Het is weer een tijd geleden dat ik geschreven heb. Meestal door tijdgebrek aangezien er toch vaak wel zinnen en woorden naar boven komen. Vooral tijdens de wandelingen door het bos samen met de honden.
Maar de laatste weken, maanden was er weinig rust in mijn systeem. Rust wat ik persoonlijk nodig heb om te kunnen schrijven.
Geen afleiding, niet alles zo tussendoor maar in verbinding blijven met het beeld wat ik voor ogen zie.
Ik ben een beelddenker, dat wat ik wil schrijven zie ik als een film voor mij. Maar om er woorden aan te geven is voor mij moeilijker aangezien de film maar doorgaat en mijn vingers het tempo niet kunnen bijhouden..
Hetzelfde probleem heb ik nu ook met de cursus die ik volg..Zeker als de leerstof erg stoffig is en niet overeenkomt met het gevoel waarmee ik aan deze cursus begon 😉

Inmiddels is hier het zonnetje gaan schijnen en met de achterdeur een beetje open lijkt de gebruikte lucht naar buiten getrokken te worden en stroomt er frisse buitenlucht naar binnen.

Waarom nu ineens dit blog
Zoals bijna iedere ochtend loop ik samen met de honden een bos- of heidewandeling. Zulke wandelingen zijn goed voor de rust in mijn fysieke lichaam en terwijl ik loop breng ik de gronding in orde.
Maak verbinding met Gaia en dank haar voor de mogelijkheid om op haar bodem te mogen zijn.
Na de vorst- en sneeuwdagen waarbij ik goed moest opletten waar ik liep en de honden druk en actief waren, was dit een wandeling waarop gemijmerd kon worden. Meer aandacht voor wat er om mij heen actief hoor- en zichtbaar is. Je zult verrast zijn om te merken hoeveel drukte er in deze februarimaand al is.
Drukte als lawaai vanuit het aangrenzend vliegveldje en overvliegende lijn toestellen, drukte van stemmen, hondengeblaf die zijn er altijd. Echter ook de activiteit van de vogels zowel in de lucht als op de grond blijven fascinerend om te zien. Heel voorzichtig beginnen de vroege struiken al wat uit te lopen.

Begint de energietoevoer naar boom, struik en plant weer wat beter te stromen. En dat is op sommige, speciale paadjes erg goed merkbaar. Zoals ’n heerlijk bospaadje waar de witte stam van de berkenbomen net een andere vorm hebben dan bij andere paden. Waar als je stil staat en luistert, je prachtige verhalen hoort zonder woorden. Het is een pad waar je als het ware door een poort naar binnen en ook weer naar buiten gaat.

Het viel mij vanmorgen weer op, de drukte van de kinderstemmen van de dichtbij gelegen basisschool verdwenen ineens en bij het uitlopen kwamen ze weer terug. Net alsof je in een andere moment van tijd stapt. Heb iets soortgelijks, jaren geleden in een andere situatie ook ervaren maar dat was éénmalig.
Toen ik vanmorgen op een andere plaats liep, (afwisselende route) gebeurde er bijna het zelfde. Alsof bij het omgaan van de bocht je ineens weer in een andere dimensie bevond. Het geluid van de vogels klonk helderder dan te voren, er was geen vliegtuig te horen terwijl we op dit moment in de vliegroute van Schiphol zitten.
Een moment van rust, van bezinning en vaak het moment dat er woorden naar boven komen in mijn gevoel.
Een moment waarop kleuren en flora net iets scherper zichtbaar zijn. de kleuren stralender.
Het moment waarop ik mijzelf afvraag: ‘wat nu, Moeder’ zoals ik Haar noem die ik zo Liefheb. Onze Godin, medeschepper van deze aarde.
Haar antwoord is altijd hetzelfde: ‘Wees Jezelf, mijn Kind. Wees jezelf en loop jouw eigen Pad, soms zo smal dat je niet weet waar je gaat. Maar als je vanuit je Hart loopt, zul je zien dat er altijd steun zal zijn’

En ja, diep van binnen Weet ik waarom ik steeds opnieuw hetzelfde antwoord mag ontvangen. Soms in deze aardse wereld twijfel ik, weet ik dat er altijd steun aanwezig is maar zie ik het niet..
Weet ik ook dat Geloven Zien is en niet zien is geloven.
Echter op dit moment is mijn Pad zo smal geworden dat het niet meer zichtbaar is en ik opnieuw voetje voor voetje de weg aftast en is mijn vertrouwen wat aangetast hierdoor.
“Wat wil ik niet onder ogen zien, waaraan houd ik mij vast”: vraag ik mijzelf dan af. De afwezigheid van inspiratie om het verhaal verder af te maken ontbreekt, terwijl het boek in mijn beeld al helemaal klaar is met ruimte voor verandering.

En dat moment waarin er contact is met Haar duurt zolang het nodig is maar als je het letterlijk neemt, zijn er misschien maar een paar minuten voorbij gegaan en hoor je weer mensen jouw kant opkomen.

Hoe loop jij in het bos of ergens anders? Maak je wel eens een wandeling? Hoe voelt dat dan voor jou?
Voor mij zijn boswandelingen een rustpunt, een uitnodiging tot inkeer. Misschien ook wel voor jou!

Bovenstaand blog is een persoonlijk blog, alles kan voor iedereen anders zijn, anders klinken. Soms kan iets herkenbaar zijn maar nog is het een weg die ik zelf loop. Je mag meelopen in Stilte en Afstemming op je eigen Pad.

©Marianne’s Spiegeling