Een persoonlijke reis van verwachtingen, projecties, verdriet, loslaten en heel veel lachen..

Een reis waarvan het zaad in de grond werd gezaaid, september 2015 toen ik samen met een prachtige groep vrouwen opnieuw een kort bezoek bracht aan Avalon.. Een lang weekend waarin ieder haar eigen Lilith tegenkwam, ’n bijzondere maansverduistering meemaakte en inwijdingen en inzichten ontvangen mochten worden..Waarvoor ik zeer dankbaar ben om daar bij aanwezig te kunnen zijn.
Een weekend waarin ik persoonlijk ervaren mocht wat projecties en verwachtingen voor uitwerking konden hebben, zeker op latere termijn.

Als ik daar nu op terugkijk besef ik terdege dat een verwijt wat mij gemaakt werd over “niet zichzelf kunnen/mogen zijn” in mijn aanwezigheid, eigenlijk ook voor mij persoonlijk gold.
Ook ik kon in die periode niet geheel mijzelf zijn omdat er blijkbaar verwachtingen waren gewekt, die ik niet waar kon maken in andermans ogen.. Tenslotte ben ik toch ook ’n mens en heb ook mijn eigen levenslessen te ervaren 😉

Na thuiskomst gebeurde er in korte tijd heel veel in mijn persoonlijk leven en moest ik onverwacht en heel snel afscheid nemen van een dierbare viervoeter, een metgezel die mij in de korte periode dat hij in ons leven was mij leerde om mijn plaats in te nemen, om gezien en gehoord te worden.. Pas nadat hij er niet meer was begreep ik eigenlijk wat hij mij precies leerde. Ik ben hem daar diep dankbaar voor hoewel ik het ook erg eng vind om mijn plaats, wie ik ben en mag zijn in te nemen
Maar geldt dat niet voor velen van ons? Het verdriet was zeer intens en pijnlijk en mijn lichaam werd ziek.
Verschijnselen van griep of verkoudheid met als centraal punt mijn bronchiën bleven maar als een golfslag terugkomen. Dit proces werd half november ingezet en we zijn nu in maand maart 2016 en het is nog niet helemaal voorbij.
Tijdens deze maanden werd mijn Vertrouwen in het groter geheel vaak getest. Steeds opnieuw dicht bij jezelf blijven, steeds opnieuw contact maken “is dit wat de bedoeling is?”
Spiegelstenen lag helemaal stil. En ik wist niet meer wat ik nu nog moest doen om het nieuw leven in te blazen. “Dit was de juiste weg niet maar wat dan?”, waren vragen die steeds weer terug naar boven kwamen.

Van een geliefde Sistar had ik haar geweldige kristallen schedel ( The Fifth Dimension) te logeren gekregen, geheel spontaan vanuit haar gevoel mocht ik hem meenemen naar huis.
Vereerd en verwonderd reisde hij mee terug in de auto. Vragen over hoe en waarom bleven maar opkomen echter er kwam geen antwoord. Alleen maar Vertrouwen..
Ik kon dat woord zo zachtjesaan wel wat doen 😉 Samen maakten we lange energetische reizen en hij bleef maar plakken. Had al een paar keer gevraagd of het niet tijd werd om terug te gaan maar ook het gevoelsmatige antwoord vanuit zijn Caretaker luidde: “Laat hem maar blijven zolang het nodig is”
En het had zijn reden, bleek nu. De wegen van The Fifth zijn ondoorgrondelijk 😉

Er kwam eind 2015, een nieuwe datum voor een lang weekend naar Glastonbury. Ostara, Equinox zou de periode zijn dat Glastonbury bezocht zou worden.
Mijn gevoel zei dat ik mee moest gaan maar mijn menszijn had het er moeilijk mee. Zat eigenlijk niet te wachten op een herhaling van eerder en ik wilde ook andere mensen een kans geven om te gaan zonder mijn aanwezigheid.
Inmiddels was de griep ook weer teruggekomen en voelde ik gewoon dat ik moest gaan, desnoods zou ik daar de dagen alleen doorbrengen, dat was voor mij ook goed.. Echter ik moest inderdaad terug rond deze periode ongeacht wie er mee zouden reizen.

