Laat ik dit blog maar zo noemen. 


Eigenlijk is het veel meer geweest wat zich in de aanloop naar dit verblijf naar voren toe kwam. 
Al een tijdje had ik het gevoel dat ik rond deze periode van het Lichtfeest naar Glastonbury wilde gaan.

Met een klein groepje gingen we, ieder voor haar Eigen Zijn en redenen.




Persoonlijk merkte ik in de voorafgaande periode dat het mij allemaal wat teveel werd.
Eigenlijk wilde ik niet eens meer gaan, zoveel weerstand kwam er naar boven. 
Ook de weerstand tegen social media zoals Facebook en twitter kwam en komt nog steeds sterk naar voren. 

Het is dat ik de Kristallen Tuin en Spiegelstenen op Facebook nog heb staan en vrienden die ik anders minder makkelijk zou kunnen volgen, anders had ik er al de stekker uitgetrokken.
Wel heb ik voor mijzelf het verslavingsaspect aangepakt.
De apps uit zichtveld geplaatst op tablet en mobiel.
En hoe vervelend dat misschien ook voor anderen is die in contact met mij willen komen weiger ik bewust om Messenger op mijn mobiele telefoon te plaatsen.
Antwoorden op vragen komen wel wanneer ik achter mijn laptop zit zoals nu ;-)



Maar social media was niet alleen de reden voor de weerstand.
Er zat onrust in mij, onrust in mijn omgeving. Tijd voor verandering, voor nieuwe dingen die steeds weer opkwamen. Maar ook om eindelijk weer te gaan schrijven. Eindelijk weer de verhalen op te pakken die het papier wilde zien.


De Kristallen Tuin was rustig maar overvol.
Dus begin bij het begin, maak een start om te veranderen. 
Dat gebeurde ineens toen ik besloot om de ruimte anders in te gaan delen, een wand een kleur te geven ( eeuwen geleden dat ik een verfroller in mijn handen had gehad) maar ook schoon schip te maken. Dit moest allemaal in een vrij korte periode omdat er een logeetje zou komen die ook in die ruimte zou slapen. Maar dat is allemaal gelukt.


Stap 1 gezet, stap 2 Glastonbury 


Wat heel sterk naar boven kwam was dat het vooral een Inkeer verblijf moest worden voor mij. Om Dicht bij jezelf te blijven.
De griep die anderhalve week voor vertrek toesloeg was een onwelkome gast. Maar toch ook weer niet. Het hielp om afwegingen te maken. Wat is belangrijk en wat niet. 
Steeds opnieuw die twijfel. Zou het wel de bedoeling zijn? Is het een waarschuwing om niet te gaan?

Had ook besloten om alleen een hand carrier ipv standaard ruimbagage mee te nemen in het vliegtuig. Dus dat betekende ook dat crèmes voor mijn littekens overgenomen moesten worden in kleine flesjes en potjes. 
Heb ik dan wel genoeg bij me? 

Een mens maalt wat af als deze ziek is 🙂 vooral als het dan ook nog op de luchtwegen gaat slaan.




Maar oke, die maandag vloog ik toch naar Glastonbury. Over de praktische zaken kan ik kort zijn, dat was zoals altijd gewoon top.

Maar gevoelsmatig was het toch weer anders, kale bomen geeft nog meer wijdse vergezichten. 
Je ziet dingen die anders verborgen gaan achter groen.

Geen lente en zomer bloemen maakt een beleving weer anders.
Droge paden waren soms glibberige paden geworden waarbij je dicht bij je zelf moest blijven om op te letten dat je niet zou uitglijden.

Het was soms ook geduld hebben, moesten wachten soms wel erg lang.

Het liep niet altijd zoals enkelen van ons gewend waren tijdens verblijven in Glastonbury

Ook goed, kom je ook uit je comfortzone. 


Een klankbad ondergaan op de dag van aankomst was wel prettig, daarvoor nog een stenencirkel bezocht hebben maakte dat er rust kwam.
Het bezoeken van een bijna verlaten Abbey gaf 
het iets bijzonders. We hadden geluk met het weer en de activiteiten die gedaan werden.
De zonsondergang bezien vanaf 2 verschillende locaties op 1 dag gaf overeenkomsten en verschillende foto’s.


Een bijzondere ervaring was toch de Samenzang.
Benieuwd en misschien ook wel met verwachtingen togen we in de avond naar de kleine Chapel, geen idee wat precies de bedoeling was. We werden even weer terug op de grond gezet. 

Geen mantra’s, maar soms zware kerstliederen. Een groepje mensen verschillend van leeftijd, geslacht en stem. Het klonk harmonieus en stemmig.

Dat er soms wat geleid werd vanuit het Spirituele werd mij wel duidelijk toen ik een bepaald lied wilde horen maar niet durfde te vragen. 
En op het laatste moment, dit bewuste lied toch gezongen werd ook al liep de muziek ( noten) en tekst niet synchroon met elkaar.

Het herinnerde mij dat er niet alleen een Godin is maar ook een God, het vrouwelijke en het mannelijke deel in ons.
Er zijn momenten dat je dat vergeet, dat het niet alleen gaat om het vrouwelijk aspect maar zeker ook het mannelijk omarmen.

Het paste wel bij Yule, ook het zware in jezelf dat gezien en gevoeld mag worden. Je hoeft er verder niets mee dan omarmen en los laten door er geen energie meer aan te geven.


Toch was er diep in mij nog steeds die opstandigheid.

Iets mocht gezien worden door mij als ik er de vinger maar op kon leggen. 

En die vinger kwam tijdens een kort zijn in de godinnen tempel.
Er kwam inzicht op mijn opstandigheid en ook dat het iets vanuit mijzelf was.
Een emotie in de vorm van frustratie waar ik iets mee mocht doen en later ook gedaan heb.



Op 21 december, de dag van Yule was het heerlijk toeven in de Chalice Well.
Achterin op de weide was eerder een labyrint gelegd en door deze te lopen, gekeerd in mijzelf en genoten van het prachtige Keltische harpspel van de bard.
Liet ik de energie door alle chakra banen lopen en gaf aan de aarde wat mij niet meer diende.
Sprak hardop in stilte uit wat uitgesproken diende te worden en resoneerde iedere cel van mijn lichaam mee op de klanken van de harp.


Met daarna nog een grondige smudge terug in de godinnen tempel en het trekken van een orakelkaart was het tijd om weer naar Nederland terug te keren.

Met een vertraagde vlucht van 2.5 uur was het opnieuw wachten als afsluiter van deze reis.
Het weer had geen boodschap aan ons verzoek maar iedereen is goed thuisgekomen, daar gaat om

<3


 Marianne’s Spiegeling




 <3

Herfst
Het bos komt tot inkeer,
De diversiteit van de kleuren maakt dat ze nog 1 x in volle glorie zichtbaar is.
Het web is gesponnen, de druppels van vocht maken het zichtbaar.
Steeds meer worden de stammen en kronkels zichtbaar, is er nog een specht die wat roffelt, nog wat vogelgeluiden op de achtergrond en verder is het stil

©Marianne’s Spiegeling
Persoonlijk aub niet delen.

Blog

Mensen willen weer terug naar de natuur. Zouden weer graag die verbondenheid, die verbintenis weer willen voelen.
Sommige die ik ken, is het gelukt.
Wonen letterlijk in een natuurrijke omgeving, voelen die verbinding en merken wat het hen brengt.
Anderen willen graag maar kunnen zich er niet toe zetten om die stap te zetten. Om volledig los te laten en het diepe in te duiken. Wetend dat ze kunnen zwemmen, dat ze altijd weer boven kunnen komen. Maar toch dat vertrouwen in zichzelf niet hebben dat ze dat ook echt kunnen. En teleurgesteld afhaken.

