Laat ik dit blog maar zo noemen. 


Eigenlijk is het veel meer geweest wat zich in de aanloop naar dit verblijf naar voren toe kwam. 
Al een tijdje had ik het gevoel dat ik rond deze periode van het Lichtfeest naar Glastonbury wilde gaan.

Met een klein groepje gingen we, ieder voor haar Eigen Zijn en redenen.




Persoonlijk merkte ik in de voorafgaande periode dat het mij allemaal wat teveel werd.
Eigenlijk wilde ik niet eens meer gaan, zoveel weerstand kwam er naar boven. 
Ook de weerstand tegen social media zoals Facebook en twitter kwam en komt nog steeds sterk naar voren. 

Het is dat ik de Kristallen Tuin en Spiegelstenen op Facebook nog heb staan en vrienden die ik anders minder makkelijk zou kunnen volgen, anders had ik er al de stekker uitgetrokken.
Wel heb ik voor mijzelf het verslavingsaspect aangepakt.
De apps uit zichtveld geplaatst op tablet en mobiel.
En hoe vervelend dat misschien ook voor anderen is die in contact met mij willen komen weiger ik bewust om Messenger op mijn mobiele telefoon te plaatsen.
Antwoorden op vragen komen wel wanneer ik achter mijn laptop zit zoals nu ;-)



Maar social media was niet alleen de reden voor de weerstand.
Er zat onrust in mij, onrust in mijn omgeving. Tijd voor verandering, voor nieuwe dingen die steeds weer opkwamen. Maar ook om eindelijk weer te gaan schrijven. Eindelijk weer de verhalen op te pakken die het papier wilde zien.


De Kristallen Tuin was rustig maar overvol.
Dus begin bij het begin, maak een start om te veranderen. 
Dat gebeurde ineens toen ik besloot om de ruimte anders in te gaan delen, een wand een kleur te geven ( eeuwen geleden dat ik een verfroller in mijn handen had gehad) maar ook schoon schip te maken. Dit moest allemaal in een vrij korte periode omdat er een logeetje zou komen die ook in die ruimte zou slapen. Maar dat is allemaal gelukt.


Stap 1 gezet, stap 2 Glastonbury 


Wat heel sterk naar boven kwam was dat het vooral een Inkeer verblijf moest worden voor mij. Om Dicht bij jezelf te blijven.
De griep die anderhalve week voor vertrek toesloeg was een onwelkome gast. Maar toch ook weer niet. Het hielp om afwegingen te maken. Wat is belangrijk en wat niet. 
Steeds opnieuw die twijfel. Zou het wel de bedoeling zijn? Is het een waarschuwing om niet te gaan?

Had ook besloten om alleen een hand carrier ipv standaard ruimbagage mee te nemen in het vliegtuig. Dus dat betekende ook dat crèmes voor mijn littekens overgenomen moesten worden in kleine flesjes en potjes. 
Heb ik dan wel genoeg bij me? 

Een mens maalt wat af als deze ziek is 🙂 vooral als het dan ook nog op de luchtwegen gaat slaan.




Maar oke, die maandag vloog ik toch naar Glastonbury. Over de praktische zaken kan ik kort zijn, dat was zoals altijd gewoon top.

Maar gevoelsmatig was het toch weer anders, kale bomen geeft nog meer wijdse vergezichten. 
Je ziet dingen die anders verborgen gaan achter groen.

Geen lente en zomer bloemen maakt een beleving weer anders.
Droge paden waren soms glibberige paden geworden waarbij je dicht bij je zelf moest blijven om op te letten dat je niet zou uitglijden.

Het was soms ook geduld hebben, moesten wachten soms wel erg lang.

Het liep niet altijd zoals enkelen van ons gewend waren tijdens verblijven in Glastonbury

Ook goed, kom je ook uit je comfortzone. 


Een klankbad ondergaan op de dag van aankomst was wel prettig, daarvoor nog een stenencirkel bezocht hebben maakte dat er rust kwam.
Het bezoeken van een bijna verlaten Abbey gaf 
het iets bijzonders. We hadden geluk met het weer en de activiteiten die gedaan werden.
De zonsondergang bezien vanaf 2 verschillende locaties op 1 dag gaf overeenkomsten en verschillende foto’s.


Een bijzondere ervaring was toch de Samenzang.
Benieuwd en misschien ook wel met verwachtingen togen we in de avond naar de kleine Chapel, geen idee wat precies de bedoeling was. We werden even weer terug op de grond gezet. 

Geen mantra’s, maar soms zware kerstliederen. Een groepje mensen verschillend van leeftijd, geslacht en stem. Het klonk harmonieus en stemmig.

Dat er soms wat geleid werd vanuit het Spirituele werd mij wel duidelijk toen ik een bepaald lied wilde horen maar niet durfde te vragen. 
En op het laatste moment, dit bewuste lied toch gezongen werd ook al liep de muziek ( noten) en tekst niet synchroon met elkaar.

Het herinnerde mij dat er niet alleen een Godin is maar ook een God, het vrouwelijke en het mannelijke deel in ons.
Er zijn momenten dat je dat vergeet, dat het niet alleen gaat om het vrouwelijk aspect maar zeker ook het mannelijk omarmen.

Het paste wel bij Yule, ook het zware in jezelf dat gezien en gevoeld mag worden. Je hoeft er verder niets mee dan omarmen en los laten door er geen energie meer aan te geven.


Toch was er diep in mij nog steeds die opstandigheid.

Iets mocht gezien worden door mij als ik er de vinger maar op kon leggen. 

En die vinger kwam tijdens een kort zijn in de godinnen tempel.
Er kwam inzicht op mijn opstandigheid en ook dat het iets vanuit mijzelf was.
Een emotie in de vorm van frustratie waar ik iets mee mocht doen en later ook gedaan heb.



Op 21 december, de dag van Yule was het heerlijk toeven in de Chalice Well.
Achterin op de weide was eerder een labyrint gelegd en door deze te lopen, gekeerd in mijzelf en genoten van het prachtige Keltische harpspel van de bard.
Liet ik de energie door alle chakra banen lopen en gaf aan de aarde wat mij niet meer diende.
Sprak hardop in stilte uit wat uitgesproken diende te worden en resoneerde iedere cel van mijn lichaam mee op de klanken van de harp.


Met daarna nog een grondige smudge terug in de godinnen tempel en het trekken van een orakelkaart was het tijd om weer naar Nederland terug te keren.

Met een vertraagde vlucht van 2.5 uur was het opnieuw wachten als afsluiter van deze reis.
Het weer had geen boodschap aan ons verzoek maar iedereen is goed thuisgekomen, daar gaat om

<3


 Marianne’s Spiegeling




 <3