Al een tijdje spookt het door mijn gedachten en door omstandigheden stelde ik het steeds uit. Nu vanmorgen tijdens een boswandeling samen met onze 3 Berners kwam het weer terug in mijn gedachten.
De vraag waarom velen zo lyrisch worden als er krachtdieren zoals beren, bizons, adelaars, wolven, herten gelinkt worden. Hoe trots de woorden dan klinken als:’ mijn krachtdier of totemdier is een Beer.’ Het is alsof de beer dan als het ware uit hun lichaam komt zo ook de de andere dieren zoals eerder benoemd.
Natuurlijk is er iets mysterieus aan een Wolf, de ogen die als het ware door je heen kijken. Het stille, waakzame vanuit de wolf. Soms de eenzaamheid van het mannetje, de groep waar vrouwtjes de leidende rol in zijn.
Is er iets krachtigs wanneer de Beer oprijst wanneer er iets gebeurt, of de roep van de Adelaar of andere roofvogels wanneer zij hoog in de lucht zweven. De roep dat ze je mee willen nemen, omhoog stijgen boven je zelf. De rankheid/snelheid van een hert en het imposante gewei van een mannetje. En zo zou ik meerdere dieren, die zo graag als Kracht/Totemdier ontvangen willen worden kunnen beschrijven.
Veelal zijn het mannelijke dieren die neergezet worden. Misschien toch de mannelijke energie, de kracht die gezocht wordt?

Echter vraag ik mij dan af waarom wij niet zo trots zijn als een krachtdier ’n Mier, ’n Spin of zelfs een Teek blijkt te zijn. Insecten, kleinere vogels.
Wat maakt het beeld van hen dan minder imposant in onze ogen? ’n Mier geeft een fantastisch voorbeeld van samenwerking, taakverdeling en ‘delegeren’ als je het zo’n naam mag geven.
Onvermoeibaar zijn. ’n Spin die een prachtig web weeft om haar prooi in te vangen, en steeds opnieuw het web herstelt als het beschadigd wordt. Kunstig geweven als een kleedje. Zag het vanmorgen in de heideplantjes vol met pareltjes van de herfstdauw. De Wijsheid en ook drager van vrouwelijke energie
En ja over Teken kunnen we van mening verschillen. Persoonlijk vind ik het afschuwelijke insecten als ik ze bij de honden weg moet plukken en vroeg ik mij ook vaak het nut van deze insecten af.

Echter toen ik een poosje terug in een speciaal(energie) bos liep waar volgens anderen heel veel teken aanwezig waren ben ik de (spirituele/shamanistische) betekenis eens op gaan zoeken. En bij Teek stond o.a. transmissie, manifestatie van ideeën vanuit geduld, jezelf laten zien, neerzetten.
En nu ben ik nog geen fan van ze als ik ze weg moet plukken maar begrijp nu wel dat juist in dat bosgebied heel veel teken aanwezig waren.
En samen met de betekenis is het toch een krachtig insect. Terwijl ze ook een ziekte bij zich dragen of beter gezegd kunnen dragen.

Misschien komt het door de wens om ons te verbinden met natuurvolkeren, of de Natives( zoals Indianen graag genoemd willen worden). Juist omdat ze zo in verbinding staan met Gaia, De Aarde en haar planten en dieren.
Of is het een oordeel vanuit ons zelf dat wij er niet graag voor uitkomen dat onze verbinding met een klein insect, vliegend/kruipend wezen is?
Bedenk eens hoe mooi een vlinder is en hoe afkerig wij kunnen zijn van de rupsen, het voorstadium van wat eens uitgroeit tot dat fladderende wezen.

Dat juist die kruipende, kleine wezentjes een zeer belangrijke schakel spelen in de kringloop van het leven. De schakel tussen leven en dood, het verteringsproces van ontbinding.
En nu op het moment van het schrijven van dit stukje, spoelt de regen buiten alles schoon.
Liggen onze honden zowel onder als naast de tafel en gaan mijn gedachten weer terug naar het begin van dit stukje wat de aanleiding was tot het schrijven.

Zo is de Kringloop weer compleet. En ik hoop toch eens een antwoord te mogen ontvangen op de vraag die gesteld is in de begin tekst.
Waarom groot en krachtig, niet klein, rust en/of samen?

Een persoonlijke reis van verwachtingen, projecties, verdriet, loslaten en heel veel lachen..

Een reis waarvan het zaad in de grond werd gezaaid, september 2015 toen ik samen met een prachtige groep vrouwen opnieuw een kort bezoek bracht aan Avalon.. Een lang weekend waarin ieder haar eigen Lilith tegenkwam, ’n bijzondere maansverduistering meemaakte en inwijdingen en inzichten ontvangen mochten worden..Waarvoor ik zeer dankbaar ben om daar bij aanwezig te kunnen zijn.
Een weekend waarin ik persoonlijk ervaren mocht wat projecties en verwachtingen voor uitwerking konden hebben, zeker op latere termijn.

Als ik daar nu op terugkijk besef ik terdege dat een verwijt wat mij gemaakt werd over “niet zichzelf kunnen/mogen zijn” in mijn aanwezigheid, eigenlijk ook voor mij persoonlijk gold.
Ook ik kon in die periode niet geheel mijzelf zijn omdat er blijkbaar verwachtingen waren gewekt, die ik niet waar kon maken in andermans ogen.. Tenslotte ben ik toch ook ’n mens en heb ook mijn eigen levenslessen te ervaren 😉

Na thuiskomst gebeurde er in korte tijd heel veel in mijn persoonlijk leven en moest ik onverwacht en heel snel afscheid nemen van een dierbare viervoeter, een metgezel die mij in de korte periode dat hij in ons leven was mij leerde om mijn plaats in te nemen, om gezien en gehoord te worden.. Pas nadat hij er niet meer was begreep ik eigenlijk wat hij mij precies leerde. Ik ben hem daar diep dankbaar voor hoewel ik het ook erg eng vind om mijn plaats, wie ik ben en mag zijn in te nemen
Maar geldt dat niet voor velen van ons? Het verdriet was zeer intens en pijnlijk en mijn lichaam werd ziek.
Verschijnselen van griep of verkoudheid met als centraal punt mijn bronchiën bleven maar als een golfslag terugkomen. Dit proces werd half november ingezet en we zijn nu in maand maart 2016 en het is nog niet helemaal voorbij.
Tijdens deze maanden werd mijn Vertrouwen in het groter geheel vaak getest. Steeds opnieuw dicht bij jezelf blijven, steeds opnieuw contact maken “is dit wat de bedoeling is?”
Spiegelstenen lag helemaal stil. En ik wist niet meer wat ik nu nog moest doen om het nieuw leven in te blazen. “Dit was de juiste weg niet maar wat dan?”, waren vragen die steeds weer terug naar boven kwamen.

