`Ik weet het niet zo goed meer, vandaar de puntjes. Er is niet één specifiek doel om te vinden, te ervaren of te behalen. Wel dat dit een persoonlijke reis is die ik wel wil delen.
Misschien zitten anderen met hetzelfde gevoel, of zien herkenning vanuit een fase of denken: hee, dat punt heb ik ook ervaren maar nu niet meer..

Het begon voor mij sinds onze reis van vorig jaar, en vooral ook mijn ontmoetingen in de ruïnes van Tulum. De gevoelens, emoties die daar naar boven kwamen, het Weten wat ineens helderder werd. Maar ook de kennismaking met een piepklein stukje Canada, de grootsheid van Energie en Puurheid.
De Kracht van Schoonheid en Eenvoud, gaf een gevoel van thuiskomen, van geborgen zijn.

De omschakeling naar het dagelijkse leven was moeilijk, even afgezien van het wennen aan tijdsverschil en praktische dingen. Er was iets in mij ontwaakt, wat niet meer terug wilde gaan slapen. ’n Roep die weerklonk, en een uitnodiging die smaakte naar meer.

Reizen, geen vakantie maar echt Reizen was wakker geworden. Het stukje avontuur liet zich weer gelden. Het snuffelen aan culturen, het eventuele contact met anderen maar ook het intens genieten van iets moois als ’n bloem, ’n vogel of gewoon een stuk natuur. ’n Stilleven zonder schilderij.

Niets was meer hetzelfde gebleven, weinig kwam uit mijn handen. Natuurlijk deed ik de dingen die gedaan moesten worden maar mijn Creativiteit was niet meer tastbaar, niet meer te vangen om het concreet te maken.Het duurde zeker wel een aantal maanden voordat ik weer een beetje geland was.
In de tussentijd gebeurde er veel in mijn leven, een nieuwe zwangerschap van mijn dochter, een nieuwe hond die onverwachts zijn entree deed. Maar ook onrust in de privé sfeer. Twijfels of de weg waarop ik liep wel de weg was die ik wilde lopen.
De #kristallentuin bracht geen rust, sterker nog het wakkerde het gevoel sterker aan.
Vaak sprak ik mijzelf streng toe om mijzelf eens stevig aan te pakken en wat actie te gaan ondernemen.

Ook het volgen van een nieuwe studie hielp niet maar wat dan wel? Vond ook geen rust in het schrijven van verhalen over Pluizemuis.
Er stond een nieuwe reis gepland voor 2017. Eerst een weekje vakantie in Orlando en dan terug met de boot naar Europa..Het genieten van 6 zeedagen achterelkaar om de Atlantische Oceaan over te steken was zeer aanlokkelijk..

Op het moment dat ik dit verhaal aan het schrijven ben, zijn we iets meer dan anderhalve week terug van die reis. En weer loop ik tegen het zelfde aan als vorig jaar. Nou ja bijna dan.
Het gevoel van Reizen is nog sterker geworden. Merk ook dat er voor mij een verschil is gekomen tussen vakantie en reizen.
Vakantie hadden we de eerste week op land, en daarvan heb ik zeker genoten. Ook van het warme weer, wat even wennen was maar beter dan het benauwde NL klimaat.

Het is ook het niet wennen aan ‘gepamperd’worden en bijna alles voor je gedaan wordt wat je vraagt.
Nee op een bepaald moment voelde ik zelf een beetje gene opkomen om iets te vragen. Maar oké, dat hoort er bij. Dan moet je niet gaan cruisen 🙂
Het was meer de ervaring van onderweg zijn naar een plaats van bestemming om daarna weer verder te gaan. Dat is Reizen voor mij. het snuffelen. Het Aanraken en Brengen en dan weer Laten gaan..

