“’n eigen huis, ’n plek onder de zon
en altijd iemand in de buurt die van mij houden kon”
Deze regel van een liedje kennen jullie vast wel.

Ook wij hadden een eigen huis badend in zonneschijn en soms wat regen, ’n plek waar gedeeld, gelachen, gehuild kon worden.
’n plek waar veiligheid was zodat er een luisterend oor geboden kon worden, ’n arm om de schouder of soms gewoon een dikke knuffel. Loslaten in Vertrouwen vanuit jezelf.
Gejuicht als er weer grenzen verlegd werden, stilte als er diepe emoties gedeeld werden.
Het was een bijzondere week, deze week in Glastonbury. We waren met ons vieren, precies genoeg voor deze reis. Ieder inclusief mijzelf met ’n eigen reis vanuit het innerlijke Zelve.

Donderdagochtend 11 augustus zagen we elkaar op Schiphol. Ik had er wel zin in, en hoe de reis zou gaan zag ik dan wel weer. Sinds onze vorige reis in mei ben ik steeds wat grieperig gebleven en dat verhevigde zich ’n paar dagen voordat ik naar Glastonbury zou gaan. Dus geen knuffels voor de andere dames 😉
’n paar uur later waren we in Glastonbury, op een andere plek dan we normaliter verblijven. Gewoon een huis, op de hoek met een mooie tuin en drukke weg voor ons langs.
Maar als de voordeur dicht was, was het gewoon een oase van rust, behalve als je op de voorkamer sliep, daar was het wat drukker. Geen appartementen maar gewoon kamers en bijkletsen in de woonkamer. En was je moe dan ging je naar je slaapkamer en die heb ik zelf de eerste dagen heel vaak gezien, overdag en in de nacht natuurlijk.
We hebben vallende sterren gekeken vanuit de achtertuin en in de vroege ochtend als we er zin in hadden zonsopgang gezien op Waeryall Hill.
Voor mij was zeker de eerste ochtend een mooie beleving/ervaring. Tintelfrisse koude deed mijn longen goed en het was heel bijzonder om te zien hoe de mist opkwam en zich over de heuvel uitrolde toen wij er eenmaal stonden.
Magisch om te zien hoe de Tor opgenomen werd in de mist, hoe wolken mist dansten op de onderlagen. Dit was niet zomaar mist, dit waren de Nevelen van Avalon.

Gekust en aangeraakt door de Godin en voor mij beelden die herinnering opriepen toen golven water over Atlantis heen rolden en wij vanaf een heuvel toekeken hoe het land verdween.
Persoonlijk stond ik niet meer op Wearyall Hill in augustus 2016 maar ergens anders in tijd, plaats, en energie.
Het zien dansen van deze Nevelen was een prachtig cadeau en ook voelbaar was de verandering van energie toen de zon definitief opkwam. Eerst als zilveren lijnen ( voor mij dan) en toen vulden de kleuren zich in en liet de zon zich in volle glorie zien.

Tijdens dit mooie schouwspel kwam een man met drum de heuvel op en waren wij weer terug op Wearyall Hill, met de schaapskudde die over de heuvel aankwam lopen.
We zijn later in de week nog een keertje geweest en toen merkte je dat het weer een ander energieveld was wat voelbaar was. Niet minder mooi hoor maar niet zo magisch als toen die eerste tintelfrisse keer.

Aangezien ik mijn krachten en energie wilde sparen en versterken voor st Nectans Glen ben ik niet meegeweest naar Avebury op zaterdag(en heb ook bij andere bezoekjes afgehaakt). Hoorde later bij terugkomst dat het ’n mooie ervaring geweest is, met een bijzondere ontmoeting en een bijzondere plek. En die zijn er meerdere keren geweest in die week, bijzondere ontmoetingen met mooie mensen.Geen graancirkels meer, die waren al uitgemaaid.