Van een geliefde Sistar had ik haar geweldige kristallen schedel ( The Fifth Dimension) te logeren gekregen, geheel spontaan vanuit haar gevoel mocht ik hem meenemen naar huis.
Vereerd en verwonderd reisde hij mee terug in de auto. Vragen over hoe en waarom bleven maar opkomen echter er kwam geen antwoord. Alleen maar Vertrouwen..
Ik kon dat woord zo zachtjesaan wel wat doen 😉 Samen maakten we lange energetische reizen en hij bleef maar plakken. Had al een paar keer gevraagd of het niet tijd werd om terug te gaan maar ook het gevoelsmatige antwoord vanuit zijn Caretaker luidde: “Laat hem maar blijven zolang het nodig is”
En het had zijn reden, bleek nu. De wegen van The Fifth zijn ondoorgrondelijk 😉

Er kwam eind 2015, een nieuwe datum voor een lang weekend naar Glastonbury. Ostara, Equinox zou de periode zijn dat Glastonbury bezocht zou worden.
Mijn gevoel zei dat ik mee moest gaan maar mijn menszijn had het er moeilijk mee. Zat eigenlijk niet te wachten op een herhaling van eerder en ik wilde ook andere mensen een kans geven om te gaan zonder mijn aanwezigheid.
Inmiddels was de griep ook weer teruggekomen en voelde ik gewoon dat ik moest gaan, desnoods zou ik daar de dagen alleen doorbrengen, dat was voor mij ook goed.. Echter ik moest inderdaad terug rond deze periode ongeacht wie er mee zouden reizen.

Dat was ook het moment dat ik een ingeving kreeg om een Manifestatiekristal bij de Fifth te leggen zodat ik deze energie mee terug kon nemen naar Glastonbury. Het Manifestatiekristal had ik daar tijdens een van mijn eerdere bezoeken gekocht en voelde nu heel sterk om het ergens weg te leggen zodat het zijn energetische werk kon doen. En als er dan toch een hoog frequentie kristallen schedel in huis staat is dat een mooi moment om zijn energieveld aansluiting te laten vinden.
Althans dat was mijn ingeving, een paar weken voor vertrek bleek zijn Caretaker, soortgelijke informatie/ingeving ontvangen te hebben en dat wilde dat aan mij doorgeven. En ook wat ongeveer de bedoeling zou worden.. Een hoog frequentiekristal bij de Fifth leggen zodat hij zijn energie er in kon stoppen. Teruggeven op de juiste tijd en plaats en dat wist ik dan weer wel; was haar berichtje aan mij.
Hup daar kwam de twijfel weer, opnieuw een verwachting dacht ik. Onzekerheid kwam naar boven, was het kristal wat ik er bij had gelegd niet voldoende? Moest het dan toch een andere zijn. En wat moest ik dan gaan doen. En voilà in die periode werd ik opnieuw ziek, dit keer behoorlijk heftig. Had steeds minder lucht op de bronchiën.
Frustraties kwamen terug naar boven, waarom komt het steeds terug. Op een bepaald moment had ik er zo genoeg van dat het voor mij gewoon niet meer hoefde. Ik was er compleet klaar mee en besloot opruiming te gaan houden. Opruiming in mijn vriendenkring op FB, persoonlijke relaties, mijn pagina’s wat meer beschermen. Opschoning in oude mailberichten, ook van mensen waarmee ik veel gedeeld had werden ongezien verwijderd. Groepen, Fora, Kringen waar ik lid van was gingen door de zeef waarbij ik mij en dus ook mijn verhalen en reacties verwijderde. Gaandeweg dit proces merkte ik dat het steeds beter ging, natuurlijk was ik nog flink verkouden maar ik kreeg steeds meer lucht en ruimte in mijn luchtwegen.
Dit was de weg die ik nu moest nemen, overboord gooien van ballast. Lijnen doorknippen en afwerken.

Maar alleen dat bewuste kristal bracht nog onrust. Weer kwam Vertrouwen terug naar boven. Had ik niet al intuïtief een Manifestatiekristal bij hem weggelegd nog voor dat ik het bericht had gehoord?!
Besloot voor alle zekerheid er nog een Fadenquartz bij te leggen maar eigenlijk wist ik diep van binnen al dat ik het juiste kristal al gekozen had.
Toen popte ook de plaats op waar het kristal in de grond gegraven moest worden. En kon mijn systeem rust vinden.
Vlak voor dat wij zouden vertrekken met een hele fijne, kleine groep mensen kwam mijn volgend dilemma om de hoek kijken. We hadden afgesproken dat we onze drums mee zouden nemen. Dus ik pakte de kleine reisdrum toen de ingeving kwam om de grote drum mee te nemen ( doorsnede 55 cm)
Oeps dat betekende dat ik dus niet mijn eigen koffer mee kon nemen en zou deze drum dan wel passen? in de andere koffer aangezien ik geen reistas heb voor deze drum.
Maar inderdaad de drum paste in de andere koffer dus samen met de kristallen en andere dingetjes vertrokken we vrijdag 18 maart naar Glastonbury.
Er was redelijk weer voorspeld voor deze dagen en we hoopten er dus het beste van. Grijs was de luchthaven bij aankomst en het is grijs gebleven tot aan de dag van vertrek toen er een stralende zon scheen.

En zoals altijd loopt het altijd anders dan verwacht, althans dat is onze ervaring. Verwachtingen die er waren gingen al heel snel de prullenbak in. Onze innerlijke kinderen kwamen naar buiten en voor mij was daar ook het kindje wat erg verdrietig en boos bij.
Mijn drum was niet meer op slag gekomen sinds wij in Glastonbury waren gearriveerd en ik begon mij af te vragen waarom die grote dan mee moest als er toch geen fatsoenlijk geluid eruit zou komen. Laat in de middagen kwam er wat geluid uit maar daar bleef het ook bij. Onzekerheid, frustratie kwam naar buiten. Maar ook het verdriet wat zich de afgelopen maanden had opgestapeld kwam eruit. De verwarming deed het niet goed, het was koud kortom ik had het mij iets anders voorgesteld in mijn moeilijke momenten. En gelukkig waren er ook prachtige mooie momenten om deelgenoot van te zijn.

2 Zielsmaatjes die elkaar op deze reis teruggevonden hadden. Prachtig om te zien hoe beiden hun hernieuwde kennismaking beleefden. De Sjors en Sjimmie van Glastonbury. Het ontspannen lachen en ook samen de koude en wind trotseren op de vlakte tijdens het terugplaatsen van het kristal maakten dat we allemaal ons Zelve konden zijn, dat die ruimte er gewoon was. En tijdens die terugplaatsing begreep ik waarom ik de grote drum mee moest nemen. En dat mijn frustratie gewoon niet nodig was geweest.
Het was helemaal niet de bedoeling geweest om te drummen maar de drum was het altaar voor de ceremonie. Het drummen kon ik aan de anderen overlaten 😉

Ook tranen zijn gevloeid en zijn opgenomen door de Godin.
Wat rest is dankbaarheid voor alles wat er zich heeft mogen laten zien, voor iedereen op zijn of haar eigen wijze. De lachstuipen en tranen die gedeeld konden worden omdat het mocht.
Mooie beelden zijn mee terug naar huis gegaan en mijn verkoudheid is praktisch over.. Mijn Ziel is weer licht en ik ben erg gelukkig voor hetgeen waar ik deelgenoot van mocht zijn..

En The Fifth? Zijn logeerpartij zit er op en hij zal snel naar huis terugkeren 🙂
In augustus een nieuwe reis, dan ook naar mijn favoriete plaats St Nectans Glen. Mijn ‘thuis’ voor vele levens..
Verheug me hier erg op..
Dank voor het lezen
©Marianne’s Spiegeling

De afgelopen maanden vanaf dat ik eind september 2015 in Glastonbury was geweest, waren een aaneenschakeling van ontwikkelingen en gebeurtenissen die diepe sporen hebben achtergelaten. Mensen die ik graag zag, verdwenen uit mijn leven. Anderen kwamen in mijn leven. Contacten die heel zachtjes of soms met een knal oplosten in lucht. ’n mooie reis die uitgesteld werd.
Keuzes/ besluiten die genomen moesten worden. Niet omdat ik het wilde maar omdat het moest.
2 dieren die het aardse leven vaarwel moesten zeggen waarvan zeker Max nog meerdere malen per dag in mijn hoofd/leven aanwezig is. De lessen die ik van hem leerde ( zie blog Loslaten in Liefde)
Verwachtingen van derden die op mij geprojecteerd werden.
Een verkoudheid die maar niet wil genezen en bijna chronisch genoemd mag worden..Wisselend tussen hoofd en luchtwegen..Al vanaf half november 2015.

