Herfst
Het bos komt tot inkeer,
De diversiteit van de kleuren maakt dat ze nog 1 x in volle glorie zichtbaar is.
Het web is gesponnen, de druppels van vocht maken het zichtbaar.
Steeds meer worden de stammen en kronkels zichtbaar, is er nog een specht die wat roffelt, nog wat vogelgeluiden op de achtergrond en verder is het stil

©Marianne’s Spiegeling
Persoonlijk aub niet delen.

Blog

Mensen willen weer terug naar de natuur. Zouden weer graag die verbondenheid, die verbintenis weer willen voelen.
Sommige die ik ken, is het gelukt.
Wonen letterlijk in een natuurrijke omgeving, voelen die verbinding en merken wat het hen brengt.
Anderen willen graag maar kunnen zich er niet toe zetten om die stap te zetten. Om volledig los te laten en het diepe in te duiken. Wetend dat ze kunnen zwemmen, dat ze altijd weer boven kunnen komen. Maar toch dat vertrouwen in zichzelf niet hebben dat ze dat ook echt kunnen. En teleurgesteld afhaken.

Maar kijk eens naar dit prachtige web, dit serene kunstwerk.
Hoe vaak het web ook vernield wordt, steeds opnieuw wordt het weer opgebouwd. Onvermoeibaar.
En iedere beschadiging is een litteken en soms kan het niet meer op die plek hersteld worden. Dan wordt er een andere verbinding gemaakt zodat het web ook daarop kan rusten.

Zie ook hierin de herrijzenis van Phoenix., voel hoe het kind in jezelf naar voren toe komt.
Schoppend door de bladeren die op de grond liggen, zoekend naar paddenstoelen en zwammen en genieten als je een prachtige vliegenzwam ziet, trots op zijn kleur.
Genieten van alles wat je om je heen ziet.

Waarom is dat zo moeilijk?
Omdat het pijn kan doen, ongemak kan oproepen.
Tenslotte zijn we allemaal gevoelig voor andermans ogen en gedachtes. We weten niet wat ze denken maar vullen het voor het gemak maar in.

wat kunnen wij leren van de natuur, heel veel heel veel
Maar dat kunnen we vooral door te laten gaan,
door niet meer zo krampachtig vast te blijven houden aan dingen die heel veel energie van ons vragen maar ons niet meer dienen, zoals het Loslaten van de blaadjes

Als je wilt leven in verbinding met de natuur, in verbinding met jezelf dan is dat vaak een hele verandering en vraagt ook een andere zienswijze op jezelf.
ik wandel iedere ochtend verschillende routes met mijn honden en zeker met onze jonge hond zie ik steeds opnieuw van hoe hij reageert.
Een hele goede meester is hij ondanks zijn jeugdigheid, een pup in een volwassen lichaam.

Iedere keer opnieuw en hoe vaak wij ook dezelfde wandelpaden zouden lopen, er is altijd wel weer een nieuwe geur, iets wat uitgebreid besnuffeld moet worden waardoor hij weer aandachtig naar iets kijkt waar hij misschien wel heel veel keren langs is gelopen.
Maar hij hecht er verder geen waarde aan, het is een moment opname.

En dat is iets wat wij als mensen wel degelijk mogen leren
Dat is alles wat wij ervaren maar moment opnames zijn.
Dat een situatie, een ervaring, een emoties of wat je ook meemaakt een behoorlijke impact heeft dat is heel goed te begrijpen.
Maar naarmate je de situatie steeds verder blijft voeden met alle die gedachtes van: had ik nu maar dit, of als dat..
Je kent al die woorden wel, dan blijf je er steeds energie aan geven waardoor het zo enorm groot blijft.

Je hoeft het niet te bagatelliseren, absoluut niet.
Echter wat je wel kan proberen is om er gewoon eens naar te kijken: wat is er gebeurt?
Hoe kon het zo gebeuren, wat was mijn aandeel er in?
Want heel eerlijk zijn wij daar toch ook ’n grote ster in, om het allemaal buiten ons zelf te leggen?
Ik doe het soms: daar wind ik geen doekjes om. 🙂

Maar als je dat allemaal achter je laat, als je relativeert en denkt van” ja, het heeft pijn gedaan.”
Waarom deed het pijn, omdat de andere kwetsende woorden gebruikt heeft?
Omdat je er niet op bedacht was, een onbewaakt moment?
Waarom heb je het dan toegelaten? Je hebt je eigen verantwoordelijkheid!
Je eigen ik, je eigen verantwoording voor zaken die jou aangaan.

Als jij toestaat dat woorden van een ander jou pijn doen is dat natuurlijk niet leuk.
Maar als ze jou pijn doen, dan geef je als het ware een stuk van jouw macht weg aan die andere persoon.

Blijf je in Verbinding met jezelf, dan zal dat minder gauw gebeuren is mijn ervaring.
Je kan zien voor wat het is, je kan het laten voor wat het is.
Het is een beleving uit het ziens veld van een derde persoon, een andere persoon.
Niet vanuit jezelf maar als je merkt hoe veel energie je eraan geeft door erover na te denken en bij jezelf af te vragen heeft hij gelijk? Is het echt zo?
Dan wordt het van jezelf!

Dat is iets wat ik nu de afgelopen weken weer tegengekomen ben. Niet zozeer dat ik mijn macht uit handen gegeven heb? Nee dat niet.
Ik heb alleen 1 instrument, (Social Media) de controle uit mijn handen laten nemen en die controle ben ik nu terug aan het pakken. Zodat ik weer terug in verbinding kom. Met mijzelf en natuur.
Ik liet los en ontving Vernieuwing door Inzicht..

Waardoor ik op een andere manier naar mijn eigen aandeel in deze kan kijken en mijn eigen verantwoordelijkheid hierin kon nemen en mijn handelingen erop afgestemd heb. Door Apps te verwijderen of zo ver mogelijk uit mijn zoekveld te plaatsen,
Door het spamfilter van mijn mail te checken en gelijk te legen zodat de verleiding van spieken verdwijnt.
Mijzelf af te melden van mailinglijsten waar je spontaan op geplaatst bent of een overvloed aan mailtjes krijgt die je toch niet leest.
Mijn telefoon in mijn jaszak te houden behalve voor een mooie foto. Of teksten of gedachtes in te spreken via de dictafoon.

En vanmorgen kwam de vergelijking met Frodo uit LotR op het moment dat de Ring vernietigd is. De invloed die de Ring op Frodo had, hem wegtrok uit de wereld waar hij thuis was. Trekkend naar een wereld waarin hij niets meer zag en of herinnerde. Alleen de Ring die steeds meer controle over hem kreeg.
En dan op dat speciale moment Frodo beseft dat hij weer kan “zien”. Alles zien waar hij zou van houdt.. Een Eind met weer een nieuw Begin.

©Marianne’s Spiegeling
De woorden zijn van mijzelf, mijn ervaring.
Wat voor mij geldt hoeft niet voor een ander zo te zijn
Daarom zijn wij Mens <3 Dank je wel voor het lezen