Naar aanleiding van een artikel over zorgvuldige gronding en aarding kwam dit weer boven drijven..

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik bijna iedere ochtend kan en mag wandelen met onze 3 berner sennen honden. En dat ik kan kiezen uit meerdere wandelgebieden met heide, natuurvijvers en bosgedeeltes. En dat ook daar de honden los mogen/kunnen lopen zodat ik rustig mijn gedachten kan laten gaan tijdens het wandelen.

Als je in een bos loopt heb je vaak de keuze uit verschillende wandelpaden.. verharde, brede wandelpaden, wildpaden die vaak tot onderzoek uitnodigen. Smalle zandpaden, gewone bospaden en soms ook boomwortelpaden..

En juist die laatste paden, de boomwortelpaden trekken vaak mijn aandacht. Aandacht die je ook wel nodig hebt om niet te struikelen over een stukje van de boomwortel.
Het gaat niet zozeer om het pad van de boomwortels zelf, dus kijken waar het vandaan komt of waar het heen gaat maar juist om de bewuste manier van lopen en kijken.

Als je op andere paden loopt, laat ik een voorbeeld van een breed en verharde (al dan niet door zand) bosweg nemen, dan heb je de mogelijkheid van rond je heen kijken.
Te luisteren naar de geluiden om je heen en soms ook de lucht te bekijken, je neus omhoog richting de wolken en toch rustig in vertrouwen doorlopen dat je niet zult struikelen.

Wildpaden zijn veel smaller en als je het eerste gedeelte van een pad ziet en besluit om dat te volgen kan het wel eens zijn dat je rechtsomkeert moet maken omdat je gewoon niet verder lopen. Het pad houdt ineens op, of voor je staat een hindernis, een struik, een hek.. Soms kan het zich juist schuilhouden om dan ineens opnieuw zichtbaar te worden, een uitdaging vind ik het altijd. Ook al leidt het pad naar een plek waar het schijnbaar niet meer verder gaat en de keus tussen je eigen weg zoeken of omdraaien voor je ligt.

Ergens kom ik altijd wel een boomwortelpad tegen en daarop lopend besef ik dat wanneer ik met mijn neus naar boven loop, ik niet goed zie waar ik mijn voeten neerzet en dat kan soms wel eens een landing richting de aardbodem geven.. Dit tot grote schrik van de honden die dan ineens alert om mij heen staan.

Als je teveel naar de grond tuurt, zie je alleen de vormen/ structuren van de boomwortels die heel ingenieus zijn maar zie je niet zo goed waar het pad heen gaat en kan je ineens tegen een laaghangende tak lopen..
Vooruit kijken kan ook maar niet te ver want dan zie je niet meer wat vlak voor je voeten gebeurt en kan je alsnog struikelen maar je vaak wel staande houden waardoor je aandacht weer naar de grond getrokken wordt.

Tijdens deze wandelingen kan ik ook genieten van wat anderen misschien een puinhoop vinden. Omgezaagde boomstammen die lukraak op de grond liggen. Takkenbossen die op een hoop gelegd zijn Boomstammen/ – takken die doormidden gezaagd zijn en daar zijn blijven liggen..

Een van de mooiste voorbeelden vind ik nog wel een prachtige brede beukenboom die omgehaald is en is blijven liggen.. ( de boom was ziek, zat vol met elvenbankjes en was op een gebroken stam na kaal) De stronk en de stam laten de wandelaar zien wat voor een prachtige structuur er verborgen kan zitten in een boom.

En wat vooral tot de verbeelding spreekt zijn de bemoste stronken en stammen die als het ware opgenomen worden in het bos en soms je fantasie meenemen door de vormen van het hout.. Soms zie je dingen waarvan je hoofd denkt dat je ogen je bedriegen.
Maar wat mij vooral opvalt is de harmonie in de natuur.. Het verweringsproces van leven en dood tot 1 geheel.
Alles is voeding voor elkaar, geeft huisvesting en houdt elkaar in stand..

Zo kom ik weer terug bij het boomwortelpad.. bospad(en) waar de wortels van de bomen en struiken zichtbaar zijn en als de ruimte het toelaat prachtige kunstwerken kunnen zijn.. Ook op de veelgelopen grote boomwortels, waar de bovenlaag van af is gesleten en je kan kijken tot op de kern van een wortel.. de basis van het geheel..