Een periode die mij deed overdenken wat eigenlijk nog de meerwaarde is van de praktijk Spiegelstenen/ Kristallen Tuin. Het werken met de kristallen/mineralen in welke vorm dan ook. Het aanbieden van healings en leggingen, de fysieke ontmoetingen met en vanuit je Hoger Zelve door Soulbodyfusion en o.a. Holistic Pulsing.. Het was het afgelopen kwartaal stil geweest in de praktijk besefte ik toen de btw opgave gedaan moest worden 😉

Een reis naar mijzelf vanuit mijzelf, spiralend vanaf een stevige, ommuurde kring naar binnen en dan weer naar buiten totdat ik weer in contact kwam met die rand.
Moedeloos zijn op die momenten, die steeds vaker terugkwamen. Initiatieven kwamen op en verdwenen ook weer heel snel omdat het niet opgepakt werd. Nee ik kon mijzelf nu niet gezellig noemen, natuurlijk lukte het wel om even toneel te spelen maar ik was heel blij wanneer ik weer alleen was en de deur dicht kon trekken..
Ik kon de vinger niet op de zere plek leggen, begreep niet wat toch zo duidelijk voor mijn ogen te zien en te ervaren was…

Heel rustig kwamen er veranderingen in de praktijkkamer, oude spullen werden opgeruimd, nieuwe dingen werden ingebracht. Kwam er ruimte in chaos, de chaos bleef maar ik kon al iets verder kijken. 2016 dient zich aan.. nieuwe plannen, nieuwe energie ideetjes borrelden voorzichtig en daar was weer opnieuw de zware verkoudheid.. ’n paar dagen hield deze zich gedeisd en sloeg weer met hernieuwde kracht toe.. Weer pas op de plaats, niets verder kijken. Dichtbij blijven en de energie sparen voor de wandelingen en het huishouden.. en zelfs dat laatste was soms teveel..
En zo ploegde ik door in een veld wat niet van mij was en toch ook weer wel..

Tot deze zaterdagmiddag 30 januari 2016.
Even gauw naar het centrum van Hilversum, even iets kopen voor Lief en nog wat ophalen voor de honden voordat wij naar een verjaardag zouden gaan..
Drukte en onrust, drukte in het centrum en onrust in mijzelf..
Wat gekocht moest worden, was snel gedaan en ergens wilde ik nog niet naar huis.. Dwaalde wat door V&D op zoek naar…..
Had eigenlijk niets nodig, zag wat leuke dingetjes voor kleinzoon Bram maar daar bleef het bij.. Zien meer niet…

Terwijl we weer terugliepen richting de auto kwamen we langs La Place bij V&D..
“Wil je een glas muntthee?” vroeg je aan mij. Even stond ik te twijfelen, we moesten ook nog een pakje ophalen en naar de verjaardag toe..
“Ja en doe ook maar iets erbij”.. “Heb wel even behoefte aan wat lekkers”, maakte ik een einde aan de twijfel

En met een snack, een glas verse muntthee en een kop koffie gingen we aan een van de lange tafels zitten en ontstond er een gesprek wat we eigenlijk al lang niet meer samen gevoerd hadden. Het ging over mij en wat de aanleiding geweest is weet ik niet eens meer. Maar wel wat het gesprek in mij aanraakte en vooral losmaakte in de woordenstroom..
Mijn Lief zei niets en hoorde mij aan..
In dat gesprek vertelde ik over mijn dromen, mijn hoop en intenties. Plannen die ik koesterde en vooral wat ik eigenlijk het allerliefste wilde gaan doen. Stoppen met datgene waarvan ik voelde dat het toch nooit dat zou worden waarvan ik dacht dat het zich zou ontwikkelen.. Stoppen met het trekken en het geven van energie aan een formule die niet bij mij gaat passen.
Het laten gaan van verwachtingen maar ook het aantrekken van nieuwe intenties, nieuwe vormen.
Toch die ontmoetingen te laten gebeuren en ontstaan bij anderen.. door ze zichzelf te laten vormgeven en ontmoeten..

Door de verhalen niet letterlijk vast te zetten op een papier met een vormgegeven illustratie maar door de kracht van mijn Stem te gebruiken. Om dat te doen waar ik goed in ben.. Vertellen, overbrengen van energie in woorden maar vooral door het aanraken van de verbeeldingskracht van de luisteraar..Geen vormgeving maar het creëren door het ontstaan tijdens het vertellen. Jouw verbeeldingskracht, niet de mijne want die behoort bij mij.. Door uit te nodigen om woorden te geven aan wat je ziet of hoort als ik je een mineraal in de handen geef.. Wat doet die steen voor jou? Of wat raakt een verhaal in jou aan?

Tijdens deze pauze voelde ik stroming en speelsheid, voelde ik de kracht vanuit mijn Stem rijzen, zag de quartz dolfijnen zwemmen en Pluizemuis bladeren in zijn Levende Boek.
En voelde/ begreep dat ik hem nooit vast kan zetten op papier, dat als je zijn verhaal wil horen mag komen luisteren al dan niet met je ogen dicht.. Door te voelen en te zien door zijn ogen in welke vorm dan ook, JIJ ontmoet.. Praktijk Spiegelstenen, Ontmoeting vanuit jezelf zal in zijn huidige vorm gaan verdwijnen in de komende maanden

Wat blijft kan een Kristallen (Spiegel) Tuin zijn waar je energetisch en fysiek aanwezig kan zijn als je jezelf die Ontmoeting gunt

Zoals een spreuk van Loesje luidt: Ga je mee verdwalen, ik weet de weg: omgezet kan worden in ‘Ga je mee op reis, de weg ontstaat terwijl we luisteren’

Een liefdevolle groet vanuit mijn hart naar de jouwe..
Kristallen Tuin©Marianne van Boetzelaer

Deze week kwam iets bijzonders terug onder mijn aandacht.. Een langgekoesterd verlangen krijgt een mogelijkheid om in vervulling te gaan..
Een reis naar een bijzondere stad in Jordanië : de verborgen stad Petra.
Groot was mijn vreugde toen ik zag dat er meerdere bekenden interesse toonden in deze reis en wakkerde mijn verlangen aan om te gaan informeren.
Foto’s zogen mij helemaal in hun energieveld en ik nam contact op met de persoon die deze reis organiseert.. En vroeg om bedenktijd. Die ik ook kreeg en zelfs nog een paar weekjes meer.

Hoewel mijn hart klopte kwam mijn Mind er tussen met allerlei praktische dingen waar ik nog niet aan had gedacht.. Kan ik het fysiek aan? Durf ik wel naar een land waar het onrustig is? Wat over insecten en andere grote dieren? Kan ik of beter gezegd mijn huid, tegen het stof en de hitte( wat in die periode wel mee zal vallen) en ook niet onbelangrijk” vinden de anderen het wel leuk als ik mee ga, ben ik geen stoorzender?”
Ja ja als de mind eenmaal zijn voet tussen de deur heeft gezet laat het ook niet zomaar los..
Inmiddels had ik een boekje gelezen: ” Ik woonde in een grot” van Marguerite van Geldermalsen. Zij vond haar grote liefde en woonde met hem samen in een grot van Petra..totdat haar man in 2001 overleed en zij Petra verliet..

