een overdenking.. de afgelopen maanden waren hectisch voor mij. Niet alleen in energie maar ook in mijn privé leven. Een prachtige, vermoeiende en vooral emotionele reis.
Normaal is er altijd wel ruimte om een blog te schrijven als ik terugkom uit Glastonbury afgelopen juli. Ook omdat er zich mooie ontwikkelingen hadden laten zien. En er een prachtige Godin mee terug naar Hilversum ging. Maar er was onrust en geen tijd.. steeds kwam er wel iets tussen. Emotioneel en/of fysiek.
Ook voor de praktijk was er weinig tijd en zoals altijd regelt zich dat vanuit de Kosmos.
Nu mag het weer volledig gaan draaien. 😉
En nu zijn we een aantal maanden verder en zit ik achter de laptop met de bedoeling om een verhaal voor de kristallen-spiegel groep te schrijven maar nu bezig ben met dit blog.
Voor hen die het beeld willen zien:
Er was geen tijd om naar mijn vaste rustplekje in de caravan te gaan en het bijzondere was dat ik dit al had aangevoeld toen er een reservering gemaakt moest worden.
Steeds opnieuw kwam het gevoel om alleen een naseizoen te boeken..
Het hele seizoen zou sowieso niet lukken omdat we de maand mei op reis zouden zijn maar hoofd en na seizoen moest toch wel lukken? Dus dat werd in orde gemaakt.
De caravan werd eind juni gebracht en het was begin augustus toen ik voor de eerste keer daar een kort weekend ( lees 1 nachtje) bleef slapen. Dat was dus het hoofdseizoen en eigenlijk weggegooid geld..
Er was een reden besefte ik pas later in die periode, waarom ik had moeten luisteren naar mijn gevoel. Ik was thuis nodig, een liefdevol hondenwezen had mij nodig. Quenya had haar energiekanalen naar mij uitgerold en ingeplugd. Ze kon het niet meer alleen maar kon ook nog niet opgeven. Het was vermoeiend, haar moeheid kroop in mij. Steeds harder trok ze aan mij, steeds meer lijntjes haakte ze er aan vast. Overal was ze aanwezig. Oogcontact en huidcontact. In de nacht sliep ze bij ons op de kamer. Steeds vaker moesten we haar de trap op helpen maar ze kon nog niet opgeven.
Vele gesprekken zijn er geweest. Met de dierenartsen, tussen ons zelf. Wanneer is het genoeg?
Steeds dichter kwam ze in de nacht bij ons liggen. Had ze in de begin periode de ruimte om zich heen nodig, de laatste weken lag ze dicht naast mij op de grond af en toe afgewisseld met de zijde van Marnix.
De roedel begon onstabiel te worden, de onrust en zwakte maar ook de kracht van Quenya gaf wisselende signalen aan onze 2 andere bernersennenhonden. Ze kon haar Alphapositie nog niet overgeven.
Op momenten die niet meer gingen besloten we dat het genoeg was, en dan keek ze ons met felle ogen aan.. En bewees het tegendeel. De kracht die het haar kostte, pikte ze van mij. Nog een energielijntje plugde ze in.
Ze behield het overzicht over de roedel. Wees Jethro terecht als hij weer tegen haar in ging. En B’Elanna hield haar gezelschap. 8 en half jaar waren ze samen. Jethro was net een jaar bij ons en ging nu vooral zijn eigen gang.
Totdat het niet meer ging, ze steeds verder verzwakte. De goede dagen werden momenten in minder goede dagen.We hakten de knoop door en gingen afspraken maken.
En het onvoorstelbare gebeurde: Quenya draaide 180 graden om.
Als ik naar haar keek hoorde ik steeds in mijn hoofd: “Herinner mij niet in slechte dagen, herinner mij toen ik nog veel kon.”
En twijfel slaat weer toe.. we zagen wat er gebeurde voor onze ogen, hoe ze zichzelf bij elkaar pakte om te laten zien waartoe ze in staat was.
Wat het haar kostte voelde ik in de energie. De dag van afscheid kwam dichterbij, deden wij er goed aan?
Hulp ingeroepen van een dierentolk en die bevestigde eigenlijk wat wij wel wisten.Ze kan niet meer maar kan ook nog niet erin berusten.
De laatste 36 uur hebben we Quenya voorbereid, heb ik gesprekken met haar gevoerd en haar uitgelegd dat ze altijd een kijkje kon nemen. De dierentolk van haar kant zorgde dat er regelmatig een lijntje uitgelegd werd naar Quenya zodat er bijgestuurd kon worden en verduidelijkt indien nodig.
Het is goed zo, goed zoals het later gegaan is. Quenya ging op 15 augustus 2017 op haar lange reis in gezelschap van haar grote bernervriend die al veel eerder overleden was.
We gingen met haar mee tot zover we konden, we hebben haar lichaam verzorgd en bewaakt totdat ook die reis voorbij was.
En ja, haar laatste herinneringen die niet zo goed waren zijn bijna op de achtergrond verdwenen. Hebben plaats gemaakt voor herinneringen van de laatste dagen, toen ze nog veel kon/liet zien.
Nu zijn we 6 weken verder, de lijntjes zijn verbroken, mijn lichaam is weer alleen van mij. De vermoeidheid is sterk afgezwakt en de rust komt heel zachtjes weer terug bij de 2 anderen. En soms zie ik haar liggen, op haar hoekje bij de tafel of wandelt ze mee en struint over de mosplekjes op zoek naar geurtjes zoals ze dat ook in haar fysieke leven deed.
Iets maar dan 12 jaar was Quenya in ons leven, ze heeft 12 jaar 2 maanden en 8 dagen geleefd.
Nu is het eind september en ben ik al een paar keer op mijn plekje in de caravan geweest. Genoten van een mooie septembermaand en hopelijk nog een mooie oktobermaand.
Nee geen spijt, wel een mooi inzicht.