Opletten waar je je voeten neerzet maar ook genieten van wat er zichtbaar is. De verstrengeling, de samenwerking tussen boven en beneden.. tussen lucht en aarde.. tussen kijken en Zien.
En wat heeft dat met gronding en aarding te maken?

Tijdens deze boswandelingen valt het mij hoe vaak ik mensen tegenkom die haast hebben.. strak voor zich uit kijkend, stevig doorstappen al dan niet met hond(en) Oortelefoontjes in, druk in de weer met de mobieltjes en amper of geen oog hebben voor dat wat er rondom hen afspeelt. Of druk met elkaar kletsend tijdens groepswandelingen terwijl boven hen een spechtenfamilie druk bezig is met huisvesting. Of luisteren naar het vogelgeluid of in de zomer het genieten van mooie vlinders.. Of zelfs vlak langs een afgezaagde boomstam lopen waar vorig jaar lente een vogelnest met jongen bevond..

En dan vraag ik mij in het algemeen af: zijn wij zo ver verwijderd van de natuur, van onszelf? De blik op ver gericht. Het doel daar in de verte want misschien wel niet eens het uiteindelijke reisdoel is maar een orientatie punt.
Zelfs met spirituele wandelingen of stilte wandelingen valt het mij op dat er weinig verbinding is met de natuur om ons heen.
Natuurlijk is de ene mens de andere niet en mag ieder zijn of haar eigen weg volgen het zou anders niet goed zijn.

Maar desnoods 5 minuten in verbinding met jezelf zijn.. door gewoon stil te staan, desnoods je handen tegen een stam te laten rusten. Je ogen te sluiten als dat helpt en dan voelen en luisteren. Ruiken en ervaren. Je voeten stevig op de grond, je voorstellen dat er wortels uit je voetzolen groeien die de aarde ingaan. Je eigen boomwortelpad maken bij wijze van spreken.

En laat je bovenlichaam zachtjes wiegen als die behoefte gevoeld wordt. Zoals een boomkruin in de wind, de dunne nu nog kale takken waar de wind vrij spel in heeft.. Muizenissen uit je hoofd laten waaien. En vanaf je taille naar beneden ben je de stam.. Stevig en sterk, voel die boom, voel die boomsappen, die zich manifesteren in je lichaam als energie banen.. Meridianen die licht brengen tot in ieder hoekje/vezeltje van je lichaam.

Ik hoor je al zeggen, “doe niet zo gek, heb ik geen tijd voor, stel je voor als iemand mij niet ziet” en de rest aan argumenten die zeker omhoog kunnen komen.. want er zijn zoveel excuses als er redenen zijn.. Ook ik ken er velen.

Maar die 5 minuten bij jezelf aanwezig zijn maakt juist het lopen op het boomwortelpad zo intens mooi..
Je balans, je harmonie, je eigen bewustzijn maakt dat je vooruit blijft kijken, niet in de verte maar juist dichtbij genoeg om overzicht te krijgen. Om het contact met de aarde niet te verliezen en de verbinding met de kosmos te laten bestaan..
Om vlak voor je voeten te kijken zodat je niet hoeft te struikelen als het niet nodig is en op te kunnen kijken als dat wel nodig mag zijn..
Je loopt precies in het juiste tempo, en zet je voeten op de juiste plek in verbinding met jezelf.

En op het moment dat je het even vergeet, dat je weer te snel gaat, steekt er ineens een puntje van een wortel door het zand heen wat je niet zag waardoor je struikelt.. En je er weer bewust van wordt hoe je voeten op aarde komen, dat je even weer terug bij jezelf wordt gehaald..

Gronding/Aarding is verbinding met wie je bent zodat er ook doorstroming kan plaatsvinden. Ergens zijn we gauw geneigd om dat te vergeten of te verwaarlozen. Of we doen het snel.. zonder er echt bij stil te staan..
Toch is het belangrijk om regelmatig het boomwortelpad te lopen. Met de volle aandacht en rust zodat we tegen onszelf kunnen zeggen.. “Hallo, daar zijn we weer…”

Marianne’s©Spiegeling