En dat gaf mij geen bevestiging, eerder nog meer onrust. Dit weekend was ik in de caravan op het Elohim centrum. Dé plek waar ik meestal de rust vind om mijn vragen te kunnen beantwoorden.. Natuurlijk kan ik deze vragen ook stellen aan de reisorganisator maar het was de bedoeling om dieper in mijn Zijn de antwoorden te vinden. De tuin en het labyrinth is voor mij de meest geschikte plek hiervoor.
Vrijdag had ik eindelijk de rust gevonden om de vragen te stellen en hoopte in mijn dromen op een handreiking. Die niet kwam.

De volgende ochtend (zaterdag) liet ik opnieuw mijn gedachten gaan over Petra en had eigenlijk al besloten om het niet te doen. De roep was wel degelijk aanwezig, het gezelschap perfect maar de Mind had besloten om er niet aan toe te geven. Tenslotte gaan wij een paar maanden later ook op vakantie en kon ik het geld wel beter gebruiken.En de schorpioenen hoefden niet ontmoet te worden

Echter op het moment dat de Mind besloot, liep er out of the blue ineens een grote, groene sprinkhaan over het tentdak ( binnenkant) naar de schaduw van een vogeltje dat aan de buitenkant zich in het zonnetje aan het koesteren was.
Waar kwam die Sprinkhaan vandaan? Er was geen enkele mogelijkheid dat hij binnengekomen zou zijn via de tentdeur want die was nog niet open geweest. En ik wist zeker dat hij de avond ervoor niet in de tent aanwezig was.

Voelde dat er een boodschap inzat: maar aangezien ik beperkt mobiel en dataverkeer heb besloot ik om bij thuiskomst de betekenis op te zoeken..
Dus in mijn schrijfboekje: onderwerp en groene sprinkhaan ( en het was een enorme grote, heb al eerder sprinkhanen gezien maar dit was echt een reuze sprinkhaan)
Een poosje later toen ik bezig was om de kristallen schedels en gewone stenen buiten in de zon te leggen vloog er ineens zonder aanleiding een insect in mijn haren ( achterhoofd)
Automatisch sloeg ik het uit mijn haren en toen het op de grond viel zag ik dat het een bij was.
Wilde gauw wat honing/suikerwater maken en in de caravan herinnerde ik mij dat ik dat niet voor handen had. Terwijl ik weer naar buiten ging om te kijken hoe het met de bij ging was hij weer weggevlogen.
Weer een signaal uit de insectenwereld en ook Bij opgeschreven in mijn boekje..

Terwijl ik in de middag opnieuw het labyrint liep met de vraag wat deze ontmoetingen betekenden, zie ik ineens op een steen een krekel zitten..Ineens zomaar..
Dansten er later vlinders om mij heen..Overal waar ik liep waren zij, soms 1 soms meerdere.

Diep van binnen voelde ik dat deze insecten mij antwoord gaven op mijn vraag: ‘wel of niet naar Petra’ondanks dat ik mij al voorgenomen had om niet te gaan..

Vanmiddag kwam ik thuis en na luidruchtig en liefdevol begroet te zijn door de honden en mijn lief en mijn verhalen vertelt te hebben en geluisterd te hebben naar de zijne, pakte ik internet erbij..
Soms gebruik ik het boek van Christiane Beerlandt maar besefte nu dat ik in het sjamanisme moest gaan kijken.. Krachtdieren/ totemdieren..

En tot mijn verbazing las ik dit
Sprinkhaan:Griezelige sprongen voorwaarts
Belangrijk om omhoog en in beweging te komen, waag een sprong vooruit. Als de sprinkhaan op je weg verschijnt sta je op het punt een nieuwe sprong voorwaarts te maken. Soms kan een sprinkhaan verschijnen wanneer we niet luisteren of bang zijn om van onze heuvel af te springen..
(kort stukje vanuit een grotere tekst waarin ik mij goed herken)

Krekel: Past zich aan nieuwe vibraties aan, intuïtief sensitief, transformatie, veranderingen en Groei( ook hier een paar toepasselijke uitgehaald)

Bij: Productief, communicatief, concentratie, teamwerk, sociaal ( ook hier een paar toepasselijke uitgehaald)

Vlinder: Transformatie. verandering, uitkomst is zelden wat men verwacht en groei hoeft niet pijnlijk te zijn, lichtheid, vriendelijkheid, gratie..

En in de avond liet ik nog een wesp uit de tent naar buiten: kreeg de vrijheid zeg maar..
Wesp: Constructie, doelgericht, houdt de dingen in orde en gegrond, gids voor spirituele vooruitgang..

Natuurlijk zijn er nog meer en misschien andere beschrijvingen maar deze kwamen op mijn pad..
En laat ik dan de oorwurmen maar even achterwege en de mieren.. en de aanvliegroute zijn voor roodborstjes en kwikstaartjes..
En de specht voor mijn neus en de buizerd zichtbaar neerdalend in het bos..
Ook deze laatste staan voor doorzettingsvermogen en geduld, visie en bovenuit stijgen voor het groter totaal..

Kortom zoveel aanwijzingen dat ik het vertrouwde, mijn al dan niet gegronde angst en onrust los mag laten..en zoals de sprinkhaan overduidelijk aangaf en wandelde.. Maak die sprong voorwaarts, wandel voorwaarts en laat je niet weerhouden door het oude maar transformeer het in het nieuwe wat voor je ligt..

Ik heb nog een poosje bedenktijd… 😉

Maar een ontmoeting met een persoon wiens hart ontsloten ligt vanuit het sjamanisme, met zoveel signalen vanuit de insectenwereld en die dan deze reis organiseert…
Hoe veel duidelijker kan de kosmos zijn in haar signalen.

