vroeg van het schip af.
Dus genoten we van al het lekkers wat er te eten viel. Werd ik nog verrast met een 2e strawberry soup door de ober die ons inmiddels al kende. 😉

Zo’n laatste dag is toch altijd anders dan anders. Je weet dat je gaat vertrekken en ergens wil je het niet en toch ook weer wel. Je moet gaan inpakken, zorgen dat de koffers klaar staan zodat ze in de avond opgehaald konden worden voor het depot de volgende dag.
Nog even een rondje winkeltjes doen, een drankje drinken in de bar en dan is het toch echt tijd om voor de laatste keer in je stateroom te gaan slapen.
De volgende ochtend waren we al vroeg wakker zodat we het aanmeren van het schip konden zien. Vancouver terminal onze eindbestemming. Nog een paar dagen genieten, familie van Marnix ontmoeten en dan weer terug op huis aan.

Vol goede moed gingen we ontbijten. de handcarriers hadden we bij ons omdat we na het ontbijt het schip gelijk moesten verlaten.

Ik had een leuk hotel uitgezocht beetje in de buurt van het strand, en een huurauto hadden we ook. Niets hield ons tegen om er nog een paar leuke dagen van te maken.
Wisten wij veel op dat moment wat het lot voor ons in petto had.

Met de customspapieren in de hand, paspoorten in de rugzak verlieten we het schip en werden we welkom geheten door de Canadese douane die alleen maar het papier in ontvangst nam. Welkom in Canada.
Terwijl we doorliepen en ons verbaasden over het feit dat we zo door konden gaan zonder paspoort te laten zien passeerden we een 2e douane officier die een snuffelhond bij zich had.
We raakten kort in gesprek en hij gaf ons ook nog een tip wat we zeker moesten bezoeken als we toch een paar dagen bleven.
Stanley park……

Eerst de huurauto, spullen ingeladen en op weg naar het hotel. Tot onze grote verrassing konden we onze koffers gelijk op onze kamers kwijt.
Reisklaar gingen we op weg richting Stanley park, dit park ligt vlakbij ons hotel en kan je per auto doen. Of per fiets maar dat zouden we voor een andere keer bewaren. Marnix had zijn rugzak met fototoestel nog in de auto laten liggen en ik had de mijne meegenomen vanuit de hotelkamer.
Terwijl we genoten van het ritje en de bezienswaardigheden, pinden we gelijk Canadese dollars. ( die zien er zo mooi uit, de biljetten dan)

Maakten foto’s en ik weet nog dat mijn telefoon batterij leger en leger werd. Dus uit de rugzak van Marnix tijdens het autorijden nog oplaadkabeltje gepakt, (want de opladers lagen er nog in) nadat ik uitgevonden had dat ook in deze huurauto een usb aansluiting zat.

En zo genoten we van ons middagje Stanley park, de prachtige rozentuin, de holle redwood tree totdat er ineens een opmerking van Marnix kwam over zijn rugzak. Of ik had gezien waar die gebleven was nadat wij de rozentuin verlaten hadden. Dus nee.. Auto helemaal nagezocht, geen rugzak

Teruggereden naar het restaurantje waar we voor het laatst geluncht en gepind hadden of zij een rugzak hadden gevonden. Nou ja, niets dus. Geen rugzak, geen opladers, weg fotolens maar wat nog het ergste was ook geen paspoorten meer. Doordat de rugzak in de auto was blijven liggen bij het hotel waren dus de paspoorten er niet uitgehaald.
En dan sta je in Vancouver op maandagmiddag met een geboekte rechtstreekse terugvlucht naar Amsterdam op donderdagmiddag. En geen paspoorten meer.

Dus ipv Whale en Orca spotting brachten we de dinsdag eerst door in Stanley park waar we opnieuw navraag deden en daarna naar het hoofdkantoor van politie in de stad. Die erg behulpzaam waren en op ons antwoord waar het gebeurde, aangaven dat het park daar erg bekend om was. Ondanks afgesloten auto’s.
En begon Marnix’ zijn ogen heel erg te irriteren misschien door stress, of vuile lenzen? Weet het niet maar het ging steeds dichter zitten. had echt wel te doen met hem hoewel ik af en toe best wel een gniffeltje had.
Die avond hadden we een fijne ontmoeting met een nicht van Marnix en een heerlijke sushi maaltijd.
En de volgende dag brachten we de ochtend door op het NL consulaat waar we netjes moesten wachten totdat alle afspraken geweest waren voordat ze ons konden helpen.

Tussendoor moesten we nieuwe pasfoto’s laten maken en aanvraagformulieren invullen en waarom dit gebeurd was en we geen kopieën hadden gemaakt..
Nou ja, ook dit lieten over ons heengaan en hoopten dat er gauw toestemming zou komen vanuit NL zodat er noodpaspoorten uitgeschreven konden worden. De volgende ochtend (donderdag) moesten we maar terugkomen en donderdagmiddag zouden we terugvliegen.

Dit lag nu niet meer in onze handen en we hoopten er gewoon het beste van. Om toch nog iets van de omgeving gezien hebben besloten we een stukje te gaan rijden.. Ik had gehoord dat er watervallen in de buurt waren en die wilde ik graag zien.
Dus onderweg dan maar richting Squamish Lillooet.
De rit was geweldig, we hebben genoten van alles wat we zagen. regelmatig gestopt, foto’s gemaakt en de watervallen waren in een woord TOP

De laatste, de Alexander falls lagen vlak bij het voormalig Olympisch Winterspelen dorp.
En op de weg daar naar toe kregen we niet alleen adelaars te zien maar ook nog zwarte beren rustig etend en kuierend langs de weg. Toch nog een mooi cadeautje van onze dagen in Vancouver. Wat zeker nog een herkansing mag krijgen maar Stanleypark zullen we dan niet meer gaan bezoeken. Die hebben we nu al goed genoeg gezien 😉

Met deze mooie middag in ons geheugen gingen we de volgende ochtend naar het consulaat en nadat we weer rustig gewacht hadden totdat er een vrij moment was, konden we onze felbegeerde blauwe noodpaspoorten in ontvangst nemen zodat niets meer onze terugvlucht naar Amsterdam in de weg stond.
Opgelucht verlieten we het consulaat aangezien deze vlakbij de cruise terminal/winkelcentrum staat hebben we daar nog wat souveniertjes gekocht, een lekker ijsje gegeten en toen richting vliegveld gegaan.

En duimen dat we met alles wat we gekocht hadden op onze lange reis niet teveel overgewicht hadden en geluk was met ons. Die paar 100 gram op iedere grote koffer was geen probleem. We zwijgen maar over de handcarriers, die hebben we wel gewogen op een lege band maar die gingen toch mee in vliegtuig in.

En met nog wat wachttijd, een kop drinken en een nachtvlucht terug kwam er een einde aan een prachtige reis.
Op weg naar huis, naar onze hondenmeisjes. Veel foto’s, verhalen, herinneringen, ervaringen rijker..

En die mooie blauwe noodpaspoorten mochten helaas geen ongeldig gemaakte vakantiesouveniers worden. De douane in NL zei het al bij terugkomst dat ze ingeleverd moesten worden bij de gemeente in onze woonplaats.. En inmiddels is dat ook gebeurd en hebben wij weer rode paspoorten.. Maar we hebben wel foto’s ervan..