Echter Reizen op deze manier kost ook veel geld en dan komt weer een punt naar boven waar ik nog steeds mee worstel.. Het komt op 1 persoon neer, sinds ik niet meer in loondienst werk. En de praktijk een zachte dood aan het sterven is omdat ik voor mij zelf alle kanten op vlieg in ideeën die niet concreet gemaakt worden. Behalve als het om vertellen gaat.. Het verhaal…..
Omdat mijn prioriteiten nog steeds bij 3 honden liggen die heel veel tijd vragen en mijn lichaam weinig energie lijkt te hebben. Behalve…….. Juist, je voelt het al aankomen.

En bedenk ik dat ik mijn tijd die ik nu aan het verschrijven ben, misschien beter kan gebruiken om iets uit mijn handen te laten komen. Terwijl mijn hoofd influistert dat dit meer op een klaagzang lijkt dan iets wat interessant zou kunnen lijken. Misschien heeft het hoofd gelijk maar toch wil ik verder gaan.

Vanmorgen liep ik te wandelen in de regen met onze honden en besefte ik hoe ik mijzelf tegenkwam als ik internet opende en dan bijv het medium Facebook.
Het overschot aan postings van een bepaalde groep die meereisde op deze reis en van sommige muggen fikse olifanten maakten deden mij beseffen dat het pas anderhalve week geleden was dat wij van het schip afgingen en dat deze periode al niet meer voelbaar was voor mij.
Dat het ongelooflijk is, hoe snel je weer terug zakt in beslommeringen die niet belangrijk zijn maar zich toch zo opstellen.
Maar ook de lawine aan spirituele berichten van wat je allemaal zou moeten/kunnen doen om je een beter mens te voelen of jezelf te ontwikkelen.
Er zijn prachtige, loepzuivere berichten bij, die ik persoonlijk heel graag lees omdat ze aansluiten in de beleving vanuit mijzelf. Maar het gros van de berichten scroll ik door..
Hoeveel groepen er opgezet zijn vanuit beslotenheid waar 1 persoon beslist of jij er wel bij mag of niet.
Het gevoel van : wat doe ik hier eigenlijk nog, waarom besteed ik er mijn tijd aan?!

Tenslotte ga ik straks ook deze link plaatsen op mijn pagina dus ik maak er ook gebruik van. Toch denk ik dan: ik stop er mee. Echter ons leven is zo verwoven geraakt met social media, dat als je er uit stapt, je ook het contact verliest met die personen die je wel graag volgt, ziet, leest, hoort..

Dat is de verslaving die FB en eigenlijk heel Social Media is. het maakt de wereld klein en benaderbaar maar tegelijkertijd is het een vergaarbak van emoties. het dumpen van meningen al dan niet ongecontroleerd en het tegen elkaar aan zeuren ( soms) over (on)belangrijke dingen.
Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om geen televisie te kijken en radio nieuws te volgen, we hebben kranten en inderdaad daar is deze weer: Internet.

Echter ik merk nu dat ik niet altijd de keuze heb om berichten te selecteren, berichten waaraan ik geen behoefte heb ( hoe erg of dramatisch het ook kan zijn/lijken) te wissen. Ook internet kan manipuleren.

En als ik dan foto’s bekijk van onze reis en het besef weer komt dat ons leven zo weinig voorstelt dan dat wij denken terwijl ik bijv. de foto’s zie van de Hete Bronnen in Ponte Delgado. Waar het zo uit de grond opborrelt, dan borrelt het ook diep in mij. Iets wil gezien wil worden maar niet zoals de kleine zeemeermin in de haven van Kopenhagen omstuwd wil worden door mensen, die maar 1 ding willen..
Hoe kom ik het voordeligste en mooiste over op een foto, waarbij het niet uitmaakt wie ik daarvoor weg moet ‘duwen’.

Laat mij dan maar die prachtige walvis zijn midden op de oceaan, een prachtige waterfontein blazend aan de horizon. Even met zijn machtige staart wuivend voordat de diepe duik weer begon..
Verder op zijn reis waarvan het doel bekend is..

Nu ik nog………..

” Spiegeling van
Marianne van Boetzelaer”