Spiegeling©Marianne

Anderhalf jaar lang duurde het afscheid tussen het Elohim en mijzelf.
Begin 2009 begon ik er mijn opleidingen Kosmisch Kristalmaster en Healer/Reader/Coaching en na een zwaar ongeval medio 2010 verbleef ik er om te herstellen via seizoensplaatsen op de minicamping.. In deze periode zag ik hoe de tuinen veranderde ( energetisch en uiterlijk), hoe de energie van Elohim veranderde op de stroming van de verschillende fases in de energie, hoe mensen weggingen en andere mensen weer terugkwamen. Hoe zij leerden wat er geleerd mocht worden, zodat het overgebracht kon worden op anderen..
Merkte ik het verschil tussen zeggen en vertellen maar er moeilijk handen en voeten aan kunnen geven. Hoe moeilijk het was om je staande te houden in de 3D wereld als er weer een mooie transformatie of bewustzijnsveld geopend was.. En hoe snel je weer opgeslokt wordt in het gedoe van alle dag ook al neem je je iedere keer voor om het nu weer opnieuw vast te houden..
Begin mei 2015 een bezoek aan Glastonbury, een week die ook in het teken stond van uitzuiveren en frisse wind laten waaien, kwam ik na anderhalf jaar weer terug bij het Elohim centrum..
De plek waar voor mij veel dubbeltjes en kwartjes bij elkaar kwamen en er toen nog guldens van maakten.. De plaats waar ik opnieuw her-innerde in 2009 en mijn droom in werkelijkheid kon omzetten..
Anderhalf jaar duurde het afscheid, in die tijd verzette ik andere bakens, kwamen er andere uitdagingen op mijn pad en wilde ik mij vooral losmaken van “verslavingsaspect’ aan energievelden’.
Andere grenzen opzoeken, zoals reizen maken maar ook uitzoeken met de kennis die ik reeds bezat wat nu precies het pad zou gaan zijn..
Het uitzoeken van het Pad was een bijzondere ontdekkingsreis geworden, want ergens kwam ik tot bewustwording dat het er allemaal niet meer toe deed..Wat ik ook neer wilde of wil zetten, het werkte niet zoals ik voor ogen had. En kort geleden nadat ik alles had losgelaten kwam ook het antwoord hierop..
Het antwoord van: ‘je hoeft helemaal niets te doen, niets neer te zetten, niets te bewijzen vooral voor jezelf niet. je mag gewoon genieten van alles en als je iets wilt gaan doen, dan doe je dat.. Niet omdat je denkt dat het moet maar omdat het gewoon kan en mag..’
Waarbij er een oude droom weer terug naar boven kwam, een oud kinder-avonturenverhaal wat ik vertelde voor het slapen gaan nieuw leven in gaan blazen.. En inmiddels ben ik ook echt aan het schrijven gegaan..heerlijk om te doen en bijzonder om het voor te kunnen lezen.
Tijdens de week in Glastonbury las ik een paar hoofdstukjes voor aan mijn kamergenote, die ervan genoot en geboeid werd van begin tot het einde…Voelde ik hoe mijn stem resoneerde, de karakters hun eigen persoonlijkheid kregen en meegaan op een reis door de Stenenwereld.
Ik was in mijn element, hier lag mijn kracht. Verhalen vertellen en wijsheid overdragen..het volgende hoofdstuk is al bijna klaar.. 😉
In de eerste 3 maanden van 2015 kwam ook de behoefte weer terug voor een nieuw seizoensplekje bij het Elohim. Niet zozeer voor het volgen van workshops maar eerder de rust en verblijf in de tuinen. In het laatste jaar toen ik daar stond had ik een mooi plekje uitgezocht om de caravan neer te laten zetten maar ja, voelt dat na anderhalf jaar nog hetzelfde?! Het ging mij niet om het uitzicht want daarop ben ik wel wat achteruit gegaan 🙂 dus werd het ook tijd om mijn standaard zitplekje in de caravan te verwisselen met de andere kant zodat ik het bos in kan kijken.
En met Hemelvaart 2015 kwam ik er voor de eerste keer weer terug. Symbolisch? Misschien wel..
Mijn lief was er al ’n paar keer geweest en had de caravan, voortent en binnenkant netjes opgesteld en schoongemaakt, dus niets stond een verblijf van een paar weekenddagen(langer gaat niet met onze honden)in de weg.

De aankomst was een aangename verrassing. De tuinen hadden een energetische en bij sommige ook een letterlijke verandering gekregen.. Veel bomen waren op anderhalve meter gesnoeid langs het grens en daar was een mooie houtwal gemaakt, struiken en coniferen waren gerooid waardoor er meer ruimte als het ware aanwezig is. Ook de perceelgrenzen zorgen voor een mooie doorstroming van energie.. binnen naar buiten en buiten naar binnen, met als verlichtende donkerte: het Trollenbos in het midden. Voor velen symbool voor het donkerte, de schaduw in jezelf en die je liever niet wilt ontmoeten. Maar door snoeien en daardoor ook meer toegankelijk geworden, zie je ook het licht, de kruidenbloemen die symbool staan voor zuivering en zachtheid groeien waardoor er een uitnodiging komt om ook dat gedeelte binnen te laten en zelf die stappen te zetten.
Zoals ik al aangaf, een doorstroming op alle lagen is voelbaar geworden, de openheid, de transparantie is ook te vinden in de krachttuinen, de eenheid, de toegankelijkheid van sommige krachtplekken waren open gemaakt door overbodige/wild plantengroei( lees ballast) te verwijderen. Onzichtbaar is zichtbaar geworden..

En nog steeds in het begin van de tuin staat ze daar.. in volle bloesem, zachtgeurend en wit, beloftes voor de periode wanneer de appels aan haar takken hangen..

Met haar overhangende bloesemranken nodigde ze mij uit om dicht bij haar te komen, haar aan te raken en haar geur diep opsnuivend, de energie voelen te vibreren in iedere cel..
Met mijn handen op haar ranke stam voelde ik opnieuw haar verhaal door mijn lichaam stromen via de energiebanen, de meridianen. En hoorde ik zachtjes ‘Welkom Terug’ ruisen, en besefte hoezeer ik haar had gemist.
De vele gesprekken die wij voerden als ik daar was, de groetjes in de verschillende seizoenen als ik weer het pad op liep, de verbondenheid met Gaia, dat allemaal kwam weer terug naar boven in dat moment van uitwisseling..
Ook in de dagen daarna, bij ieder moment dat ik daar in de buurt was, stuurde ze haar zachte geur naar mij toe als stuifmeel een bij lokt om zich te wentelen in de bloem..En straks als de appels aan haar takken hangen, stuurt ze nog de heerlijke appelgeur naar mij toe als een groet.

Ja ik ga mij verheugen op dit speciale seizoen, op een speciale plek met een speciaal nummer..
Vrijdag zag ik een jonge ree naast de caravan het bos verlaten en over de campingterrein richting de akkers gaan.. Werd ik meerdere malen bezocht door een lief roodborstje, die of op het dak of op het paaltje naast de caravan zijn hoogste lied floot. Zag ik de aarde bewegen door de mol die zijn gang aan het graven was en besefte weer eens…
Welkom terug Marianne.. we hebben je gemist..

©Marianne’s Spiegeling
all rights reserved

Naar aanleiding van een artikel over zorgvuldige gronding en aarding kwam dit weer boven drijven..

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik bijna iedere ochtend kan en mag wandelen met onze 3 berner sennen honden. En dat ik kan kiezen uit meerdere wandelgebieden met heide, natuurvijvers en bosgedeeltes. En dat ook daar de honden los mogen/kunnen lopen zodat ik rustig mijn gedachten kan laten gaan tijdens het wandelen.

Als je in een bos loopt heb je vaak de keuze uit verschillende wandelpaden.. verharde, brede wandelpaden, wildpaden die vaak tot onderzoek uitnodigen. Smalle zandpaden, gewone bospaden en soms ook boomwortelpaden..

En juist die laatste paden, de boomwortelpaden trekken vaak mijn aandacht. Aandacht die je ook wel nodig hebt om niet te struikelen over een stukje van de boomwortel.
Het gaat niet zozeer om het pad van de boomwortels zelf, dus kijken waar het vandaan komt of waar het heen gaat maar juist om de bewuste manier van lopen en kijken.

Als je op andere paden loopt, laat ik een voorbeeld van een breed en verharde (al dan niet door zand) bosweg nemen, dan heb je de mogelijkheid van rond je heen kijken.
Te luisteren naar de geluiden om je heen en soms ook de lucht te bekijken, je neus omhoog richting de wolken en toch rustig in vertrouwen doorlopen dat je niet zult struikelen.

Wildpaden zijn veel smaller en als je het eerste gedeelte van een pad ziet en besluit om dat te volgen kan het wel eens zijn dat je rechtsomkeert moet maken omdat je gewoon niet verder lopen. Het pad houdt ineens op, of voor je staat een hindernis, een struik, een hek.. Soms kan het zich juist schuilhouden om dan ineens opnieuw zichtbaar te worden, een uitdaging vind ik het altijd. Ook al leidt het pad naar een plek waar het schijnbaar niet meer verder gaat en de keus tussen je eigen weg zoeken of omdraaien voor je ligt.