Maar kijk eens naar dit prachtige web, dit serene kunstwerk.
Hoe vaak het web ook vernield wordt, steeds opnieuw wordt het weer opgebouwd. Onvermoeibaar.
En iedere beschadiging is een litteken en soms kan het niet meer op die plek hersteld worden. Dan wordt er een andere verbinding gemaakt zodat het web ook daarop kan rusten.

Zie ook hierin de herrijzenis van Phoenix., voel hoe het kind in jezelf naar voren toe komt.
Schoppend door de bladeren die op de grond liggen, zoekend naar paddenstoelen en zwammen en genieten als je een prachtige vliegenzwam ziet, trots op zijn kleur.
Genieten van alles wat je om je heen ziet.

Waarom is dat zo moeilijk?
Omdat het pijn kan doen, ongemak kan oproepen.
Tenslotte zijn we allemaal gevoelig voor andermans ogen en gedachtes. We weten niet wat ze denken maar vullen het voor het gemak maar in.

wat kunnen wij leren van de natuur, heel veel heel veel
Maar dat kunnen we vooral door te laten gaan,
door niet meer zo krampachtig vast te blijven houden aan dingen die heel veel energie van ons vragen maar ons niet meer dienen, zoals het Loslaten van de blaadjes

Als je wilt leven in verbinding met de natuur, in verbinding met jezelf dan is dat vaak een hele verandering en vraagt ook een andere zienswijze op jezelf.
ik wandel iedere ochtend verschillende routes met mijn honden en zeker met onze jonge hond zie ik steeds opnieuw van hoe hij reageert.
Een hele goede meester is hij ondanks zijn jeugdigheid, een pup in een volwassen lichaam.

Iedere keer opnieuw en hoe vaak wij ook dezelfde wandelpaden zouden lopen, er is altijd wel weer een nieuwe geur, iets wat uitgebreid besnuffeld moet worden waardoor hij weer aandachtig naar iets kijkt waar hij misschien wel heel veel keren langs is gelopen.
Maar hij hecht er verder geen waarde aan, het is een moment opname.

En dat is iets wat wij als mensen wel degelijk mogen leren
Dat is alles wat wij ervaren maar moment opnames zijn.
Dat een situatie, een ervaring, een emoties of wat je ook meemaakt een behoorlijke impact heeft dat is heel goed te begrijpen.
Maar naarmate je de situatie steeds verder blijft voeden met alle die gedachtes van: had ik nu maar dit, of als dat..
Je kent al die woorden wel, dan blijf je er steeds energie aan geven waardoor het zo enorm groot blijft.

Je hoeft het niet te bagatelliseren, absoluut niet.
Echter wat je wel kan proberen is om er gewoon eens naar te kijken: wat is er gebeurt?
Hoe kon het zo gebeuren, wat was mijn aandeel er in?
Want heel eerlijk zijn wij daar toch ook ’n grote ster in, om het allemaal buiten ons zelf te leggen?
Ik doe het soms: daar wind ik geen doekjes om. 🙂

Maar als je dat allemaal achter je laat, als je relativeert en denkt van” ja, het heeft pijn gedaan.”
Waarom deed het pijn, omdat de andere kwetsende woorden gebruikt heeft?
Omdat je er niet op bedacht was, een onbewaakt moment?
Waarom heb je het dan toegelaten? Je hebt je eigen verantwoordelijkheid!
Je eigen ik, je eigen verantwoording voor zaken die jou aangaan.

Als jij toestaat dat woorden van een ander jou pijn doen is dat natuurlijk niet leuk.
Maar als ze jou pijn doen, dan geef je als het ware een stuk van jouw macht weg aan die andere persoon.

Blijf je in Verbinding met jezelf, dan zal dat minder gauw gebeuren is mijn ervaring.
Je kan zien voor wat het is, je kan het laten voor wat het is.
Het is een beleving uit het ziens veld van een derde persoon, een andere persoon.
Niet vanuit jezelf maar als je merkt hoe veel energie je eraan geeft door erover na te denken en bij jezelf af te vragen heeft hij gelijk? Is het echt zo?
Dan wordt het van jezelf!

Dat is iets wat ik nu de afgelopen weken weer tegengekomen ben. Niet zozeer dat ik mijn macht uit handen gegeven heb? Nee dat niet.
Ik heb alleen 1 instrument, (Social Media) de controle uit mijn handen laten nemen en die controle ben ik nu terug aan het pakken. Zodat ik weer terug in verbinding kom. Met mijzelf en natuur.
Ik liet los en ontving Vernieuwing door Inzicht..

Waardoor ik op een andere manier naar mijn eigen aandeel in deze kan kijken en mijn eigen verantwoordelijkheid hierin kon nemen en mijn handelingen erop afgestemd heb. Door Apps te verwijderen of zo ver mogelijk uit mijn zoekveld te plaatsen,
Door het spamfilter van mijn mail te checken en gelijk te legen zodat de verleiding van spieken verdwijnt.
Mijzelf af te melden van mailinglijsten waar je spontaan op geplaatst bent of een overvloed aan mailtjes krijgt die je toch niet leest.
Mijn telefoon in mijn jaszak te houden behalve voor een mooie foto. Of teksten of gedachtes in te spreken via de dictafoon.

En vanmorgen kwam de vergelijking met Frodo uit LotR op het moment dat de Ring vernietigd is. De invloed die de Ring op Frodo had, hem wegtrok uit de wereld waar hij thuis was. Trekkend naar een wereld waarin hij niets meer zag en of herinnerde. Alleen de Ring die steeds meer controle over hem kreeg.
En dan op dat speciale moment Frodo beseft dat hij weer kan “zien”. Alles zien waar hij zou van houdt.. Een Eind met weer een nieuw Begin.

©Marianne’s Spiegeling
De woorden zijn van mijzelf, mijn ervaring.
Wat voor mij geldt hoeft niet voor een ander zo te zijn
Daarom zijn wij Mens <3 Dank je wel voor het lezen

Mensen vragen wel eens: “wat is jouw missie. Wat wil jij bereiken met jouw praktijk Spiegelstenen?”

Mijn antwoord luidt dan: “ik heb geen missie, ik wil een boodschap overbrengen, een ontmoetingsplek creëren
Een ontmoeting met jezelf, door jezelf te omarmen en te laten zijn.

De Kristallen Tuin kan zo’n ontmoetingsplaats zijn, een ontmoeting met kristalenergie door een kristal vast te houden en te voelen.
Door dieper te kijken, te spiegelen maar vooral om tot jezelf te komen, de rust te ervaren.

Want in deze hectische wereld, zijn we geneigd om door te gaan,om iets achterna te jagen. Want wij als mensen moeten zoveel van onszelf. Anderen die op ons rekenen, omdat wij het moeilijk vinden om nee te zeggen. En daardoor onszelf wat vergeten of opzij zetten.

Tijdens de wandelingen die ik samen met mijn honden in het bos of hei maak, merk ik dat er heel weinig aandacht is voor wat er om je heen is.
Wat er allemaal te zien is of te horen en dan bedoel ik niet zozeer de vliegtuigen 😉
Meestal lopen er meerdere personen samen de hond uit te laten of te wandelen en wordt er heel druk gekletst. En in de tussentijd lopen ze langs prachtigste tafereeltjes en denk ik wel eens, “zie je dat niet?”