Het vrijdagmiddaguurtje met ons viertjes in de White Spring was een bijzondere, intieme belevenis, de bewaarder gaf ons de sleutel en zou later terugkomen zodat we echt helemaal alleen waren in gezelschap van kaarsen, licht, klank en energie. En complimentjes voor Colinda die een ijskoud bad genomen heeft, ze was er snel uit maar ze heeft het toch maar gedaan. Ik had mijn drum meegenomen en die klonk geweldig in de gewelven van de Spring.

Ook hier was duidelijk merkbaar dat wanneer de deuren weer open gingen een sluier neerdaalde tussen onze ervaring en de buitenwereld.
Het is niet aan mij om te beschrijven wat de anderen ervaren, gevoeld, gezien en gehoord hebben, het was een voorrecht om hier getuige van te zijn geweest

Persoonlijk verheug ik mij altijd op de bezoekjes aan de Glen nadat wij Tintagel bezoeken. Nu vooral had ik de onderdompeling nodig in de energie van Gaia. Rustig in mijn eigen tempo ging ik door de poorten van de Glen heen, en de heuvel omhoog, over het boomwortelpad richting het theehuis waar eigengemaakte carrot cake op mij zou wachten. <3
Vandaaruit had ik besloten om via het nieuwe houten pad eindelijk de waterval te gaan bezoeken, hebben met ons vieren een gesprek met een bijzondere boom gehad en na het water een paar jaar alleen gehoord te hebben heb ik genoten van deze mooie plek. Eigenwijs als ik ben om met blote voeten over de stenen (auw)heen te gaan door het water struinend. Ik was trots op mijzelf, bijna net zo trots als ik was op een andere dame in onze groep voor wie de klim naar boven en de afdaling met lopen naar de auto heel moeilijk was en niet opgaf.
Ja op die dag zijn er uitdagingen aangegaan, beperkingen neergehaald, doelen behaald.
Met als mooie afsluiter een onverwacht bezoekje aan Burrow Mump.

De andere dagen vulden we deels gezamelijk, deels apart in. Ik moet bekennen dat mijn griepgevoel niet verdwenen is ondanks de vele rust die ik genomen heb.
Op de markt hebben we kleurige, zwierige rokken gekocht, genoten van de live muziek die te horen was. Lekkers gehaald bij de bakker en genoten van de lunch in Rainbows End cafe. ’n Aanrader als je Glastonbury bezoekt. Homemade vegetarische gerechten en lekkere thee

De Tor heb ik zelf niet bezocht deze keer. Het kleine Margareth/Magdalenakapelletje wel, heerlijk in de binnentuin gezeten en binnen dank gezegd voor alle mooie momenten die wij in deze week ervoeren. En opnieuw het verschil gevoeld wanneer je stem geleid wordt en wanneer je daarna amper ’n woord kan uitbrengen.

Prachtige beelden en inspiratie zijn mee naar NL en Belgie gekomen wat nog een discussie opleverde met de steward in het vliegtuig. Maar alles is heel overgekomen zoals het heeft moeten zijn en heeft of zal zijn plekje vinden in ieders huis. In het hart zit het al.

Zoals ik al eerder schreef, dit keer is het niet aan mij om te vertellen wat er energetisch allemaal gebeurde. Het heeft tijd nodig om te kunnen integreren. Dat maakt het voor mij altijd speciaal om een week in Glastonbury te kunnen zijn. Soms heeft even iets langer tijd nodig om zich te laten zien hoe hard het ook niet gevoeld wil of kan worden.
Maar eenmaal aangeraakt en gezien maakt dat er ruimte komt voor rust en herstel. Vertrouwen en Liefde. Om zich welkom te voelen in de energie van de Godin, in het land dat ooit Avalon genoemd werd.

Lia, Barbara, Colinda dank voor deze mooie en speciale reis. Voor wie en wat jullie zijn en dank dat ik deel mocht uitmaken van deze groep..

Marianne