Een wandeling in het bos,
Een verstilling, een mijmering
Hoe snel gaat de tijd
Was het nog maar zo kort geleden
Dat de blaadjes aan de bomen kwamen, de vogels hun lied floten en nestjes maakten
De aarde zon doorstoofd werd en de warmte de broedplaats was voor vele zaden en nieuw leven.

En nu, rondkijkend zie ik hoe de kleuren ontstaan, hoe het groen van de loofbomen zich ontvouwt tot geel, rood en bruin. Soms een kleurenspel tussen de naaldbomen
Terwijl de honden rustig rondscharrelen, blijf ik even staan.
Neem in mij op wat ik zie, voel dankbaarheid voor dat moment, een moment in het NU.

Het wordt rustig in mij, een serene rust daalt in. Stap voor stap gaan we verder, lopend over een pad vol dennennaalden en neergevallen bladeren. Diezelfde bladeren die nog maar een half jaar geleden zich vol trots ontvouwden en in de zomer een bescherming gaven als de zon haar warme stralen deed gloeien.
En nu liggen ze daar, op de grond. Een deken vormend voor de zaden die in het voorjaar weer wakker zullen worden en hun deel in de oneindige cirkel van de natuur zullen innemen.

Het is herfst, de eerste storm is geweest, de regenbuien maken dat het bos haar typische herfstgeur krijgt. Een krachtige kruidige geur, nog een keer vlammen in haar kleuren pracht totdat er niet meer over blijft als een kale stam en takken.
Een enkele vogel zingt nog zijn lied, en eekhoorn zoekt zijn voorraad bij elkaar en de gronddieren maken hun holletjes in orde.
Het wordt kouder, de blik wordt naar binnen gericht. Tijd voor inkeer. Wat ons niet meer dient kunnen we laten vallen, net als de bomen hun blad laten vallen.

Een deel van het transformatie proces, een voedingsbodem voor nieuw leven
Dat voor onze ogen nu niet zichtbaar is maar wel aanwezig
En zich weer laat zien als de tijd weer daar is.
Al mijmerend loop ik weer verder, dank Moeder Aarde voor dat wat ze ons geeft en vaak voor ons zo vanzelfsprekend is. Verderop drinken de honden uit een grote modderplas en kijken mij dan aan.
‘Kom vrouwtje, niet achterblijven, niet stilstaan maar doorlopen. Volg ons maar, wij weten immers de weg’

En samen lopen wij verder, de oude beukenlaan in op weg naar de auto. En dan naar huis, naar binnen. Tijd voor rust en een glas thee.

Marianne’s Spiegeling ©