Nu heb ik wel het geluk, dat ik vaak de mogelijkheid heb om ontspannen met de honden te lopen en soms zijn er dagen dat ik haast heb en niets meekrijg van mijn omgeving. Behalve dat mijn honden zich niet laten haasten. 😉
Dan wordt er mijn aandacht er naar toe getrokken. Naar de omgeving die mij dan weer even bewust laat kijken.
Dat kan bijv zijn door het gezang van een roodborstje die zich dan ook ineens laat zien, of door het geroffel van een specht die in een boomtak een klein gat probeert te maken
Of ineens dat de aandacht van mijn honden getrokken wordt. Dat ik dan die kant op kijk als zij ergens heen sprinten en ik ineens eekhoorns de boom naar boven zie rennen.
Naar het gefluister van de wind door de bladeren. Of zoals nu in herfst, de mooie kleuren die nu zichtbaar worden.

Dat allemaal zijn momenten waarop je even stil kan blijven staan, je bewust worden van: Ja hier ben ik, dit ben ik en niet wat ik denk te moeten zijn.
En vooral dan te ervaren wat het met je doet, hoe je lichaam reageert.

Nu hoef je natuurlijk niet in het bos te wandelen om het volgende eens uit te proberen.
Ga eens bij jezelf na of er iets is waar je tegenop ziet.. Iets wat je van je zelf moet doen en voel dan eens de reactie in je lichaam, in je hoofd, je handen.
Ervaar wat het woord moeten teweeg brengt.
Houd dat gevoel vast en verander dan voor jezelf het woord moeten in mogen
En merk dan op wat er verandert in je systeem..
Komt er meer ruimte? Voelt het niet zo beladen? Is het dwingende van het moeten doen verandert in het meegaande van mogen doen?

En als het mij lukt om die boodschap over te brengen dan voel ik mij tevreden.
Als je bijvoorbeeld in de spiegel kijkt met een kristal in je handen of in het kristal zelf kijkt. Bijv een prachtige bergkristal, heldere quartz en je dan ineens voelt van ja nu kom ik tot rust.
Dit is hoe ik mij voel nu, hoe ik mij wil voelen en niet hoe ik mij moet voelen.

En ook al is er één iemand bij wie ik dat kan bewerkstelligen, dan is het goed.
Ik kan daarbij ondersteuning geven met Holistic Pulsing, met Soulbodyfusion of een fysieke Kristallegging maar het belangrijkste is eigenlijk:

“Ontmoet jezelf, kijk naar jezelf en zeg dan Hallo tegen jezelf.
Wat leuk om je te ontmoeten”

`Ik weet het niet zo goed meer, vandaar de puntjes. Er is niet één specifiek doel om te vinden, te ervaren of te behalen. Wel dat dit een persoonlijke reis is die ik wel wil delen.
Misschien zitten anderen met hetzelfde gevoel, of zien herkenning vanuit een fase of denken: hee, dat punt heb ik ook ervaren maar nu niet meer..

Het begon voor mij sinds onze reis van vorig jaar, en vooral ook mijn ontmoetingen in de ruïnes van Tulum. De gevoelens, emoties die daar naar boven kwamen, het Weten wat ineens helderder werd. Maar ook de kennismaking met een piepklein stukje Canada, de grootsheid van Energie en Puurheid.
De Kracht van Schoonheid en Eenvoud, gaf een gevoel van thuiskomen, van geborgen zijn.

De omschakeling naar het dagelijkse leven was moeilijk, even afgezien van het wennen aan tijdsverschil en praktische dingen. Er was iets in mij ontwaakt, wat niet meer terug wilde gaan slapen. ’n Roep die weerklonk, en een uitnodiging die smaakte naar meer.

Reizen, geen vakantie maar echt Reizen was wakker geworden. Het stukje avontuur liet zich weer gelden. Het snuffelen aan culturen, het eventuele contact met anderen maar ook het intens genieten van iets moois als ’n bloem, ’n vogel of gewoon een stuk natuur. ’n Stilleven zonder schilderij.

Niets was meer hetzelfde gebleven, weinig kwam uit mijn handen. Natuurlijk deed ik de dingen die gedaan moesten worden maar mijn Creativiteit was niet meer tastbaar, niet meer te vangen om het concreet te maken.Het duurde zeker wel een aantal maanden voordat ik weer een beetje geland was.
In de tussentijd gebeurde er veel in mijn leven, een nieuwe zwangerschap van mijn dochter, een nieuwe hond die onverwachts zijn entree deed. Maar ook onrust in de privé sfeer. Twijfels of de weg waarop ik liep wel de weg was die ik wilde lopen.
De #kristallentuin bracht geen rust, sterker nog het wakkerde het gevoel sterker aan.
Vaak sprak ik mijzelf streng toe om mijzelf eens stevig aan te pakken en wat actie te gaan ondernemen.

Ook het volgen van een nieuwe studie hielp niet maar wat dan wel? Vond ook geen rust in het schrijven van verhalen over Pluizemuis.
Er stond een nieuwe reis gepland voor 2017. Eerst een weekje vakantie in Orlando en dan terug met de boot naar Europa..Het genieten van 6 zeedagen achterelkaar om de Atlantische Oceaan over te steken was zeer aanlokkelijk..

Op het moment dat ik dit verhaal aan het schrijven ben, zijn we iets meer dan anderhalve week terug van die reis. En weer loop ik tegen het zelfde aan als vorig jaar. Nou ja bijna dan.
Het gevoel van Reizen is nog sterker geworden. Merk ook dat er voor mij een verschil is gekomen tussen vakantie en reizen.
Vakantie hadden we de eerste week op land, en daarvan heb ik zeker genoten. Ook van het warme weer, wat even wennen was maar beter dan het benauwde NL klimaat.

Het is ook het niet wennen aan ‘gepamperd’worden en bijna alles voor je gedaan wordt wat je vraagt.
Nee op een bepaald moment voelde ik zelf een beetje gene opkomen om iets te vragen. Maar oké, dat hoort er bij. Dan moet je niet gaan cruisen 🙂
Het was meer de ervaring van onderweg zijn naar een plaats van bestemming om daarna weer verder te gaan. Dat is Reizen voor mij. het snuffelen. Het Aanraken en Brengen en dan weer Laten gaan..

Echter Reizen op deze manier kost ook veel geld en dan komt weer een punt naar boven waar ik nog steeds mee worstel.. Het komt op 1 persoon neer, sinds ik niet meer in loondienst werk. En de praktijk een zachte dood aan het sterven is omdat ik voor mij zelf alle kanten op vlieg in ideeën die niet concreet gemaakt worden. Behalve als het om vertellen gaat.. Het verhaal…..
Omdat mijn prioriteiten nog steeds bij 3 honden liggen die heel veel tijd vragen en mijn lichaam weinig energie lijkt te hebben. Behalve…….. Juist, je voelt het al aankomen.

En bedenk ik dat ik mijn tijd die ik nu aan het verschrijven ben, misschien beter kan gebruiken om iets uit mijn handen te laten komen. Terwijl mijn hoofd influistert dat dit meer op een klaagzang lijkt dan iets wat interessant zou kunnen lijken. Misschien heeft het hoofd gelijk maar toch wil ik verder gaan.

Vanmorgen liep ik te wandelen in de regen met onze honden en besefte ik hoe ik mijzelf tegenkwam als ik internet opende en dan bijv het medium Facebook.
Het overschot aan postings van een bepaalde groep die meereisde op deze reis en van sommige muggen fikse olifanten maakten deden mij beseffen dat het pas anderhalve week geleden was dat wij van het schip afgingen en dat deze periode al niet meer voelbaar was voor mij.
Dat het ongelooflijk is, hoe snel je weer terug zakt in beslommeringen die niet belangrijk zijn maar zich toch zo opstellen.
Maar ook de lawine aan spirituele berichten van wat je allemaal zou moeten/kunnen doen om je een beter mens te voelen of jezelf te ontwikkelen.
Er zijn prachtige, loepzuivere berichten bij, die ik persoonlijk heel graag lees omdat ze aansluiten in de beleving vanuit mijzelf. Maar het gros van de berichten scroll ik door..
Hoeveel groepen er opgezet zijn vanuit beslotenheid waar 1 persoon beslist of jij er wel bij mag of niet.
Het gevoel van : wat doe ik hier eigenlijk nog, waarom besteed ik er mijn tijd aan?!