Dat was ook het moment dat ik een ingeving kreeg om een Manifestatiekristal bij de Fifth te leggen zodat ik deze energie mee terug kon nemen naar Glastonbury. Het Manifestatiekristal had ik daar tijdens een van mijn eerdere bezoeken gekocht en voelde nu heel sterk om het ergens weg te leggen zodat het zijn energetische werk kon doen. En als er dan toch een hoog frequentie kristallen schedel in huis staat is dat een mooi moment om zijn energieveld aansluiting te laten vinden.
Althans dat was mijn ingeving, een paar weken voor vertrek bleek zijn Caretaker, soortgelijke informatie/ingeving ontvangen te hebben en dat wilde dat aan mij doorgeven. En ook wat ongeveer de bedoeling zou worden.. Een hoog frequentiekristal bij de Fifth leggen zodat hij zijn energie er in kon stoppen. Teruggeven op de juiste tijd en plaats en dat wist ik dan weer wel; was haar berichtje aan mij.
Hup daar kwam de twijfel weer, opnieuw een verwachting dacht ik. Onzekerheid kwam naar boven, was het kristal wat ik er bij had gelegd niet voldoende? Moest het dan toch een andere zijn. En wat moest ik dan gaan doen. En voilà in die periode werd ik opnieuw ziek, dit keer behoorlijk heftig. Had steeds minder lucht op de bronchiën.
Frustraties kwamen terug naar boven, waarom komt het steeds terug. Op een bepaald moment had ik er zo genoeg van dat het voor mij gewoon niet meer hoefde. Ik was er compleet klaar mee en besloot opruiming te gaan houden. Opruiming in mijn vriendenkring op FB, persoonlijke relaties, mijn pagina’s wat meer beschermen. Opschoning in oude mailberichten, ook van mensen waarmee ik veel gedeeld had werden ongezien verwijderd. Groepen, Fora, Kringen waar ik lid van was gingen door de zeef waarbij ik mij en dus ook mijn verhalen en reacties verwijderde. Gaandeweg dit proces merkte ik dat het steeds beter ging, natuurlijk was ik nog flink verkouden maar ik kreeg steeds meer lucht en ruimte in mijn luchtwegen.
Dit was de weg die ik nu moest nemen, overboord gooien van ballast. Lijnen doorknippen en afwerken.

Maar alleen dat bewuste kristal bracht nog onrust. Weer kwam Vertrouwen terug naar boven. Had ik niet al intuïtief een Manifestatiekristal bij hem weggelegd nog voor dat ik het bericht had gehoord?!
Besloot voor alle zekerheid er nog een Fadenquartz bij te leggen maar eigenlijk wist ik diep van binnen al dat ik het juiste kristal al gekozen had.
Toen popte ook de plaats op waar het kristal in de grond gegraven moest worden. En kon mijn systeem rust vinden.
Vlak voor dat wij zouden vertrekken met een hele fijne, kleine groep mensen kwam mijn volgend dilemma om de hoek kijken. We hadden afgesproken dat we onze drums mee zouden nemen. Dus ik pakte de kleine reisdrum toen de ingeving kwam om de grote drum mee te nemen ( doorsnede 55 cm)
Oeps dat betekende dat ik dus niet mijn eigen koffer mee kon nemen en zou deze drum dan wel passen? in de andere koffer aangezien ik geen reistas heb voor deze drum.
Maar inderdaad de drum paste in de andere koffer dus samen met de kristallen en andere dingetjes vertrokken we vrijdag 18 maart naar Glastonbury.
Er was redelijk weer voorspeld voor deze dagen en we hoopten er dus het beste van. Grijs was de luchthaven bij aankomst en het is grijs gebleven tot aan de dag van vertrek toen er een stralende zon scheen.

En zoals altijd loopt het altijd anders dan verwacht, althans dat is onze ervaring. Verwachtingen die er waren gingen al heel snel de prullenbak in. Onze innerlijke kinderen kwamen naar buiten en voor mij was daar ook het kindje wat erg verdrietig en boos bij.
Mijn drum was niet meer op slag gekomen sinds wij in Glastonbury waren gearriveerd en ik begon mij af te vragen waarom die grote dan mee moest als er toch geen fatsoenlijk geluid eruit zou komen. Laat in de middagen kwam er wat geluid uit maar daar bleef het ook bij. Onzekerheid, frustratie kwam naar buiten. Maar ook het verdriet wat zich de afgelopen maanden had opgestapeld kwam eruit. De verwarming deed het niet goed, het was koud kortom ik had het mij iets anders voorgesteld in mijn moeilijke momenten. En gelukkig waren er ook prachtige mooie momenten om deelgenoot van te zijn.

2 Zielsmaatjes die elkaar op deze reis teruggevonden hadden. Prachtig om te zien hoe beiden hun hernieuwde kennismaking beleefden. De Sjors en Sjimmie van Glastonbury. Het ontspannen lachen en ook samen de koude en wind trotseren op de vlakte tijdens het terugplaatsen van het kristal maakten dat we allemaal ons Zelve konden zijn, dat die ruimte er gewoon was. En tijdens die terugplaatsing begreep ik waarom ik de grote drum mee moest nemen. En dat mijn frustratie gewoon niet nodig was geweest.
Het was helemaal niet de bedoeling geweest om te drummen maar de drum was het altaar voor de ceremonie. Het drummen kon ik aan de anderen overlaten 😉

Ook tranen zijn gevloeid en zijn opgenomen door de Godin.
Wat rest is dankbaarheid voor alles wat er zich heeft mogen laten zien, voor iedereen op zijn of haar eigen wijze. De lachstuipen en tranen die gedeeld konden worden omdat het mocht.
Mooie beelden zijn mee terug naar huis gegaan en mijn verkoudheid is praktisch over.. Mijn Ziel is weer licht en ik ben erg gelukkig voor hetgeen waar ik deelgenoot van mocht zijn..

En The Fifth? Zijn logeerpartij zit er op en hij zal snel naar huis terugkeren 🙂
In augustus een nieuwe reis, dan ook naar mijn favoriete plaats St Nectans Glen. Mijn ‘thuis’ voor vele levens..
Verheug me hier erg op..
Dank voor het lezen
©Marianne’s Spiegeling