Ergens kom ik altijd wel een boomwortelpad tegen en daarop lopend besef ik dat wanneer ik met mijn neus naar boven loop, ik niet goed zie waar ik mijn voeten neerzet en dat kan soms wel eens een landing richting de aardbodem geven.. Dit tot grote schrik van de honden die dan ineens alert om mij heen staan.

Als je teveel naar de grond tuurt, zie je alleen de vormen/ structuren van de boomwortels die heel ingenieus zijn maar zie je niet zo goed waar het pad heen gaat en kan je ineens tegen een laaghangende tak lopen..
Vooruit kijken kan ook maar niet te ver want dan zie je niet meer wat vlak voor je voeten gebeurt en kan je alsnog struikelen maar je vaak wel staande houden waardoor je aandacht weer naar de grond getrokken wordt.

Tijdens deze wandelingen kan ik ook genieten van wat anderen misschien een puinhoop vinden. Omgezaagde boomstammen die lukraak op de grond liggen. Takkenbossen die op een hoop gelegd zijn Boomstammen/ – takken die doormidden gezaagd zijn en daar zijn blijven liggen..

Een van de mooiste voorbeelden vind ik nog wel een prachtige brede beukenboom die omgehaald is en is blijven liggen.. ( de boom was ziek, zat vol met elvenbankjes en was op een gebroken stam na kaal) De stronk en de stam laten de wandelaar zien wat voor een prachtige structuur er verborgen kan zitten in een boom.

En wat vooral tot de verbeelding spreekt zijn de bemoste stronken en stammen die als het ware opgenomen worden in het bos en soms je fantasie meenemen door de vormen van het hout.. Soms zie je dingen waarvan je hoofd denkt dat je ogen je bedriegen.
Maar wat mij vooral opvalt is de harmonie in de natuur.. Het verweringsproces van leven en dood tot 1 geheel.
Alles is voeding voor elkaar, geeft huisvesting en houdt elkaar in stand..

Zo kom ik weer terug bij het boomwortelpad.. bospad(en) waar de wortels van de bomen en struiken zichtbaar zijn en als de ruimte het toelaat prachtige kunstwerken kunnen zijn.. Ook op de veelgelopen grote boomwortels, waar de bovenlaag van af is gesleten en je kan kijken tot op de kern van een wortel.. de basis van het geheel..

Opletten waar je je voeten neerzet maar ook genieten van wat er zichtbaar is. De verstrengeling, de samenwerking tussen boven en beneden.. tussen lucht en aarde.. tussen kijken en Zien.
En wat heeft dat met gronding en aarding te maken?

Tijdens deze boswandelingen valt het mij hoe vaak ik mensen tegenkom die haast hebben.. strak voor zich uit kijkend, stevig doorstappen al dan niet met hond(en) Oortelefoontjes in, druk in de weer met de mobieltjes en amper of geen oog hebben voor dat wat er rondom hen afspeelt. Of druk met elkaar kletsend tijdens groepswandelingen terwijl boven hen een spechtenfamilie druk bezig is met huisvesting. Of luisteren naar het vogelgeluid of in de zomer het genieten van mooie vlinders.. Of zelfs vlak langs een afgezaagde boomstam lopen waar vorig jaar lente een vogelnest met jongen bevond..

En dan vraag ik mij in het algemeen af: zijn wij zo ver verwijderd van de natuur, van onszelf? De blik op ver gericht. Het doel daar in de verte want misschien wel niet eens het uiteindelijke reisdoel is maar een orientatie punt.
Zelfs met spirituele wandelingen of stilte wandelingen valt het mij op dat er weinig verbinding is met de natuur om ons heen.
Natuurlijk is de ene mens de andere niet en mag ieder zijn of haar eigen weg volgen het zou anders niet goed zijn.

Maar desnoods 5 minuten in verbinding met jezelf zijn.. door gewoon stil te staan, desnoods je handen tegen een stam te laten rusten. Je ogen te sluiten als dat helpt en dan voelen en luisteren. Ruiken en ervaren. Je voeten stevig op de grond, je voorstellen dat er wortels uit je voetzolen groeien die de aarde ingaan. Je eigen boomwortelpad maken bij wijze van spreken.

En laat je bovenlichaam zachtjes wiegen als die behoefte gevoeld wordt. Zoals een boomkruin in de wind, de dunne nu nog kale takken waar de wind vrij spel in heeft.. Muizenissen uit je hoofd laten waaien. En vanaf je taille naar beneden ben je de stam.. Stevig en sterk, voel die boom, voel die boomsappen, die zich manifesteren in je lichaam als energie banen.. Meridianen die licht brengen tot in ieder hoekje/vezeltje van je lichaam.

Ik hoor je al zeggen, “doe niet zo gek, heb ik geen tijd voor, stel je voor als iemand mij niet ziet” en de rest aan argumenten die zeker omhoog kunnen komen.. want er zijn zoveel excuses als er redenen zijn.. Ook ik ken er velen.

Maar die 5 minuten bij jezelf aanwezig zijn maakt juist het lopen op het boomwortelpad zo intens mooi..
Je balans, je harmonie, je eigen bewustzijn maakt dat je vooruit blijft kijken, niet in de verte maar juist dichtbij genoeg om overzicht te krijgen. Om het contact met de aarde niet te verliezen en de verbinding met de kosmos te laten bestaan..
Om vlak voor je voeten te kijken zodat je niet hoeft te struikelen als het niet nodig is en op te kunnen kijken als dat wel nodig mag zijn..
Je loopt precies in het juiste tempo, en zet je voeten op de juiste plek in verbinding met jezelf.

En op het moment dat je het even vergeet, dat je weer te snel gaat, steekt er ineens een puntje van een wortel door het zand heen wat je niet zag waardoor je struikelt.. En je er weer bewust van wordt hoe je voeten op aarde komen, dat je even weer terug bij jezelf wordt gehaald..

Gronding/Aarding is verbinding met wie je bent zodat er ook doorstroming kan plaatsvinden. Ergens zijn we gauw geneigd om dat te vergeten of te verwaarlozen. Of we doen het snel.. zonder er echt bij stil te staan..
Toch is het belangrijk om regelmatig het boomwortelpad te lopen. Met de volle aandacht en rust zodat we tegen onszelf kunnen zeggen.. “Hallo, daar zijn we weer…”