Tenslotte ga ik straks ook deze link plaatsen op mijn pagina dus ik maak er ook gebruik van. Toch denk ik dan: ik stop er mee. Echter ons leven is zo verwoven geraakt met social media, dat als je er uit stapt, je ook het contact verliest met die personen die je wel graag volgt, ziet, leest, hoort..

Dat is de verslaving die FB en eigenlijk heel Social Media is. het maakt de wereld klein en benaderbaar maar tegelijkertijd is het een vergaarbak van emoties. het dumpen van meningen al dan niet ongecontroleerd en het tegen elkaar aan zeuren ( soms) over (on)belangrijke dingen.
Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om geen televisie te kijken en radio nieuws te volgen, we hebben kranten en inderdaad daar is deze weer: Internet.

Echter ik merk nu dat ik niet altijd de keuze heb om berichten te selecteren, berichten waaraan ik geen behoefte heb ( hoe erg of dramatisch het ook kan zijn/lijken) te wissen. Ook internet kan manipuleren.

En als ik dan foto’s bekijk van onze reis en het besef weer komt dat ons leven zo weinig voorstelt dan dat wij denken terwijl ik bijv. de foto’s zie van de Hete Bronnen in Ponte Delgado. Waar het zo uit de grond opborrelt, dan borrelt het ook diep in mij. Iets wil gezien wil worden maar niet zoals de kleine zeemeermin in de haven van Kopenhagen omstuwd wil worden door mensen, die maar 1 ding willen..
Hoe kom ik het voordeligste en mooiste over op een foto, waarbij het niet uitmaakt wie ik daarvoor weg moet ‘duwen’.

Laat mij dan maar die prachtige walvis zijn midden op de oceaan, een prachtige waterfontein blazend aan de horizon. Even met zijn machtige staart wuivend voordat de diepe duik weer begon..
Verder op zijn reis waarvan het doel bekend is..

Nu ik nog………..

” Spiegeling van
Marianne van Boetzelaer”

Het is weer een tijd geleden dat ik geschreven heb. Meestal door tijdgebrek aangezien er toch vaak wel zinnen en woorden naar boven komen. Vooral tijdens de wandelingen door het bos samen met de honden.
Maar de laatste weken, maanden was er weinig rust in mijn systeem. Rust wat ik persoonlijk nodig heb om te kunnen schrijven.
Geen afleiding, niet alles zo tussendoor maar in verbinding blijven met het beeld wat ik voor ogen zie.
Ik ben een beelddenker, dat wat ik wil schrijven zie ik als een film voor mij. Maar om er woorden aan te geven is voor mij moeilijker aangezien de film maar doorgaat en mijn vingers het tempo niet kunnen bijhouden..
Hetzelfde probleem heb ik nu ook met de cursus die ik volg..Zeker als de leerstof erg stoffig is en niet overeenkomt met het gevoel waarmee ik aan deze cursus begon 😉

Inmiddels is hier het zonnetje gaan schijnen en met de achterdeur een beetje open lijkt de gebruikte lucht naar buiten getrokken te worden en stroomt er frisse buitenlucht naar binnen.

Waarom nu ineens dit blog
Zoals bijna iedere ochtend loop ik samen met de honden een bos- of heidewandeling. Zulke wandelingen zijn goed voor de rust in mijn fysieke lichaam en terwijl ik loop breng ik de gronding in orde.
Maak verbinding met Gaia en dank haar voor de mogelijkheid om op haar bodem te mogen zijn.
Na de vorst- en sneeuwdagen waarbij ik goed moest opletten waar ik liep en de honden druk en actief waren, was dit een wandeling waarop gemijmerd kon worden. Meer aandacht voor wat er om mij heen actief hoor- en zichtbaar is. Je zult verrast zijn om te merken hoeveel drukte er in deze februarimaand al is.
Drukte als lawaai vanuit het aangrenzend vliegveldje en overvliegende lijn toestellen, drukte van stemmen, hondengeblaf die zijn er altijd. Echter ook de activiteit van de vogels zowel in de lucht als op de grond blijven fascinerend om te zien. Heel voorzichtig beginnen de vroege struiken al wat uit te lopen.

Begint de energietoevoer naar boom, struik en plant weer wat beter te stromen. En dat is op sommige, speciale paadjes erg goed merkbaar. Zoals ’n heerlijk bospaadje waar de witte stam van de berkenbomen net een andere vorm hebben dan bij andere paden. Waar als je stil staat en luistert, je prachtige verhalen hoort zonder woorden. Het is een pad waar je als het ware door een poort naar binnen en ook weer naar buiten gaat.

Het viel mij vanmorgen weer op, de drukte van de kinderstemmen van de dichtbij gelegen basisschool verdwenen ineens en bij het uitlopen kwamen ze weer terug. Net alsof je in een andere moment van tijd stapt. Heb iets soortgelijks, jaren geleden in een andere situatie ook ervaren maar dat was éénmalig.
Toen ik vanmorgen op een andere plaats liep, (afwisselende route) gebeurde er bijna het zelfde. Alsof bij het omgaan van de bocht je ineens weer in een andere dimensie bevond. Het geluid van de vogels klonk helderder dan te voren, er was geen vliegtuig te horen terwijl we op dit moment in de vliegroute van Schiphol zitten.
Een moment van rust, van bezinning en vaak het moment dat er woorden naar boven komen in mijn gevoel.
Een moment waarop kleuren en flora net iets scherper zichtbaar zijn. de kleuren stralender.
Het moment waarop ik mijzelf afvraag: ‘wat nu, Moeder’ zoals ik Haar noem die ik zo Liefheb. Onze Godin, medeschepper van deze aarde.
Haar antwoord is altijd hetzelfde: ‘Wees Jezelf, mijn Kind. Wees jezelf en loop jouw eigen Pad, soms zo smal dat je niet weet waar je gaat. Maar als je vanuit je Hart loopt, zul je zien dat er altijd steun zal zijn’

En ja, diep van binnen Weet ik waarom ik steeds opnieuw hetzelfde antwoord mag ontvangen. Soms in deze aardse wereld twijfel ik, weet ik dat er altijd steun aanwezig is maar zie ik het niet..
Weet ik ook dat Geloven Zien is en niet zien is geloven.
Echter op dit moment is mijn Pad zo smal geworden dat het niet meer zichtbaar is en ik opnieuw voetje voor voetje de weg aftast en is mijn vertrouwen wat aangetast hierdoor.
“Wat wil ik niet onder ogen zien, waaraan houd ik mij vast”: vraag ik mijzelf dan af. De afwezigheid van inspiratie om het verhaal verder af te maken ontbreekt, terwijl het boek in mijn beeld al helemaal klaar is met ruimte voor verandering.

En dat moment waarin er contact is met Haar duurt zolang het nodig is maar als je het letterlijk neemt, zijn er misschien maar een paar minuten voorbij gegaan en hoor je weer mensen jouw kant opkomen.

Hoe loop jij in het bos of ergens anders? Maak je wel eens een wandeling? Hoe voelt dat dan voor jou?
Voor mij zijn boswandelingen een rustpunt, een uitnodiging tot inkeer. Misschien ook wel voor jou!

Bovenstaand blog is een persoonlijk blog, alles kan voor iedereen anders zijn, anders klinken. Soms kan iets herkenbaar zijn maar nog is het een weg die ik zelf loop. Je mag meelopen in Stilte en Afstemming op je eigen Pad.

©Marianne’s Spiegeling

“’n eigen huis, ’n plek onder de zon
en altijd iemand in de buurt die van mij houden kon”
Deze regel van een liedje kennen jullie vast wel.

Ook wij hadden een eigen huis badend in zonneschijn en soms wat regen, ’n plek waar gedeeld, gelachen, gehuild kon worden.
’n plek waar veiligheid was zodat er een luisterend oor geboden kon worden, ’n arm om de schouder of soms gewoon een dikke knuffel. Loslaten in Vertrouwen vanuit jezelf.
Gejuicht als er weer grenzen verlegd werden, stilte als er diepe emoties gedeeld werden.
Het was een bijzondere week, deze week in Glastonbury. We waren met ons vieren, precies genoeg voor deze reis. Ieder inclusief mijzelf met ’n eigen reis vanuit het innerlijke Zelve.

Donderdagochtend 11 augustus zagen we elkaar op Schiphol. Ik had er wel zin in, en hoe de reis zou gaan zag ik dan wel weer. Sinds onze vorige reis in mei ben ik steeds wat grieperig gebleven en dat verhevigde zich ’n paar dagen voordat ik naar Glastonbury zou gaan. Dus geen knuffels voor de andere dames 😉
’n paar uur later waren we in Glastonbury, op een andere plek dan we normaliter verblijven. Gewoon een huis, op de hoek met een mooie tuin en drukke weg voor ons langs.
Maar als de voordeur dicht was, was het gewoon een oase van rust, behalve als je op de voorkamer sliep, daar was het wat drukker. Geen appartementen maar gewoon kamers en bijkletsen in de woonkamer. En was je moe dan ging je naar je slaapkamer en die heb ik zelf de eerste dagen heel vaak gezien, overdag en in de nacht natuurlijk.
We hebben vallende sterren gekeken vanuit de achtertuin en in de vroege ochtend als we er zin in hadden zonsopgang gezien op Waeryall Hill.
Voor mij was zeker de eerste ochtend een mooie beleving/ervaring. Tintelfrisse koude deed mijn longen goed en het was heel bijzonder om te zien hoe de mist opkwam en zich over de heuvel uitrolde toen wij er eenmaal stonden.
Magisch om te zien hoe de Tor opgenomen werd in de mist, hoe wolken mist dansten op de onderlagen. Dit was niet zomaar mist, dit waren de Nevelen van Avalon.

Gekust en aangeraakt door de Godin en voor mij beelden die herinnering opriepen toen golven water over Atlantis heen rolden en wij vanaf een heuvel toekeken hoe het land verdween.
Persoonlijk stond ik niet meer op Wearyall Hill in augustus 2016 maar ergens anders in tijd, plaats, en energie.
Het zien dansen van deze Nevelen was een prachtig cadeau en ook voelbaar was de verandering van energie toen de zon definitief opkwam. Eerst als zilveren lijnen ( voor mij dan) en toen vulden de kleuren zich in en liet de zon zich in volle glorie zien.

Tijdens dit mooie schouwspel kwam een man met drum de heuvel op en waren wij weer terug op Wearyall Hill, met de schaapskudde die over de heuvel aankwam lopen.
We zijn later in de week nog een keertje geweest en toen merkte je dat het weer een ander energieveld was wat voelbaar was. Niet minder mooi hoor maar niet zo magisch als toen die eerste tintelfrisse keer.

Aangezien ik mijn krachten en energie wilde sparen en versterken voor st Nectans Glen ben ik niet meegeweest naar Avebury op zaterdag(en heb ook bij andere bezoekjes afgehaakt). Hoorde later bij terugkomst dat het ’n mooie ervaring geweest is, met een bijzondere ontmoeting en een bijzondere plek. En die zijn er meerdere keren geweest in die week, bijzondere ontmoetingen met mooie mensen.Geen graancirkels meer, die waren al uitgemaaid.

Het vrijdagmiddaguurtje met ons viertjes in de White Spring was een bijzondere, intieme belevenis, de bewaarder gaf ons de sleutel en zou later terugkomen zodat we echt helemaal alleen waren in gezelschap van kaarsen, licht, klank en energie. En complimentjes voor Colinda die een ijskoud bad genomen heeft, ze was er snel uit maar ze heeft het toch maar gedaan. Ik had mijn drum meegenomen en die klonk geweldig in de gewelven van de Spring.

Ook hier was duidelijk merkbaar dat wanneer de deuren weer open gingen een sluier neerdaalde tussen onze ervaring en de buitenwereld.
Het is niet aan mij om te beschrijven wat de anderen ervaren, gevoeld, gezien en gehoord hebben, het was een voorrecht om hier getuige van te zijn geweest

Persoonlijk verheug ik mij altijd op de bezoekjes aan de Glen nadat wij Tintagel bezoeken. Nu vooral had ik de onderdompeling nodig in de energie van Gaia. Rustig in mijn eigen tempo ging ik door de poorten van de Glen heen, en de heuvel omhoog, over het boomwortelpad richting het theehuis waar eigengemaakte carrot cake op mij zou wachten. <3
Vandaaruit had ik besloten om via het nieuwe houten pad eindelijk de waterval te gaan bezoeken, hebben met ons vieren een gesprek met een bijzondere boom gehad en na het water een paar jaar alleen gehoord te hebben heb ik genoten van deze mooie plek. Eigenwijs als ik ben om met blote voeten over de stenen (auw)heen te gaan door het water struinend. Ik was trots op mijzelf, bijna net zo trots als ik was op een andere dame in onze groep voor wie de klim naar boven en de afdaling met lopen naar de auto heel moeilijk was en niet opgaf.
Ja op die dag zijn er uitdagingen aangegaan, beperkingen neergehaald, doelen behaald.
Met als mooie afsluiter een onverwacht bezoekje aan Burrow Mump.

De andere dagen vulden we deels gezamelijk, deels apart in. Ik moet bekennen dat mijn griepgevoel niet verdwenen is ondanks de vele rust die ik genomen heb.
Op de markt hebben we kleurige, zwierige rokken gekocht, genoten van de live muziek die te horen was. Lekkers gehaald bij de bakker en genoten van de lunch in Rainbows End cafe. ’n Aanrader als je Glastonbury bezoekt. Homemade vegetarische gerechten en lekkere thee

De Tor heb ik zelf niet bezocht deze keer. Het kleine Margareth/Magdalenakapelletje wel, heerlijk in de binnentuin gezeten en binnen dank gezegd voor alle mooie momenten die wij in deze week ervoeren. En opnieuw het verschil gevoeld wanneer je stem geleid wordt en wanneer je daarna amper ’n woord kan uitbrengen.

Prachtige beelden en inspiratie zijn mee naar NL en Belgie gekomen wat nog een discussie opleverde met de steward in het vliegtuig. Maar alles is heel overgekomen zoals het heeft moeten zijn en heeft of zal zijn plekje vinden in ieders huis. In het hart zit het al.

Zoals ik al eerder schreef, dit keer is het niet aan mij om te vertellen wat er energetisch allemaal gebeurde. Het heeft tijd nodig om te kunnen integreren. Dat maakt het voor mij altijd speciaal om een week in Glastonbury te kunnen zijn. Soms heeft even iets langer tijd nodig om zich te laten zien hoe hard het ook niet gevoeld wil of kan worden.
Maar eenmaal aangeraakt en gezien maakt dat er ruimte komt voor rust en herstel. Vertrouwen en Liefde. Om zich welkom te voelen in de energie van de Godin, in het land dat ooit Avalon genoemd werd.

Lia, Barbara, Colinda dank voor deze mooie en speciale reis. Voor wie en wat jullie zijn en dank dat ik deel mocht uitmaken van deze groep..