Marianne’s©Spiegeling

Vanmorgen tijdens het doorscrollen op Facebook zag ik deze link

Bij het doorlezen van dit artikel ging ik even in mijn gedachten terug.. Wat een herkenning las ik hier.. Ik kon er niet omheen..
Al dagen ervaar ik ’n soort transformatieproces.. Een andere kijk met andere keuzes, in mijn beleving een voelbare verandering van trillingen en vooral het loslaten van dingen die ik oude energie noem..Patronen en ook keuzes maar ook in mijn gedrag en handelen.
Dit begon toen ik een speciale Lemurische laserkristal aanschafte op de Mineralenbeurs..Ik had de beschrijving van deze punt nog niet gelezen maar iets voelde de noodzaak tot aanschaf..Daar kwam ook nog een stukje Azeztuliet bij die samen met Moldaviet en Aegirin een krachtveld opbouwde..en vervolgens samen met de Laserpunt aan de slag gingen in mijn systeem.. Op dit moment heb ik nog steeds last van mijn nek wat een gevolg is van dit proces.
Omdat deze stenen nog steeds aan het werk zijn in mijn systeem plaats ik ook geen foto’s van deze soorten..
Inmiddels had ik wat holistische beschrijving van de klachten opgezocht en bemerkte de herkenning in mijn systeem.. Weerstand, pure weerstand.
Van alles willen neerzetten maar verder weinig tot geen actie ondernemen. Herkenbaar?
Ja zeker. Last van verminderd Zelfvertrouwen.
Opnieuw een weg uitstippelen? Meer aandacht besteden aan de Kristallen Tuin? Voornemens genoeg maar daar bleef het vaak bij.. Andere opzet van Spiegelstenen? Ach die website loopt toch niet goed, waarom zou ik er moeite in gaan steken! In plaats van eindelijk die andere website op te starten of die webwinkel.
Eindelijk dat speciale boek gaan lezen? Ja maar er moet nog van alles gedaan worden in huis, de honden moeten aandacht/uitgelaten, in de middag is Spiegelstenen bereikbaar en voordat je het weet ben je zo weer een dag verder en dan heb je eigenlijk niets gedaan..
Of jawel maar niet dat wat er juist neergezet mocht worden.

Neem nou bijvoorbeeld het schrijven van dit blog of een notitie en laat ik het boek nog maar even buiten beschouwing.. Al dagen ben ik bezig om ruimte te maken voor de teksten of zinnen die in mijn hoofd/hart naar boven komen. En even zoveel dagen blijft het gewoon bij teksten die niet neergezet zijn, die geen gronding gekregen hebben.. Want ik moest eerst nog wat andere dingen doen en dan wanneer ik eindelijk tijd had was de inspiratie, de mooie teksten weer verdwenen. Dan moest ik weer zoeken naar de woorden en dan gebeurde er weer iets wat mijn aandacht op dat moment nodig had en voilà de tijd was weer verdwenen. (Zoals ook net weer gebeurde, toen een van de honden bijna stikte in haar kauwkluif omdat ze zo gulzig is.)

En soms zie ik ook weer mooie teksten van de hand van anderen schrijvers en begin ik te twijfelen aan mijzelf.. Waarom zou ik deze teksten neerschrijven als anderen het beter kunnen verwoorden.. Schoenmaker blijf bij je leest, deze uitdrukking is wel bekend.
Maar wat is dan de bedoeling van mijn aanwezigheid hier op deze aarde? Daarop probeerde ik de afgelopen week een antwoord te krijgen en zoals bekend in de spirituele wereld… dat antwoord komt nooit zodanig, dat je er gelijk iets mee kunt, tastbaar dan.
Nu ben ik dat wel gewend want eigenlijk doe ik dat in de praktijk ook. Geef eigenlijk nooit een pasklaar antwoord maar reik iets aan waarmee de persoon verder kan of iets begrijpbaar kan maken..

Zodoende kwam vanmorgen dus dat artikel onder ogen en terwijl ik dat aan het lezen was besefte ik dat ik dat ook vaak deed.. Dat ik niet altijd de rust had om naar de monitor of naar de lege bladzijde te kijken voor inspiratie.
En daarin voelde ik nog een verschil.. of het voor mij zelf was of voor iemand anders, een client met een vraag, of een bekende voor iemand anders was die inspiratie gewoon aanwezig. Kon ik bij mijzelf blijven en luisteren naar de energievelden die ‘antwoord’ gaven in mijn systeem.
Maar als het om mijzelf ging, is het toch een stuk moeilijker. Afleiding zat/zit naast mij, zelfdiscipline was er op momenten dat ik er niet zoveel mee kon. Prachtige zinnen en kennis borrelden op, als ik buiten was of iets simpels als was wegstrijken ( mooie manier om je hoofd leeg te maken) en als ik de dicteerfunctie van de telefoon inschakelde loste het weer op en kwamen er andere woorden uit. En als ik de telefoon weer wegstopte dan begon het weer te stromen.
Soms moedeloos, soms bleven wel de teksten in mijn hoofd zitten als ik thuiskwam met de honden en zou ik eigenlijk gelijk pen en papier moeten pakken om neer te schrijven maar dan besloot ik eerst om andere dingen te gaan doen en dan zou ik daarna wel gaan schrijven met als gevolg dat…………..(vul het maar in)

Afleiding en weerstand met als tegenpool zelfdiscipline..
Wat roepen deze woorden eigenlijk in mijn persoon naar boven.. Drempelvrees, faalangst is een te groot woord.
Want ik ‘weet’ wat ‘ik’ kan maar durf het niet zo goed te brengen omdat anderen dat veel beter kunnen in mijn beleving. De spiegel van ‘vergelijking met anderen’ werd mij voorgehouden in deze week.

Maar als je zelf je pad verlaat om een zijweg te verkennen kan het wel eens zo zijn dat de zijweg door alles heen een doodlopend spoor is maar dat je ook niet meer terug kunt gaan en doorloopt totdat er weer een link is met je eigen Pad.
En dat gebeurde dus afgelopen week.
Het heeft niet mijn werk in de praktijk beïnvloedt het bracht juist een verdieping naar boven. Waarvoor ik zeer dankbaar ben. En het mij steeds opnieuw verbaast dat ik toch energetisch kan werken terwijl je eigen systeem overhoop wordt gehaald..

Inmiddels heeft mijn iPad drastisch tijd moeten afstaan en ligt deze niet meer naast mijn bed voor de verloren uurtjes en ben ik eindelijk in het boek begonnen wat al maanden lag te verstoffen op mijn nachttafeltje..
En wordt ook de tijd op internet en vooral op de social media steeds minder. De behoefte neemt steeds meer af wel om bezig te zijn in de Kristallen Tuin en Spiegelstenen maar verder hoeft het niet zo en toch zit daar nog een angeltje van even snel surfen als er een melding wordt weergegeven ook al ben je bezig op de website. Zelfdiscipline!! ik werk eraan 😉
Mijn laptop staat steeds vaker uit want ook hier schuilt het addertje van: openstaan is even spieken. Maar in de ochtend even de nieuwtjes scrollen met een glas thee mag van mijzelf. Twitteraccount gebruik ik amper en Skype staat in de ijskast..En Messenger is hier niet in gebruik. Althans op mijn telefoon..

Nu nog de zelfdiscipline om eindelijk naar de sportschool hier in de buurt te gaan om eindelijk mijn conditie weer op te bouwen.. Hmmm weerstand.. afleiding..uitstel.. zelfdiscipline.. Het gaat me lukken.

Vanmorgen toen ik naar de salontafel keek waar een schaal met mineralen en 3 kristallen schedels staan, voelde ik de verbinding ontstaan.. en het gevoel van weer meer aanwezig te zijn in mijn buik vanuit de hoge kosmische energie..Als het ware een frisse, tintelende wind laten waaien en eindelijk weer de energie te geven aan dat wat mijn hoogste Goed en Missie dient, waarvoor ik in dit leven naar deze aarde kwam.. ( maar wat was dat ook weer? 😉 )

dank voor het lezen van deze woorden..
gedeeld met de buitenwereld in
Marianne’s©Spiegel

Vanmorgen liep ik samen met de honden in het bos.. Nu is dat niet zo bijzonder want dat is een dagelijkse routine voor mij.. De ochtenduren zijn voor hen zodat ik in de middag voor praktijk Spiegelstenen aan het werk kan.
Deze ochtendwandelingen maken ook mijn hoofd leeg of soms voer ik gesprekken met mijzelf en ontstaan er woorden die bijvoorbeeld in een blog neergeschreven kunnen worden..
Zoals ook vanmorgen gebeurde.. het was stil op de wandellokatie die ik voor vanmorgen had uitgekozen. Stil als zijnde weinig wandelaars al dan niet met honden.