Marianne

Onze laatste stukje van een reis die eind april begon.
Wat had ik hier naar uitgekeken.
Toen we de baai van San Francisco verlieten rond middernacht hadden we nog een paar zeedagen voor ons.
Diep in mijn hart hoopte ik dat er walvissen te zien zouden zijn op onze weg naar Vancouver. Hoewel de meeste kans toch bij Alaska lag. Maar ja hopen mag altijd, zeker toen er tijdens de onverwachte tussenstop bij Acapulco een walvis gespot werd.

Yemanya de godin van de zee, vervulde mijn wens. Nadat we Anna en Elsa foto meeting hadden gedaan en plannen hadden gemaakt voor deze luierdag stonden een aantal mensen bij de grote patrijspoorten. Er was een walvis gespot, juist op het moment dat ik geen fototoestel, mobiel bij mij had. Er kwam er een vlak langs het schip, ik dacht eerst een golf omdat de zee nog wat ruw was maar nee, het was de grijze zijkant van een walvis.
Tegelijkertijd kwam er een melding vanaf de brug dat er whale activity was en het schip daardoor wat zigzaggend zou varen om aanvaringen te voorkomen. En niet omdat de bemanning dronken was 😀

Weg waren mijn voorgenomen plannen, ik moest naar boven naar het open dek. De zon scheen, de wind was fris maar dat maakte mij niet uit. Gewapend met mobiel en fototoestel naar dek 9, trui aan, zonnebril bij en dan maar kijken of je ze zag.

En ja, ineens zagen wij spuitfonteinen, daar waren ze. Op afstand maar ze waren er. Het was moeilijk om ze op de foto te krijgen maar we hebben ze gezien, soms zagen we een stuk van de rug, soms zag je de staartvin op het moment dat ze onderdoken.
Marnix vertelde dat ze wanneer ze aan de oppervlakte kwamen een aantal keren moesten ademen om hun hele zuurstofsysteem in hun lichaam te verversen voordat ze weer diep onder konden duiken.
Soms zag je 2 fonteinen dicht bij elkaar waarvan er eentje kleiner was dan de ander. Moeder en haar kalf. Ze waren op trek, gestaag zwommen ze richting het zuiden op terwijl het cruiseschip rustig maneuvreerde om vooral uit hun buurt te blijven.
Terwijl ik genoot van het prachtige schouwspel verheugde ik mij op onze dagen in Vancouver. Daarin zou zeker ruimte zijn om een dagtrip te maken om Orka’s en Whales te spotten. Maar voor nu speurde ik de oceaan af en bij iedere fontein die ik zag maakte mijn hart een sprongetje.
Tijdens de lunch die we natuurlijk buiten op het dek nuttigden hadden we geluk en zagen we bij het achtersteven van het schip een jonge walvis onderduiken met een zwaaiende staart als groet.

Het nadeel is dat op het moment dat je zoiets ziet en je wilt fotograferen dat de walvis al weer weg is. Of je maakt een foto en laat deze zien en dan weet jij wat je hebt gefotografeerd maar anderen hebben er een andere mening over.

Mijn dagbesteding was tijd verdelen tussen portside bovendek en onze veranda die ook portside was. De spotkans was gewoon het grootst aan die zijde.
Het weer speelde mee dus zolang het kon was ik dus buiten en als het aan mij gelegen had waarschijnlijk ook nog de nacht ware het niet dat je dan toch niets zag.
Ik hoopte op de volgende dag maar helaas. Vroeg in de ochtend waren ze nog zichtbaar hoorde ik via anderen maar daarna niet meer.
Met een heerlijke brunch in het exclusieve Palo restaurant sloten we onze cruise af, tenslotte moesten we de volgende dag al vroeg van het schip af.
Dus genoten we van al het lekkers wat er te eten viel. Werd ik nog verrast met een 2e strawberry soup door de ober die ons inmiddels al kende. 😉

Zo’n laatste dag is toch altijd anders dan anders. Je weet dat je gaat vertrekken en ergens wil je het niet en toch ook weer wel. Je moet gaan inpakken, zorgen dat de koffers klaar staan zodat ze in de avond opgehaald konden worden voor het depot de volgende dag.
Nog even een rondje winkeltjes doen, een drankje drinken in de bar en dan is het toch echt tijd om voor de laatste keer in je stateroom te gaan slapen.
De volgende ochtend waren we al vroeg wakker zodat we het aanmeren van het schip konden zien. Vancouver terminal onze eindbestemming. Nog een paar dagen genieten, familie van Marnix ontmoeten en dan weer terug op huis aan.

Vol goede moed gingen we ontbijten. de handcarriers hadden we bij ons omdat we na het ontbijt het schip gelijk moesten verlaten.

Ik had een leuk hotel uitgezocht beetje in de buurt van het strand, en een huurauto hadden we ook. Niets hield ons tegen om er nog een paar leuke dagen van te maken.
Wisten wij veel op dat moment wat het lot voor ons in petto had.

Met de customspapieren in de hand, paspoorten in de rugzak verlieten we het schip en werden we welkom geheten door de Canadese douane die alleen maar het papier in ontvangst nam. Welkom in Canada.
Terwijl we doorliepen en ons verbaasden over het feit dat we zo door konden gaan zonder paspoort te laten zien passeerden we een 2e douane officier die een snuffelhond bij zich had.
We raakten kort in gesprek en hij gaf ons ook nog een tip wat we zeker moesten bezoeken als we toch een paar dagen bleven.
Stanley park……

Eerst de huurauto, spullen ingeladen en op weg naar het hotel. Tot onze grote verrassing konden we onze koffers gelijk op onze kamers kwijt.
Reisklaar gingen we op weg richting Stanley park, dit park ligt vlakbij ons hotel en kan je per auto doen. Of per fiets maar dat zouden we voor een andere keer bewaren. Marnix had zijn rugzak met fototoestel nog in de auto laten liggen en ik had de mijne meegenomen vanuit de hotelkamer.
Terwijl we genoten van het ritje en de bezienswaardigheden, pinden we gelijk Canadese dollars. ( die zien er zo mooi uit, de biljetten dan)

Maakten foto’s en ik weet nog dat mijn telefoon batterij leger en leger werd. Dus uit de rugzak van Marnix tijdens het autorijden nog oplaadkabeltje gepakt, (want de opladers lagen er nog in) nadat ik uitgevonden had dat ook in deze huurauto een usb aansluiting zat.

En zo genoten we van ons middagje Stanley park, de prachtige rozentuin, de holle redwood tree totdat er ineens een opmerking van Marnix kwam over zijn rugzak. Of ik had gezien waar die gebleven was nadat wij de rozentuin verlaten hadden. Dus nee.. Auto helemaal nagezocht, geen rugzak

Teruggereden naar het restaurantje waar we voor het laatst geluncht en gepind hadden of zij een rugzak hadden gevonden. Nou ja, niets dus. Geen rugzak, geen opladers, weg fotolens maar wat nog het ergste was ook geen paspoorten meer. Doordat de rugzak in de auto was blijven liggen bij het hotel waren dus de paspoorten er niet uitgehaald.
En dan sta je in Vancouver op maandagmiddag met een geboekte rechtstreekse terugvlucht naar Amsterdam op donderdagmiddag. En geen paspoorten meer.

Dus ipv Whale en Orca spotting brachten we de dinsdag eerst door in Stanley park waar we opnieuw navraag deden en daarna naar het hoofdkantoor van politie in de stad. Die erg behulpzaam waren en op ons antwoord waar het gebeurde, aangaven dat het park daar erg bekend om was. Ondanks afgesloten auto’s.
En begon Marnix’ zijn ogen heel erg te irriteren misschien door stress, of vuile lenzen? Weet het niet maar het ging steeds dichter zitten. had echt wel te doen met hem hoewel ik af en toe best wel een gniffeltje had.
Die avond hadden we een fijne ontmoeting met een nicht van Marnix en een heerlijke sushi maaltijd.
En de volgende dag brachten we de ochtend door op het NL consulaat waar we netjes moesten wachten totdat alle afspraken geweest waren voordat ze ons konden helpen.

Tussendoor moesten we nieuwe pasfoto’s laten maken en aanvraagformulieren invullen en waarom dit gebeurd was en we geen kopieën hadden gemaakt..
Nou ja, ook dit lieten over ons heengaan en hoopten dat er gauw toestemming zou komen vanuit NL zodat er noodpaspoorten uitgeschreven konden worden. De volgende ochtend (donderdag) moesten we maar terugkomen en donderdagmiddag zouden we terugvliegen.

Dit lag nu niet meer in onze handen en we hoopten er gewoon het beste van. Om toch nog iets van de omgeving gezien hebben besloten we een stukje te gaan rijden.. Ik had gehoord dat er watervallen in de buurt waren en die wilde ik graag zien.
Dus onderweg dan maar richting Squamish Lillooet.
De rit was geweldig, we hebben genoten van alles wat we zagen. regelmatig gestopt, foto’s gemaakt en de watervallen waren in een woord TOP

De laatste, de Alexander falls lagen vlak bij het voormalig Olympisch Winterspelen dorp.
En op de weg daar naar toe kregen we niet alleen adelaars te zien maar ook nog zwarte beren rustig etend en kuierend langs de weg. Toch nog een mooi cadeautje van onze dagen in Vancouver. Wat zeker nog een herkansing mag krijgen maar Stanleypark zullen we dan niet meer gaan bezoeken. Die hebben we nu al goed genoeg gezien 😉

Met deze mooie middag in ons geheugen gingen we de volgende ochtend naar het consulaat en nadat we weer rustig gewacht hadden totdat er een vrij moment was, konden we onze felbegeerde blauwe noodpaspoorten in ontvangst nemen zodat niets meer onze terugvlucht naar Amsterdam in de weg stond.
Opgelucht verlieten we het consulaat aangezien deze vlakbij de cruise terminal/winkelcentrum staat hebben we daar nog wat souveniertjes gekocht, een lekker ijsje gegeten en toen richting vliegveld gegaan.

En duimen dat we met alles wat we gekocht hadden op onze lange reis niet teveel overgewicht hadden en geluk was met ons. Die paar 100 gram op iedere grote koffer was geen probleem. We zwijgen maar over de handcarriers, die hebben we wel gewogen op een lege band maar die gingen toch mee in vliegtuig in.

En met nog wat wachttijd, een kop drinken en een nachtvlucht terug kwam er een einde aan een prachtige reis.
Op weg naar huis, naar onze hondenmeisjes. Veel foto’s, verhalen, herinneringen, ervaringen rijker..

En die mooie blauwe noodpaspoorten mochten helaas geen ongeldig gemaakte vakantiesouveniers worden. De douane in NL zei het al bij terugkomst dat ze ingeleverd moesten worden bij de gemeente in onze woonplaats.. En inmiddels is dat ook gebeurd en hebben wij weer rode paspoorten.. Maar we hebben wel foto’s ervan..

Zondag 15 mei 2016
Aankomst in San Diego, westkust van Amerika. Net over de grens van Mexico
Eerst in de vroege ochtend al aantreden ( anders kan ik het echt niet noemen) in de grote zaal voor douane controle. Alleen de Amerikaanse paspoorthouders van Amerika mochten wat langer in hun bed blijven liggen.
Ik dacht dat ik toch wel wat gewend was tijdens customsclearing maar deze show ontbrak nog. Het was nodig omdat wij vanuit Miami vertrokken waren, via Mexico weer terug Amerika binnen kwamen. Het was niet alleen voor de reizigers maar ook voor sommige bemanningsleden.
Het is dat het applaus ontbrak toen ze de zaal binnenkwamen, netjes achterelkaar de trap af. Dan werden de rugzakken uitgepakt, stempels en aanverwante dingen uitgepakt en netjes weggezet.. Inderdaad een show waar ik eigenlijk alleen maar om moest glimlachen en hoopte dat het snel voorbij zou gaan aangezien wij ook nog moesten ontbijten op een bepaald tijdstip en dan het schip moesten verlaten.
Foto nemen mocht niet anders had ik het graag gedaan.
Echter nadat alles gesetteld was ging het ook wel vrij vlotjes. Dat is echt iets wat ik de dienstdoende bemanning mee moet complimenteren. Ze hielden alles netjes in de gaten zodat er een goede doorstroming was als er plekken vrij waren. De bureaucratie van de ambtenaren is overal hetzelfde vrees ik.

En dan was het na het ontbijt echt tijd om het schip te verlaten, onze bagage op te halen bij het depot en dan richting huurauto voor 3 dagen. Althans Marnix ging richting huurauto en ik bleef rustig met de koffers op het havenbankje zitten wachten, kijken naar alle opgetogen nieuwe reizigers voor 3 dagen. Zelfs een hele schoolklas ging aan boord. Althans checkten in en moesten dan rustig wachten totdat ze op het schip mochten. Spanning en blijheid was te zien op vele gezichten.
Nog wat foto’s maken van het schip en daar kwam onze flitsende huurauto.

Koffers erin en op weg naar ons hotel in het Gaslampdistrict.
Aangezien het nog vroeg was konden we de koffers achterlaten in het hotel en gingen we op weg naar onze eerste stop.
San Diego Zoo

Volgens Marnix die er al eens eerder was geweest een absolute must en ik moet ook zeggen dat het een hele mooie dierentuin of beter dierenpark is. Natuurlijk wilde ik de panda’s zien maar eerst tijd voor een rondtoer per treintje door het park heen. Je kreeg zo een goed beeld van wat waar allemaal te zien was. Helpt enorm om je weg te vinden zeker als ik sommige hellingen bekeek.
Lopend viel het eigenlijk wel mee, hoewel dit mijn eerste dierenpark is waar roltrappen aanwezig waren om je hogerop te brengen. Wel makkelijk.
We zagen een dierenproject van een hond met een luipaard. ( er zijn meerdere van deze projecten ) om een vertrouwensband op te bouwen.

Ruim ’n uur hebben we in de rij gestaan voor de 2 zwart witte panda’s maar ik heb ze gezien, zoals ook de rode panda’s, koala’s, vrij rondvliegende kolibrie’s en nu ik daaraan terug denk is de Zoo ook de enige plek waar ik ze heb gezien. En nee ze waren niet opgesloten of zo. En wat zijn ze snel. Zo zie je ze, pak je heel snel je fototoestel, zie je ze nog en dan ineens opgenomen in de struiken door hun schutkleur. Na een paar keer geprobeerd te hebben, heb ik het maar opgegeven. En zo maar genoten van ze.
Bloeiende struiken en bomen, de uren gingen snel voor bij en ineens hoorden we de bekende toon, die wij de afgelopen 2 weken regelmatig hoorde. De Mickeyhoorn van de Disney Wonder, het schip was klaar voor de afvaart richting Mexico.
Met een glimlach hoorde we de hoorn een paar keer gaan, wetende wat er op dat moment op het bovendek te zien was en zeiden we zachtjes tegen elkaar: “tot woensdag”

Met de nodige inkopen gingen we tegen sluitingstijd terug richting het hotel. Een zeer steriele hotelkamer/penthouse zoals ze dat noemen. Schuiframen en uitzicht. Voorzover je wat kon zien door de aanslag aan de buitenkant..Maar dat mocht de pret niet drukken, we zaten vlakbij de hoofdstraat van het Gaslampdistrict en blijkbaar is zondag showdag van de American Cars.
Dus bij sommige van deze auto kwamen de vonken al dan niet echt onder de auto vandaan.
Even wennen bij de wat goedkopere restaurants, overal grote tv schermen met daarop sportwedstrijden. maar we hebben lekker gegeten en de rest neem je dan op de koop toe. Hadden ook om de hoek een top ontbijtrestaurant. Alles vers gemaakt en puur natuur. Als we ooit nog eens terug komen in San Diego dan weten we 21 te vinden.