Maar wel de roep van 3 rondvliegende reigers, een prachtige havik die zich liet zien en ‘gestoord’ opvloog toen ik hem/haar wilde fotograferen, het ruisen van de naaldbomen.Het gesnater van de eenden, gekwetter van de vogels en soms een enkele trein. Dus geluiden genoeg om naar te luisteren, terwijl de honden zich vermaakten kwam er ruimte in mijn lichaam en hoofd, ruimte om mijn gedachten te laten gaan..

Luisteren…luisteren we wel echt? Dat was de eerste vraag die boven kwam. ‘Kunnen we ook Stil zijn?’: volgde er gelijk achteraan..
Deze laatste zin bracht mij terug naar de Healer/Reader/Coaching opleiding die ik een paar jaar geleden volgde.. Tijdens 1 van die weekend workshops kregen wij een opdracht mee voor dat weekend. We mochten niet met elkaar ( workshopsdeelnemers en leiding) spreken vanaf het moment dat de zaterdagworkshop afgelopen was tot zondagochtend dat we weer elkaar weer zouden ontmoeten in de workshopruimte voor dag 2.
Niet spreken met elkaar en ervaren in ons zelf wat dat oproept: dat was het huiswerk dat wij voor die periode meekregen. Wij waren geloof ik met 20 deelnemers, kan ook iets meer zijn.. Allemaal deden wij overnachten op het centrum, en waar we ook onze maaltijden moesten bereiden. Gelukkig waren de takenlijsten al verdeeld dus dat was een ‘probleem’ minder. 😀

Er ontstond een stilte, in het begin is het nog spannend, wat ongemakkelijk en let je goed op maar naarmate de avond vorderde merkten we de rust die er ontstond.. We hoefden niet met elkaar te praten, ieder had zijn/haar eigen gedachten en bezigheden.
Je keerde meer in jezelf, je hoefde geen social talk te doen.. we luisterden naar muziek, de een tekende, anderen lazen een boek en sommigen waren gekeerd in zichzelf..Trokken zich terug in de slaapkamer of maakten een wandeling buiten in de krachttuinen..

Voor mijzelf was het een gevoel van thuiskomen.. ik sloot mijn ogen en maakte een reis naar binnen.. wat was de bedoeling hiervan? Stapsgewijs voelde ik in wat het voor mij deed.. En vooral omdat het in gezelschap van anderen was, maakte het voor mijzelf nog specialer..

Ga maar eens bij jezelf na.. als je alleen bent of misschien met nog iemand dan is het niet zo moeilijk om stil te zijn, om niet te hoeven praten of gezellig te doen.. Maar als je met een groep mensen bent, die een gemeenschappelijke factor delen is er altijd wel iets om over te praten. Ook al heb je niet altijd behoefte, je word toch in het gesprek betrokken of je nu altijd wil of niet.
Luister je dan ook naar wat er gezegd wordt? Luister je dan ook echt naar de ander met aandacht en belangstelling of ben je in je hoofd al je antwoord aan het bedenken.. je tips, misschien ervaring of advies al helemaal klaar.. Of heb je wel gehoord wat je gesprekspartner je vertelde?
Soms is het antwoord ja en even vaak kan het antwoord ook nee zijn.
Dat er antwoord gegeven wordt terwijl je het verhaal of de vraag niet eens echt gehoord hebt..

Misschien gebeurt dat nu op dit moment ook, terwijl je deze tekst aan het lezen bent!

De volgende dag toen wij weer terugkwamen in de workshopruimte en weer mochten spreken merkte ik op dat er weinig behoefte was tot gesprek. Bij mij en ook bij anderen. Sterker nog, wat mij betreft had het nog wel langer mogen zijn maar ja het was een oefening. ( ik heb dat later ingehaald door 10 dagen stilteretreat te doen op het centrum)

Dit allemaal kwam weer terug naar boven tijdens de wandeling van vanmorgen. Soms oefen ik tijdens het wandelen ook een lezing die ik misschien wel zou willen houden over dit thema.. En het bijzondere is dan dat tijdens het hardop praten er steeds meer inzichten naar boven komen. Stukjes die op zijn plaats vallen maar ook raakvlakken met je zelf..

Luister je wel eens naar jezelf?

En als je naar jezelf luistert, wat hoor je dan?
Neem nu eens een paar minuten de tijd om te luisteren naar je zelf, je gedachten die sterk op de voorgrond zijn zwakken af en verdwijnen naar achteren.. Doe desnoods de ogen dicht zodat je niet afgeleid wordt door alles wat je om je heen ziet.
Zet je oren eens naar binnen gericht.. voel je lichaam eens. Wat zegt het tegen jou..
Langzaam verdwijnt het geluid op de achtergrond en luister je naar het ruisen van je bloed, het kloppen van je hart, je voelt en hoort je ademhaling en zachtjes maak je contact met je eigen lichaam..
Het maakt eigenlijk niet zoveel uit of je wel of niet iets ervaart zolang er maar rust blijft en niet je hoofd je meesleept.

Stel jezelf rustig een vraag, niet gelijk een levensvraag of zo maar een kleine vraag en blijf rustig naar binnengekeerd zitten. Misschien hoor je je intuïtie spreken, misschien voel je een glimlach om je mond ontstaan of ervaar je ineens een gevoel van ……….. vul het zelf maar in.

Dat is het begin van luisteren naar jezelf, het begin van een gesprek te voeren met jezelf.. met wie jij bent. Niet alleen persoonlijk maar ook spiritueel. Vraag en antwoord, hoor en wederhoor, kennis en Weten, vertrouwen en Kracht..

Dit gaat niet van de een op ander moment en zeker zullen er momenten zijn waarop je het helemaal vergeet en je hoofd je meesleept in allerlei situaties.
Maar begin er mee, iedere dag een paar minuutjes.. Begin met een buikademhaling.. Op de inademing je buik een ballonnetje blazen en op de uit ademen leeg laten lopen.. In je eigen tempo.. dan merk je al dat er rust gaat ontstaan in je lichaam.
Je zakt beter en dieper in je aardse lichaam en bij iedere in- en uitademing merk je, dat er steeds meer zwaarte/ontspanning gaat ontstaan..
Misschien ga je wel ongegeneerd gapen, dat is helemaal prima want ook dat helpt om te ontspannen, om rustiger te worden

En dan ineens kan je, jezelf herkennen in een gesprek.. Rustig bij jezelf blijvend, in de buikademhaling stel je innerlijk een vraag en voel je het antwoord komen..
En dan komt de kunst van het luisteren, van het daadwerkelijk luisteren..
Het antwoord opnemen in jezelf, laten resoneren. Klopt het voor mij? ( tenslotte zijn er ook genoeg anderen die maar al te graag de gewenste antwoorden willen geven)

Echter door dicht bij jezelf te blijven, te voelen en vooral te luisteren, ervaar je de focus waarop je je mag richten als je dat voelt..

De kunst van het Luisteren is luisteren in Stilte,
horen wat er echt gehoord mag worden.
De kunst van het Luisteren is,
de Kracht van het Zijn..

©Marianne’s Spiegel

deze teksten zijn persoonlijk en hebben dus ook mijn copyright..
delen mag met bronvermelding