Maandag was het onverwacht Disneyland bezoeken. Ik had gehoord dat het ongeveer anderhalf uur rijden van San Diego was en hoewel het niet op de planning stond, kon ik mij deze kans niet laten ontglippen. Disneyliefhebbers als wij zijn.
Marnix was er al eens eerder geweest maar voor mij de eerste keer.
We dachten dat het niet zo druk zou zijn maar kwamen wat bedrogen uit.

Het is kleiner dan Disneyland Parijs maar wat ademt het nog de sfeer van Walt Disney himself uit. Kneuterig, gezellig en rides die alleen daar te doen zijn buiten de attracties die je ook in andere Disney parken vindt. Ook hier hadden ze pineapple float alleen zonder vanille ijs maar we moesten het toch proberen. <3
Tijdens de rit naar Los Angeles ( terugweg was donker) heb ik genoten van de omgeving. Hoe anders dan de oostkust. Heuvels, meer groen en vooral meer rust en ruimte. En als ik dus moet kiezen tussen de hektiek, zomerhitte, drukte van de oostkust geef mij dan maar de ruimte en minder warm van de westkust.

Het staat zeker nog op een lijstje om dit verder te ontdekken.
Ik moet trouwens toch zeggen dat San Diego een relaxte stad is. Marnix gaf het al aan maar je moet het toch zelf ervaren. Een aangename verrassing voor mij. Of het komt doordat er misschien wat invloed vanuit Mexico is weet ik niet. Maar echt zo’n kalm maar, maak je niet druk mentaliteit.

Dinsdag bezochten we Balboa park. Toen wij zondag terugreden van de Zoo kwamen we er al langs en kregen een glimp te zien van een muziekfestival. We zaten dinsdag wat te dubben wat te gaan doen en kregen dus dit advies.

We hebben er geen spijt van gehad, het is heel multicultureel en er is van alles te zien, doen, luisteren, ervaren. Eigenlijk heb je te weinig aan 1 dag tenzij je specifiek uitzoekt wat je wilt zien. Ons kennende gebeurt dat bijna nooit aangezien ik altijd wel weer iets anders wil zien.
Maar we hebben de Japanse Tuin bezocht, botanische tuin met vooral orchideeplanten. Een prachtige oude vijgenboom bewonderd. Het spoorwegmuseum, veel gelopen en voordat je het weet zijn sommige shops al gesloten. Het sluit daar gewoon om 4 of 5 uur.
Veel straatmuzikanten. Bedelaars die hun droom najagen en vragen of je hen wilt helpen.

We zijn de grote brug overgereden omdat Marnix het Coronado Springs hotel wilde zien/ fotograferen. ( In Walt Disney World resort (Orlando) hebben ze verschillende hotels als resort nagebouwd. Tijdens onze huwelijksreis hebben wij de 2e week in Coronado Springs resort doorgebracht, vandaar dat hij het origineel wilde zien in San Diego) en heb ik even genoten van zee en strand.

Woensdag was het weer terug op de boot voor ons laatste reis naar Vancouver maar eerst zijn we in de Old Town van San Diego geweest. Men zegt dat daar de oorsprong ligt van San Diego in de periode van het “wilde westen” In ieder geval is het een leuk westerngedeelte om te zien. En de rest ach het verhaal is mooi en roept je verbeeldingskracht erg naar voren. <3.

Daarna moest de auto weer terug en herhaalde we het stukje van afgelopen zondag. Ik zittend op een bankje met onze inmiddels 4 koffers. Wachtend totdat Marnix weer terug was en we weer terug het schip op konden gaan.

Dat is wel weer het leuke als je terugkomt op hetzelfde schip en je herkent wordt. Het voelt dan toch als een beetje thuiskomen. Onze kamer lag dit keer aan de andere zijde van het schip, port side voor de kenners.
Verder verandert er niet zo veel. Behalve voor ons het grote verschil dat het nu een gewone cruise was ipv toch een beetje het speciale van de Panama cruise. Andere mensen, wat minder activiteiten maar ook de temperatuur.
Het begon kouder te worden en waar we tijdens de vorige cruise blij waren met de airconditioning merkte we nu dat we deze steeds warmer gingen zetten. De kleding met lange mouwen kwam te voorschijn en ook waren er niet alleen handdoeken te zien bij het zwembad maar ook fleecedekens. Het zwembad werd niet meer zo fanatiek gebruikt, de whirlpools daarentegen wel.

Bij het verlaten van San Diego gingen we redelijke ruwe zee tegemoet. En dat hebben we geweten. Gelukkig vingen de stabilisatoren aan de zijkant van het schip veel rollingen op maar je voelde het schip toch wel meedeinen met de golven. Het heeft ook wel wat om ’s avonds als je in bed ligt in slaap gewiegd wordt. Alleen niet te dicht bij de rand liggen. 😉
Er zijn mensen ziek geworden, sommige zo ziek dat ze 2 dagen later in San Francisco van het schip gegaan zijn.

San Francisco 20 mei

De stad die ik wilde zien, vraag me niet waarom maar het is gewoon zo. Net als met de doortocht door het Panama kanaal.
San Francisco staat voor mij als een non Amerikaanse stad terwijl het dus in de staat California ligt. Maar ergens…. ach.
Vroeg in de ochtend zouden we onder de Golden Gate Bridge doorvaren, dus dat was vroeg opstaan. Sommige dingen moet je niet willen missen als je de kans krijgt.
De zon begon net op te komen en dan ineens duikt ze op uit de mist. De contouren van de Golden Gate Bridge.
En vaar je de baai van San Francisco binnen, terwijl je onder de brug doorvaart klinkt de Mickey hoorn en hoor je het weerkaatst terugkomen via echo. Traditie wil dat geliefden elkaar een zoen geven tijdens de onderdoorvaart en dat hebben we ook gedaan, de betekenis weet ik nog steeds niet.

We hadden een lange dag in San Francisco voor de boeg. in de avond afgesproken met bekenden die wij al eerder op de Disney Magic hadden ontmoet en verder konden we de dag zelf indelen. We hebben het Walt Disney Museum bezocht en gemerkt dat de tijd die we gekregen hadden gewoon veel te weinig was als je een liefhebber bent en ook dat staat op het nog eens to do lijstje.
We hebben een stadsrondrit gemaakt met een mooi overzicht over San Francisco, de superhoge, zigzagstraat gezien. Ik heb weinig foto’s gemaakt vanuit de bus, langs Chinatown geweest en toen we weer terug waren moesten er nog wat regeldingen gedaan worden en werd het dus wat snellopend in de buurt van de haven ;-).

Vergeleken met San Diego ervaarde ik San Francisco meer de drukte en dat lag niet alleen aan de hoge gebouwen.
Dan het bezoeken aan het toeristische centrum Fishermans Warf.

We hadden daar afgesproken en het was heerlijk om ze weer te zien en bij te praten. Facebook heeft voordelen maar echt even zien en kletsen is toch veel beter. Op dit moment van schrijven maken zij een riviercruise in Europa.
Het was toch wel wat frisser geworden merkten we in de avond, de zeeleeuwen/ – honden lagen te slapen in het ondergaand zonnetje en na afscheid genomen te hebben wandelden we weer terug richting cruise schip.

Nagenietend van een fijne dag, een mooie avond en ploften we even neer in de Cruise terminal om de gratis Wifi. Tja als het kan, dan kan het.

Voor hen die willen weten waarom niet naar Alcatraz, er waren geen kaarten beschikbaar voor die dag.